En dus heeft Burton ervoor gekozen om terug te gaan naar het begin – naar de eerste show van Hubert de Givenchy in 1952. Bij het bestuderen van zwart-witfoto’s van zijn debuut, dat werd gehouden in een particulier hotel in de rue Alfred de Vigny, door een journalist in die tijd ‘de Cathédrale’ genoemd, werd ze verrast door Givenchy’s leeftijd – hij was pas 25 jaar – en door de vriendschappen tussen de couturier en zijn modellen, onder wie Bettina Graziani, die ook op zijn persbureau werkte. “Maar wat me echt verbaasde”, zegt Burton, ”was hoe grafisch de collectie was; het is heel sober, niet pietluttig. Voor mij is Givenchy silhouet.”

Heel toevallig werd er tijdens een renovatie van dat hotel een stapel vuilniszakken met archiefpatronen van Givenchy’s eerste collectie ontdekt aan de binnenkant van een muur – “een geschenk”, zegt Burton. Ze heeft er een tentoongesteld in haar met licht overgoten kantoor; het ligt op een tafel tegenover een groot raam met uitzicht op de Eiffeltoren, het soort uitzicht dat Parijzenaars als vanzelfsprekend beschouwen, maar dat een bezoeker tot stilstand kan brengen. Maar er is geen één-op-één overeenkomst tussen de schat aan oude patronen en wat je morgen op de catwalk ziet. “Ik heb ze niet gebruikt en opnieuw gemaakt; ik denk dat je terug moet gaan, maar je moet ook vooruit gaan. Maar ik hou van het idee dat ze bestaan; ze zijn een soort magisch iets”, zegt Burton.

De patronen, die nu worden gerestaureerd, bevestigden voor haar dat Givenchy, ondanks zijn beroemde associatie met Audrey Hepburn en Breakfast at Tiffany’s, niet begon met ruches, strikken en kant. “Het begon heel clean, heel puur en niet back-to-basics, maar het is duidelijk na de oorlog”, zegt Burton. “Er is een soort eenvoud.”

LEES OOK

Kaia Gerber heeft een Audrey Hepburn-moment in vintage Givenchy-couture tijdens het Academy Museum Gala

Hannah Jackson

Couturenaad

Waar Givenchy Hepburn had, heeft Burton Cate Blanchett en Rooney Mara en haar vaste styliste Camilla Nickerson, die haar McQueen-broekpakken draagt als een soort uniform. De snit – het vinden van de schouder, de taille, de broekvorm die haar Givenchy zal definiëren – is Burtons topprioriteit sinds haar komst. Tijdens haar vrije tijd tussen twee banen in huurde ze een kleine studio in Londen waar ze schetste, naaide en terugging naar “begrijpen waarom je het in het begin allemaal deed”. Bij Givenchy begon ze met schetsen voordat ze naar het atelier ging om met het team te tekenen.

Een zwart smokingjasje met twee rijen knopen ziet er tegelijkertijd zacht en sterk uit – het lijkt een beetje op Burtons eigen persoonlijkheid – met grote, ronde schouders, een uitgesproken zandlopertaille en mouwnaden die rond de arm gaan. “Ik heb de mouw in een curve gesneden en vervolgens geperst zodat je deze zeer vrouwelijke vorm krijgt, ik noem het een couturenaad”, zegt ze, erop wijzend dat de jassen zijn gemaakt door vrouwelijke patroonmakers, maar met een mannenconstructie. “Ik hou van het idee dat beide hand in hand gaan, omdat de constructie van mannen heel anders is dan de constructie van vrouwen in kleermakerswerk.”

Ze heeft sommige jassen binnenstebuiten ontworpen, met blootliggende naden en zomen die rauw en gerafeld zijn gelaten, maar door het canvas zien ze er chic uit. “Vaak zeggen mensen: ‘Oké, hoe zal het eruitzien op een (Instagram)foto’? En ik zeg: ‘Hoe zal het eruitzien op een vrouw en hoe zullen ze zich erin voelen? Hoe krijg je de juiste verhouding, zodat het er grafisch genoeg uitziet, maar de vrouw niet overheerst? Dat het voelt alsof er een mens in zit.”

Strapless puff balls en super mini-jurken

De jurken daarentegen lijken gemaakt om de zwaartekracht te trotseren, strapless puff balls van tule en “super, super mini-jurken”, zonder enige versiering. Wijzend naar een zwart jurkje zegt Burton, “het is een kleine zwarte jurk”, het iconische Givenchy-item, maar misschien is de betere manier om het te beschrijven “het skelet van een jurk, voordat het een zwart jurk werd”. De op maat gemaakte witte kanten jurk met korset die Elle Fanning droeg naar de Oscars – een voorproefje van Burtons haute couture, die waarschijnlijk pas in 2026 op de catwalk zal verschijnen, zegt ze – is veel gestructureerder en formeler, zoals de rode loper vereist. Haar A Complete Unknown-castgenoot Timothée Chalamet droeg ook Givenchy, een geel leren jasje met een bijpassende broek en een zijden overhemd, dat een van de meer ontspannen mannenlooks van de avond was.

Tijdens dit bezoek aan de studio in januari, en opnieuw tijdens een preview vier dagen voor de show, doet Burton weer helemaal eer aan haar reputatie als hands-on ontwerper. Ze bekijkt bijvoorbeeld een van die supermini’s en vraagt: “Zit de godet op de juiste plek of moet het meer rond?”, “Wat voor soort tule hebben we erin gedaan, kan het lichter?” en “Stoppen we er zakken in om het een andere houding te geven?” “Ik denk dat ik een beetje een train spotter ben als het op dat soort dingen aankomt”, geeft ze toe.

Eigen verhalen vertellen

Terwijl ze perfect stuk na perfect stuk laat zien, herhaalt ze: “Het is nog steeds work in progress.” Het is haar gewoonte om ten minste drie pasbeurten per kledingstuk te doen. “Dat zijn 150 pasbeurten tussen nu en vrijdag”, zegt ze, zonder ook maar een greintje angst te tonen.

LEES OOK

De beste looks van beroemdheden gespot bij Paris Fashion Week herfst/winter 2025

Olivia Allen

“Dit is het leuke gedeelte”, zegt ze, terwijl ze een lapje borduurwerk – dat er “verouderd of een beetje vernield” uitziet alsof het ook uit die vuilniszakken komt die in de muur verstopt zaten – vastspeldt aan de uitbundige strik bij de hals van een zwarte zijden jurk. “McQueen was zo klein, je moest de patronen zelf maken. Ik herinner me dat hij een onzichtbare ritssluiting in een schuin gesneden rok van de Prins van Wales stopte. Lee was geweldig op de naaimachine, maar we hadden maar één meter, dus je kon geen fout maken.” Natuurlijk deed hij dat niet. “Zo heb ik leren naaien en patroontekenen tijdens het werk.”

Is er een vrijheid in het herinterpreteren van Hubert de Givenchy, een ontwerper die in 1995 met pensioen ging en die weinigen in de industrie zich persoonlijk herinneren? Vergeleken met McQueen, die zoveel mensen nog steeds persoonlijk dierbaar is? “Er ligt een druk op de eerste show, maar dat heb je overal, waar je ook naartoe gaat”, zegt Burton. “Ik weet wat ik graag doe, waar ik goed in ben. Dat heb ik van Lee geleerd en daarna ben ik verder gegaan. Je moet je eigen verhalen vertellen.”

Op een menselijke schaal

Toen ik haar vroeg waarom niet meer vrouwen leidinggevende posities bekleden, werd Burton persoonlijk. “Mijn vader groeide op tijdens de oorlog; zijn vader was zes jaar weg en hij werd opgevoed door vrouwen, zowel grootmoeders als zijn moeder, dus hij geloofde altijd dat vrouwen de wereld regeerden. Ik heb een matriarchale achtergrond. Dus ik heb nooit, maar dan ook nooit gedacht dat het een probleem was. Ik ging er gewoon van uit dat ik dezelfde kansen zou krijgen. En ik heb drie dochters. Ik denk dat het belangrijk is om te zeggen dat vrouwen alles kunnen. En ik geloof daar echt in.”

De laatste Givenchy-show van Williams werd gehouden onder een tent op het uitgestrekte terrein van L’École Militaire in Parijs. De show van Burton vindt plaats in het hoofdkantoor aan de Avenue Georges V, met een gastenlijst van slechts 300 mensen en een gevoel van intimiteit dat doet denken aan die zwart-witfoto’s uit 1952. Burton beschrijft de afstand tussen de eerste rij en de modellen en zegt dat het idee is “hoe dichtbij kunnen we komen zonder op een handtas aan te raken?”.

LEES OOK

A night at the museum: de mooiste looks van sterren bij Le Grand Dîner du Louvre in Parijs

Christian Allaire

Ze is een ontwerper die denkt en werkt op een menselijke schaal – van de enscenering van de show tot de elastische taille die ze aan de achterkant van broeken heeft toegevoegd. “Misschien ben ik soms te gevoelig, maar als ik iemand kleed, wil ik dat diegene zich goed voelt. Ik hou van de vrouwen die ik kleed en praat graag met de mensen die de kleding kopen en de kleding dragen. Ik vind het een geweldig cadeau. Om terug te komen op de Instagramfoto: het is geweldig, maar het is niet alleen dat. Je wil dat mensen leven, ademen en het dragen.”

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue US.