Vivian Hoorn over haar fotografieboek: 'Het maken werkte helend'

Creatief ondernemer en influencer Vivian Hoorn heeft het haar persoonlijke missie gemaakt om vrouwen meer van zichzelf te laten houden. Voor Vogue.nl schrijft ze elke maand over haar reis naar meer zelfliefde en haar ervaringen in de (mode)wereld als creative director van haar eigen merk VIVEH. Deze week vertelt Vivian Hoorn over het maakproces achter haar fotografieboek.

Vivian Hoorn over haar fotografieboek

We kennen allemaal die droom – of laten we zeggen: die nachtmerrie. Je staat op het podium, voor een zaal vol met mensen die je kent. Je bent naakt. Voor mij is dat werkelijkheid geworden. Nou ja, misschien niet exact zoals in die nachtmerrie, maar het komt er wel bij in de buurt. Jij, je buurvrouw en de bakker kunnen mijn naakte lichaam zien, maar dan wel op een artistieke manier. En daar ben ik best een beetje trots op.

Wat begon met een beauty editorial voor Vogue ruim twee jaar geleden eindigde in een meer dan driehonderd pagina tellend fotografieboek. Na de shoot was er zoveel mooi beeld over, dat we – ik en fotograaf Philippe Vogelenzang – het zonde vonden om daar niks mee te doen. Philippe vroeg mij of ik openstond om samen met hem een boek te creëren. En dat stond ik. Sindsdien heeft Philippe mij regelmatig gefotografeerd op Ibiza, waar hij deels woont en ik woonde. We shootten samen door de jaren heen steeds een paar dagen. Dan lag ik in november met kippenvel in de Spaanse zee, of stond ik in de zomer te zweten op een rots. Soms lag het even stil, door onze drukke agenda’s, maar dan pakten we het na een paar weken weer op. Begin juni van dit jaar brachten we het eindresultaat eindelijk uit: een (naakt)boek, in samenwerking met uitgeverij Mendo en met support van Dove en hun Self Esteem Project.

Mijn depressie vastgelegd op beeld

Door de jaren heen heeft er een grote transformatie bij mij plaatsgevonden – zowel fysiek als mentaal. Ik kampte een tijdje met een depressie, een periode waarin ik ook voor de camera van Philippe stond. Als ik die beelden terugzie, roept dat emoties bij me op. Op één van die beelden heb ik kleding aan. Je zou denken dat die foto’s het minst kwetsbaar zijn. Maar ze geven het sterkst weer hoe ik me voelde tijdens mijn depressie. Zoals de foto waarop ik met mijn hoofd naar de grond lig. Dat beeld weerspiegelt de eenzaamheid die ik in die periode voelde. Ik vind het bizar en bijzonder dat we dit gevoel, zonder dat dit onze intentie was, hebben weten vast te leggen.

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Het boek is op die manier een soort dagboek, geschreven aan de hand van foto’s van mij en mijn lichaam. Het voelt alsof ik en mijn emoties zijn getransformeerd tot een kunstwerk. En laat dat nou ook precies de boodschap zijn.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Vivian Hoorn legt op beeld vast hoe haar depressie voelde — ©Philippe Vogelenzang

De schoonheid van ons lichaam erkennen en vieren

ODE is een liefdesbrief aan het veranderende lichaam; het lichaam zoals het is, zoals het was en zoals het kan zijn. Een omarming van plooien, rimpels en texturen, voortdurend verschuivend en groeiend, net als de persoon die in dat lichaam zit. We zijn allemaal zo streng voor onszelf als het gaat om ons uiterlijk, en we vinden het moeilijk om verandering te accepteren. Ik ben daarin geen uitzondering en herken dat gevoel van zelfkritiek als geen ander.

In dit boek combineren we kwetsbaarheid met kracht. We focussen op het licht dat na een donkere periode zichtbaar wordt, en vergelijken de natuur met ons lichaam. Op die manier is het een boek over de schoonheid van een transformatie, in elke vorm. Kijk bijvoorbeeld naar de verandering van de natuur in de seizoenen, of naar een boom die door de jaren heen sterker en robuuster wordt, met jaarringen die we zo bewonderen. Het menselijk lichaam is niet anders. We zouden gezamenlijk de unieke schoonheid daarvan meer moeten erkennen en vieren.

Naakt poseren werkt helend

Ja, het is misschien een beetje gek om een boek met naaktfoto’s van jezelf te hebben, maar door het maken ervan heb ik mezelf nog meer kunnen accepteren. Twintig minuten naakt in de vreemdste posities in de natuur zitten: dat werkt heel helend kan ik je vertellen. Wij mensen zijn zo bijzonder, maar vergeten dat doordat we negatief naar onszelf kijken in de spiegel. Lief voor onszelf zijn is de weg naar zelfacceptatie. Als je begint met jezelf complimenten te geven – met én zonder kleding – dan zal jezelf stukje bij beetje anders gaan zien. Ik hoop dat ODE je ogen opent voor de onbegrensde schoonheid van ieder lichaam – en vooral dat van jou.