Van winkelstraat, afhaalcappuccino en een garderobe vol Issey Miyake, naar specht, tekentang en Birkenstock. Gisele Azad verruilde de stad voor een boshuisje in de Drentse natuur. Hier vindt ze wat ze haar leven lang al zocht: een gevoel van thuis.
Gisele Azad verhuisde van de stad naar een boshuisje in Drenthe
Twee figuurtjes in de verte, staand naast een stoffige Land Rover. De een boomlang, de ander piepklein en met een indrukwekkende bos wilde krullen. Beiden dragen klompen. Een bezoek brengen aan Gisele Azad (31) (voormalig eigenaar van natuurbeautymerk Skøn, ondernemer/consultant en natuurlijk columnist voor Vogue.nl) en haar verloofde Rudmer van Hulzen (42) (grafisch vormgever/ artdirector) is een heel avontuur.
We verruilen de drukte van station Assen voor de stille auto, die koers zet richting … ja, wat eigenlijk? Dorpjes zoeven voorbij, buurtwinkels, boerderijen en fietsende mensen in windjacks. Langzaamaan laten we de bebouwde kom achter ons, stukje bij beetje wordt het landschap leger en de bomen hoger. We gaan er als vanzelf zachter van praten. Een scherpe bocht, een zandpaadje en dan plots schier eindeloos groen.
“Kijk”, wijst Gisele een hut aan, volledig omsloten door hoge heggen en gebladerte, “hier woont iemand helemaal off grid, hij heeft zelfs een eigen gastank.” Een laatste bocht, een hek en dan trekt Rudmer aan de handrem. Een piepklein huis, omringd door een grote tuin die op knappen staat. Het is lente, de rododendrons komen uit en een struik waarvan niemand de naam weet, lijkt dankzij ontelbaar feloranje bloemen haast in brand te staan. De stilte is overweldigend, op de vogels na natuurlijk, die een enorm kabaal maken in de hoge bomen die het perceel omzomen. Het is het soort natuurschoon waarvan je even moet gaan zitten. Het is de plek die Gisele, na tal van omzwervingen, ‘thuis’ noemt.
Verlangen naar rust en ruimte
Verhuizen naar een blokhut in the middle of nowhere stond tijdens de pandemie bij menigeen hoog op de verlanglijst, maar weinigen voegden de daad bij het woord. Gisele en Rudmer waagden de sprong wél. Gisele: “Door de pandemie en lockdowns veranderde alles, we werkten ineens allebei veel thuis en waren daardoor meer samen dan ooit. Werk, liefde en ontspanning werden zogezegd op één hoop gegooid. Het was het perfecte moment om na te denken over waar we stonden in het leven, of wat we hadden opgebouwd nog wel bij ons paste. Waar worden wij nu werkelijk gelukkig van, werd de centrale vraag.”
Het antwoord diende zich aan in de vorm van natuurgebied de Drentsche Aa. “Ik merkte al een tijdje dat ik verlangde naar rust en ruimte. Dat ik de prikkels van de stad steeds slechter van me af kon schudden en steeds minder behoefte had aan materiële zaken: wéér een haverlatte, wéér een nieuw paar laarzen, wéér een terrasje. Tegelijkertijd wilden Rudmer en ik graag iets creëren dat helemaal uit onszelf komt, iets van ons tweeën. Iets dat past bij hoe wij in het leven staan en waar we onze creativiteit in kwijt kunnen. We realiseerden ons al snel dat we dat in de natuur konden vinden; een plek voor en door ons, waar we kunnen bouwen aan ons nieuwe gezamenlijke creative branding-bedrijf Musae Agency, waar we klanten kunnen ontvangen en met gelijkgestemden kunnen werken aan mooie projecten. Dat is de droom.”
Dus brengt het stel hun dagen nu getweeën door in een huisje in het groen. Dag nachtclubs, designkleding en tramgeklingel – hallo hertenfamilies, tuinhandschoenen en eekhoorns. “Hoeveel teken ik al heb gehad?”, lacht Gisele desgevraagd. “Ik ben maar gestopt met tellen.”
Bidding war
Een huisje midden in de Drentse bossen – het klinkt menigeen geweldig in de oren. Het bemachtigen van deze droomplek, vertelt Gisele, verliep dan ook niet zonder slag of stoot: “Het werd al snel duidelijk dat we in de huidige markt geen huis zouden gaan vinden dat én midden in de natuur stond én esthetisch gezien voldeed aan onze smaak. We hebben dus gezocht op locatie en daarbij kwamen we na maanden onderzoek uit op nationaal park Drentsche Aa, omdat dit – voor zover wij weten – het enige Nederlandse natuurgebied is waar permanent gewoond mag worden.”
Wat volgde, was een zoektocht van een jaar, tot in september 2022 plots een wel heel idyllisch huisje online verscheen. “We reisden op dat moment een maand door Los Angeles en Mexico, maar hielden Funda goed in de gaten. Rudmer zei meteen vol overtuiging: ‘Dit is het.’ Maar ja, we zaten aan de andere kant van de wereld, dus bezichtigen kon niet. We hebben blind een bod uitgebracht. En toen nog een. En nog een. Achteraf hoorden we dat er meer dan honderd gegadigden waren, dat er echt een bidding war heeft plaatsgevonden, ook nog tussen beleggers die er commerciële plannen mee hadden. Het is een geluk bij een ongeluk geweest dat we zo ver weg zaten, waardoor we dat allemaal niet meegekregen hebben.”
Toen zij het hoogste bod bleken te hebben en de financiën rond waren, volgde nog een laatste hobbel: de eigenaars trokken zich een week voor de sleuteloverdracht terug. “Dat kon juridisch gezien helemaal niet meer, maar dat wist ik niet, dus ik schrok enorm. Het verkopende echtpaar was het blijkbaar niet eens: hij wilde wel verkopen, zij niet. Nou ja, wat er dan door je heen gaat … Laat ik het erop houden dat de eerste keer dat we hier stonden – hand in hand in de tuin, met de sleutel in onze zak – een waanzinnige ontlading was. Het was in december, de tuin was kaal. Het regende en na vier uur was het ineens pikdonker. We hebben een matras op de grond gelegd en zijn vroeg naar bed gegaan. De volgende ochtend werden we bij het krieken van de dag wakker, te opgewonden om verder te slapen.
Vol verbazing stonden we samen in de tuin. Het was overweldigend: het keiharde getsjilp van honderden vogels, de kale krakende bomen die boven ons uittorenden, de zon die de hemel voorzichtig oranje kleurde. Om het plaatje compleet te maken liep plotseling vlak langs ons bospad een reeënfamilie voorbij. Oké Gigi, dacht ik, je luistert toch zo graag naar je gevoel, je trekt toch zo graag je eigen plan – ben je nu dan eindelijk te ver gegaan? Maar dat sloeg snel om in: we zijn nu hier, dan gaan we het doen ook.”
Natuurmens
Met architectenbureau Onix, dat gespecialiseerd is in natuurhuizen en houtbouw, is het stel nu bezig een bouwplan te maken. Eerst worden de twee schuren verbouwd tot studio en gastenverblijf, daarna is het woonhuis aan de beurt. “De sfeer wordt een mix van de robuuste stijl van beeldhouwer (en belangrijk vertegenwoordiger van het minimalisme, red.) Donald Judd en de elegante lichtheid van beeldhouwer Isamu Noguchi, een samenkomst van Rudmers smaak en die van mij. We hopen dat het geheel aan zal voelen als een warm nest, een veilige cocon waarin ruimte is voor creativiteit en emotie. Het woonhuis is nu zeventig vierkante meter en mag wel iets groter, want wie weet, loopt hier over een tijdje een kindje rond.”
Gisele woonde eerder in Amsterdam, Den Haag, Berlijn, Bali, Lund (Zweden) en als laatste in Groningen, waar ze Rudmer vier jaar geleden ontmoette en het stel samen een appartement huurde. Ze noemt zichzelf een stadsmens in hart en nieren. Althans, dat wás ze: “Ik ben in een totaal andere wereld terechtgekomen. Waar ik vroeger mijn uitvalsbasis had in de stad en de natuur incidenteel bezocht, is dat nu omgekeerd.
We zijn elke dag buiten, bijna de hele dag. Ik zet vaak mijn bureau op het gras om te werken, we koken boven het kampvuur en ik fiets naar mijn yogalessen, die gegeven worden aan de rand van een meer, waar we na de les induiken. Mijn voeten zien er niet uit, want ik loop als het maar even kan blootsvoets rond. Rudmer en ik maken elke avond een wandeling bij zonsondergang, het moment dat de dag omslaat in avond, de vogels eerst heel hard tekeergaan en dan ineens stilvallen. De vleermuizen komen daarna tevoorschijn, en de uilen.”
Mijn eigen pad
Al met al is leven in het natuurgebied een aha-erlebnis. “Ik heb me nooit gerealiseerd dat dit type natuur in Nederland bestaat. De dikke mist, regenstormen en in de winter de ongerepte sneeuw – ik ervaar de natuur hier ongelofelijk intens. En ja, soms overvalt me een verlangen naar een mooi hotel, met gesteven beddengoed en een goed gecureerd interieur. Maar ik mis niets, want een overnachting is zo geboekt. Ook heb ik gemerkt dat Net-a-Porter ons boshuisje prima weet te vinden.” Lachend: “Dat is een geruststelling. In het begin voelde het nog wat onwennig, maar ik draag nu gewoon mijn mooiste Pleats Please-broek of jurk met klompen. Waarom niet? Modder is niet viezer dan stadsvuil en ik kleed me voor mezelf, niet voor een ander. Maar heel eerlijk, ik word momenteel blijer van een rennende haas, dan van een nieuw paar schoenen.”
Het is niet voor niets dat tijdens de lockdowns bij velen de gedachte aan een leven in de natuur zich wel aandiende, maar juist Gisele de daad ook echt bij het woord voegde. Het heeft alles te maken met haar jeugd. Maar liefst dertig keer verhuisde ze als kind en jongvolwassene. “Ik kwam op mijn derde met mijn ouders als vluchteling vanuit Teheran (Iran) naar Nederland”, vertelt Gisele.
“In Delfzijl en vervolgens Groningen had ik altijd het gevoel dat ik niet binnen de groep paste. Ik was anders dan de andere kinderen, met mijn donkere haren en borstelige wenkbrauwen. Jarenlang, tot ver in mijn tienertijd, heb ik er alles aan gedaan eruit te zien als de meiden in mijn klas. Ik verfde mijn haren blond, onthaarde mijn onderarmen – alles om maar één van hen te zijn. Dat stopte toen ik als vrijwilliger voor stichting De Vrolijkheid in asielzoekerscentra ging werken. Aan de andere nieuwkomers, vooral de jongeren, zag ik dat zij met hetzelfde worstelden als ik. Ze vonden zichzelf lelijk, terwijl ik juist schoonheid zag als ik naar hun donkere ogen en gewelfde neuzen keek. Waarom kan ik niet op dezelfde manier naar mezelf kijken, vroeg ik me steeds vaker af.”
Jaren later zou hieruit Gisele’s huidverzorgingsmerk Skøn voortkomen, waarmee ze schoonheid vierde in haar puurste vorm, met producten waarmee vrouwen en mannen zichzelf konden verzorgen, zonder hun uiterlijk te hoeven veranderen. Gisele: “Skøn bestaat inmiddels niet meer, maar dit uitgangspunt blijft een peiler in mijn bestaan en iets waar ik nog dagelijks voor moet vechten. Voor een gevoel dat voor anderen misschien vanzelfsprekend is: ik mag er zijn, precies zoals ik ben.”
Het is tevens de reden dat Rudmer en zij tegen de stroom in durfden te kiezen voor een afgezonderd leven, weg van familie, vrienden en stad. “Het is voor mij van groot belang altijd mijn eigen pad te volgen. Ik ben gevoelig voor druk van buitenaf, dus ik moet daar echt mijn best voor doen. Beslissingen neem ik daarom altijd heel bewust: kies ik nu voor mezelf, of probeer ik te voldoen? Dat kan gaan om de aanschaf van bepaalde schoenen, maar ook om de keuze voor een woonplaats. Grappig genoeg merk ik dat we vrienden aan het wankelen brengen door onze beslissing in het bos te gaan wonen. Wacht even, lijken ze te denken, dat kan dus óók, er is méér dan dat randstedelijke middenklassebeeld dat we elkaar allemaal voorhouden.”
Je plek vinden in een nieuwe situatie en daarin oprecht zijn – het houdt Gisele momenteel bezig. “Het plaatje dat ik online, en ook met deze prachtige fotoserie in Vogue Living, naar buiten breng, is natuurlijk beeldig. En ja, dit ís ook echt een van de mooiste periodes in mijn leven tot nu toe. Maar er kleeft een hele geschiedenis aan die je niet ziet. Mijn familie heeft moeten vluchten voor geweld, mijn vader worstelde met PTSS, waardoor het huwelijk van mijn ouders strandde en hij uiteindelijk zijn leven heeft beëindigd. Mijn moeder kon in het begin slecht haar draai vinden in Nederland en er zijn haar familieleden ontvallen die ze tot op de dag van vandaag mist. Door alles wat mijn familie en ik hebben meegemaakt wil ik mensen niet een ideaalplaatje voorspiegelen, maar duidelijk maken: there’s more than meets the eye.
Toen we hier net woonden, kampte ik met schuldgevoelens: waarom heb ik dit leven en anderen niet? Waarom heeft mijn vader dit niet mogen meemaken? Een soort survivor’s guilt. Ik voel het als mijn verantwoordelijkheid dat niet onbenoemd te laten. Ik kom misschien geprivilegieerd over, en zo voel ik me inmiddels ook, maar ik bén het niet.” Voor het eerst begint hier, verstopt in het Drentse groen, het begrip ‘thuis’ voor Gisele vorm te krijgen.
“Thuis? Ik heb nooit geweten wat dat was. Ik stond als kind en jongvolwassene in de overlevingsstand, was altijd alert en op mijn hoede. Als twintiger reisde ik veel, als reactie hierop. Het kwam voort uit een gevoel van ontworteld zijn, maar er zat ook recalcitrantie achter, zo van: als ik nergens thuishoor, dan ga ik toch weer? In het bos voel ik me voor het eerst volledig geaccepteerd, want de natuur geeft niet om wie ik ben of waar ik vandaan kom. Ik ben hier honderd procent mezelf en ontdek langzaamaan wat ‘aarden’ is. We wonen hier pas een halfjaar, maar ik heb nu al het gevoel dat ik wortel begin te schieten. Rudmer en ik gaan morgen op vakantie en ik vind dat voor het eerst in mijn leven verschrikkelijk! Ik wil helemaal niet weg, ik wil lekker thuisblijven.”
Leerschool
Sinds de verhuizing krijgt Gisele veel vragen van haar snelgroeiende online following: hoe kom ik erachter waar mijn hart ligt, maar ook: mis je de stad niet, ben je niet bang in dat donkere bos?!
Lachend: “In de Randstad wordt wat wij doen – remote in de natuur wonen – gezien als iets bijzonders. Terwijl honderdduizenden mensen in Nederland in dorpen of op het platteland wonen. Die verwondering en bewondering voor mensen die ‘buiten de ring’ gaan wonen is iets heel geks eigenlijk, iets dat vooral binnen de ‘havermelkelite’ leeft. Het gros van mijn vrienden houdt zich elke dag gejaagd bezig met vragen als: wat gaan we eten, welke reservering kunnen we pakken. ‘Wat dóe je daar de hele dag’, vragen ze ons. ‘Wat eet je als je geen thuisbezorgd kunt bestellen?’ Terwijl ik nu ondervind dat je leven in de kern nauwelijks verandert als je de stad verlaat. Je bent nog steeds dezelfde persoon, je neemt jezelf mee. De focus gaat van buiten naar binnen, dat is het grootste verschil.”
Gelukkig weten vrienden hun boshuis prima te vinden als ze even aan de hectiek van hun stadse leven willen ontsnappen of als Gisele en Rudmer zin hebben in gezelschap. Zij het met wisselend succes. “Een vriendin dacht dat ze gek werd hier. ‘Zo weinig prikkels, er is hier niks!’ riep ze gefrustreerd. Jawel, zei ik, er is hier heel veel, maar je moet je ogen ervoor openen. Kijk hoe het gras beweegt in de wind, luister welke vogels je hoort fluiten, zie hoe hoog of laag de wolken hangen vandaag – de natuur is één grote leerschool. Ik heb momenteel een boek met alle Europese vogels naast mijn bed liggen en kijk documentaires over eekhoorns. Geloof me, als je me dit vijf jaar geleden gezegd had, had ik je keihard uitgelachen!”
Niet alleen leert Gisele een nieuwe kant van zichzelf kennen, ook Rudmer en zij zien elkaar sinds de verhuizing soms plots met andere ogen. “Laatst zouden we acht vrienden over de vloer krijgen. Rudmer zei: ‘Die moeten wel ergens kunnen zitten.’ Toen heeft hij from scratch zelf een houten tuintafel met bankjes ontworpen en gebouwd. Onwijs sexy vond ik dat. Hij stelde pas voor om elke dag een ronde door de tuin te maken, om te kijken hoe elke plant en bloem zich ontwikkelt. Ik moest daar eerst om lachen, maar geniet er nu intens van. Wist je bijvoorbeeld dat een varen zijn bladeren uitrolt als een soort octopusarmen, van binnen naar buiten? Het is van een grote schoonheid en waar ons leven nu om draait.”
