Laten we beginnen met het hele ‘leraren-zijn-Gossip Girl’-ding. De oorspronkelijke serie was gebaseerd op een anonieme blogger – een “Orwelliaanse grote zus” zoals een lerares haar treffend omschrijft – die zich zonder enige rechtvaardiging kon mengen in het leven van de personages van de serie. En die zelfs de noodzaak voelde fysiek aanwezig te zijn als alle drama zich ontvouwden.

In de reboot worden we onderworpen aan het eindeloze gekwakkel van Kate Keller (gespeeld door voormalig tienerblogger Tavi Gevinson), de serieuze lerares Engels die besluit de blog nieuw leven in te blazen op Instagram om haar rijke en bevoorrechte studenten in het gareel te houden. Halfnaakte foto’s van minderjarigen online zetten? Het is voor hun eigen bestwil! Onthullen dat de moeder van een student is overleden tijdens de bevalling? Discipline en levenslessen! Conflictueuze Kate en haar morele hokey cokey namen veel te veel zendtijd in beslag, en voelden uiteindelijk ongeloofwaardig.

Geen nostalgie

Alleen leunen op nostalgie lukte ook niet. De reboot lanceerde in 2021, een jaar dat werd geteisterd door een pandemie, stijgende prijzen en crisis na crisis. Een periode waarin we gewoon wilden verdwijnen in een vertrouwde en frivole wereld bevolkt door personages die we kenden en waar we van hielden.

Laten we eerlijk zijn: toen de meeste Gossip Girl-fans het woord reboot hoorden, hoopten we Serena te zien die haar kinderen naar school brengt, Nate die politieke campagne voert en Chucks dad bod. Denk maar aan alle andere remakes van de afgelopen jaren, zoals Gilmore Girls, Sex and the City en Top Gun. Allemaal zwaarmoedig met de throwbacks en ongegeneerd in hun wederopstanding van oude castleden (zie SJP die deze maand nog de terugkeer van Aiden bevestigde). We wilden comfort food in tv-vorm, maar de nieuwe serie bood niet de vertrouwdheid waar we naar snakten.

Weinig ontwikkeling

En de nieuwkomers? Hoewel actrice Jordan Alexander haar personage Julien, een door reputatie geobsedeerde social media-ster, zeer overtuigend speelde, verbleekte de hele Max-Audrey-Aki-driehoeksverhouding in vergelijking met het romantische epos dat Chuck en Blair waren. We voelden ons nooit zo betrokken bij hun levens.

Misschien was het de afwezigheid van vlijmscherpe dialogen en de meme-waardige uitspraken die de originele personages tot leven brachten (“Once men have tasted caviar, it baffles me how they settle for catfish”). Of misschien kregen ze gewoon niet genoeg tijd om zich te ontwikkelen naast alle gewichtige thema’s die de show probeerde aan te snijden. Cancelcultuur, wapengeweld, drugsmisbruik – allemaal belangrijke thema’s die vluchtig werden behandeld. Niets kreeg de aandacht die het verdiende, inclusief de persoonlijkheden.

Een moderne ‘Gossip Girl’ werkt niet

Toen Gossip Girl in 2007 voor het eerst werd uitgezonden, betekende social media het aanpassen van de achtergrond van je Myspace-pagina en het uploaden van korrelige foto’s naar Facebook. De blogger was nog een relatieve nieuwigheid in de mainstream media, en dus voelde het uitgangspunt van de oorspronkelijke show fris en opwindend. En hoewel onze obsessie voor de rijksten één procent onverminderd groot is (The White Lotus en Anatomy Of A Scandal bewijzen dat), is het idee van Gossip Girl als de zoveelste online trol minder overtuigend. Daarnaast heeft het volgen van Julien niet dezelfde aantrekkingskracht in een tijd waarin onze feeds allang verzadigd zijn met de details van het leven van influencers. De show had niet de duisternis van Euphoria, maar ook niet het zoete escapisme van Emily in Paris.

Natuurlijk had de Gossip Girl-reboot zijn briljante momenten, waarvan de meeste gebaseerd waren op mode: de Christopher John Rogers-runway, Julien en Zoya verkleed als Chuck Bass en Dan Humphrey voor een Halloween party, Monets lopende band van cult accessoires. En ja, ik moet bekennen dat ik de serie in een paar dagen heb gebinged. Maar zal het, net als het origineel, iets zijn wat ik in de komende jaren opnieuw ga bekijken? Waarschijnlijk niet. Ik heb liever kaviaar dan catfish. XOXO.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue UK.