In Vogue’s Talent to Watch spreken we creatievelingen die de toekomst van mode en cultuur vormgeven. Wat deze groep kenmerkt, is dat ze uiterst creatief en onconventioneel zijn. Zij bepalen de toekomst. Deze maand: fotograaf Casper van der Linden (26). Casper is in 2021 afgestudeerd aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) met zijn onderwerp Everything Breathes. Nog geen jaar later siert zijn fotografie de covers van Vogue en Vogue Living.
Vogue’s Talent to Watch: Casper van der Linden
“Als kind maakte ik veel foto’s van random dingen. Blaadjes, boomschorsen en als we gingen zeilen, maakte ik een foto van het zeil. Ik had altijd een wegwerpcameraatje en was veel in de natuur te vinden. Op mijn twaalfde jaar stal ik de camera van mijn vader, die ook fotograaf was. Door veel te fotograferen, ben ik mijn eigen stijl gaan vinden. Op de Academie moesten we een keer iets fotograferen, en ik bleef maar hangen bij een grapefruit. Toen kwam er een vlekfoto uit. Dit is heel doorslaggevend geweest voor de rest van mijn werk, omdat het toen al heel grafisch was.”

Vlekfoto
“Je moet op de Academie vaak schrijven over je fotografie, maar wat ik fotografeerde, was gewoon op basis van een gevoel. Ik had interesse in de kleuren uit de natuur, compositie en een bepaalde gevoeligheid vinden in materiaal. Probeer daar maar eens een thesis over te schrijven. Op de Academie zit je echt in een trip. Ik was helemaal geobsedeerd door die vlekfoto van de grapefruit. ‘Jongens, dit is hét’, zei ik dan. De leraren zullen wel gedacht hebben: ‘Deze jongen is gewoon high’. Maar dat ben je dan ook echt. Ik wil naar een foto kijken en voelen dat het klopt.”
Gevoeligheid
“Marisca Voskamp Van Noord, de moeder van mijn beste vriendin Bess, is een heel goede kunstenares. Ze kwam in 2021 naar mijn afstudeershow Everything Breathes en vroeg of ik mee wilde doen aan haar expositie. Ik was toen nog niet echt met mode bezig, maar meer met een bepaalde gevoeligheid van vormen naar boven halen. Vroeger had ik altijd een woordje klaar voor mensen die vroegen waar mijn werk over gaat. Nu denk ik: je voelt het, of je voelt het niet. Dat vond ik zo mooi aan Marisca, zij begreep het.”
