Gisele Azad (33) is geboren in Teheran en werkt al bijna tien jaar als creatief consultant in de wereld van selfcare en humanitaire projecten. Tijdens de pandemie nam ze de beslissing haar leven compleet om te gooien en op zoek te gaan naar een plek in de natuur. Voor Vogue.nl schrijft ze elke week een column over wonen in het bos. Deze keer vertelt Gisele Azad hoe slow living haar leven veranderde.
Gisele Azad’s zoektocht naar slow living
De bouw van ons houten huis is begonnen! Op ons bosperceel staat een voormalige recreatiewoning uit de jaren 60 en twee houten huisjes die niet meer bewoonbaar waren. De vorige bewoners gebruikten de huizen nauwelijks, en dat was te zien. Het is een behoorlijk project om alles nieuw leven in te blazen. Nu we een paar jaar verder zijn, weet ik pas echt hoe groot het project eigenlijk is, en ik ben stiekem blij dat ik dat destijds niet volledig besefte. Soms is het heerlijk om vol goede moed (en een beetje naïef) aan een nieuw project te beginnen.
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.
Twee jaar geleden trokken we in het kleine boshuisje met rieten dak, zonder er ook maar iets aan op te knappen. We besloten om al onze tijd en al ons geld te besteden aan een van de houten huisjes. We huurden een architect in die gespecialiseerd is in bouwen met hout, met name in de natuur. Zo begon het avontuur. Ik kan niet omschrijven hoe het voelt om twee jaar lang alles op alles te zetten en ons droomhuis nu tot leven te zien komen. De afgelopen jaren heeft mijn leven in het teken gestaan van leven in en met de natuur, en van het ontwerpen van de huizen op ons perceel op zo’n manier dat ze harmonieus opgaan in het bos — de ultieme plekken voor rust en design.
Als ik het zo omschrijf, klinkt het alsof het me makkelijk is afgegaan, maar dat is absoluut niet zo. Zelfs na twee jaar heb ik soms momenten waarop ik moet wennen aan mijn nieuwe levensstijl. Wonen in de natuur en een huis ontwerpen heeft mij een grote spiegel voorgehouden: take it slow. Het snelle leven en werken waaraan ik gewend was, ging niet meer op. Toen ik echt meer rust en tijd begon te nemen, besefte ik hoeveel ik dat ook daadwerkelijk nodig had. Ik heb veel geleerd, met vallen en opstaan, en waarschijnlijk ga ik de komende jaren nog veel meer leren. Ik wil mijn bevindingen graag delen, in de hoop dat iemand er ook iets aan heeft, ongeacht waar je woont. Laten we dit deel 1 noemen van: The Art of Slow Living vanuit mijn boshuisje in Drenthe.
