we-zouden-allemaal-zoals-laurie-uit-the-white-lotus-moeten-zijn-341861
©HBO

We wilden er vooral achter komen wie er dood zou gaan, maar het moment in de finale van The White Lotus dat écht moordend goed was, was de monoloog van Laurie over de complexiteit van vriendschap tussen vrouwen. Na een seizoen vol driehoeksdenken en passieve agressieve-momenten, zat het trio aan hun laatste avondmaal, waar twee van hen deden alsof de week een totale droom was geweest. Terwijl Jaclyn – de zelfvoldane actrice gespeeld door Michelle Monaghan – de gespannen reis vergelijkt met ‘zweven op een wolk’, mijmert Kate – Leslie Bibbs Texaanse, op Trump stemmende beauty – tevreden dat haar metaforische ’tuin in bloei staat’. Maar onze altijd oprechte en directe Laurie (mijn nieuwe favoriete actrice Carrie Coon), een gescheiden advocate voor wie tevredenheid veel ongrijpbaarder is, wil er niets van weten.

Laurie’s monoloog in ‘The White Lotus’

“Dat is grappig, want als ik eerlijk ben, ben ik de hele week al zo verdrietig”, zegt ze, terwijl haar stem begint te trillen. “Ik heb het gevoel dat mijn verwachtingen te hoog waren, of… Ik heb het gevoel dat als je ouder wordt, je je leven moet rechtvaardigen, snap je? En je keuzes… Als ik bij jullie ben, is het gewoon zo duidelijk wat mijn keuzes waren, en mijn fouten.”

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Ik had vernietigende laatste uitspraken verwacht van Laurie, een personage dat de neiging heeft om de waarheid te vertellen onder het genot van rosé, waarbij ze haar vrienden erop wijst dat ze nep zijn. In plaats daarvan was ze ongelofelijk eerlijk op een geheel nieuwe manier. Ze gaf toe dat ze geen geloofssysteem had; dat haar huwelijk en moederschap tot carrièresucces, haar niet dichter bij verlichting hebben gebracht. Maar de openbaring die ze in Thailand heeft gehad – een plek die zo geworteld is in spiritualiteit – is dat de lange levensduur van haar vriendschap met Jaclyn en Kate haar leven zin geeft.

“We zijn dit leven samen begonnen. Ik bedoel, we gaan er apart doorheen, maar we zijn nog steeds samen, en ik kijk naar jullie en het voelt betekenisvol. Ik kan het niet uitleggen, maar zelfs als we gewoon bij het zwembad zitten en praten over wat voor onbenullige dingen dan ook, voelt het nog steeds fucking diep”, zegt Laurie terwijl ze volledig instort. Nadat ze Jaclyns “mooie gezicht” en Kate’s “mooie leven” oprecht heeft erkend, de dingen die voor elk van hen het belangrijkst zijn, zegt Laurie de meest ontroerende zin van allemaal: “Ik ben gewoon blij dat ik aan tafel zit.”

Complexiteit van vriendschap tussen vrouwen

Mijn man snapte het niet (ik heb gehoord dat veel mannen het niet snapten), maar ik kreeg tranen in mijn ogen. Nadat de finale was afgelopen en tot in de ochtend erna, stroomden mijn telefoon vol met berichten van vrienden van de middelbare school en de universiteit die de fijne kneepjes van Laurie’s speech wilden uitdiepen. Iemand merkte op dat sinds America Ferrera’s Barbie-monoloog een speech op het scherm vrouwen niet meer zo heeft geschokt. Ik hou ervan hoe mijn vrienden zijn.

Laurie liet ons in verwarring achter om redenen die zo complex zijn als vriendschap tussen vrouwen zelf. We moeten huilen, omdat ze gevoelens verwoordde die vrouwen met zich meedragen, maar niet vaak onderzoeken. Onder andere dat je oudste vriendinnen je doorzien en je af en toe herinneren aan iemand die je niet meer wil zijn. Maar ook ik weet hoe “fucking diep” het kan zijn om bij mijn oudste vrienden te zitten en dezelfde gemeenschappelijke taal te spreken. Vorig jaar at ik met twee studievriendinnen die ik al een eeuwigheid niet had gezien en ik vroeg me af hoe ze allebei precies hetzelfde waren gebleven en waren uitgegroeid tot de gracieuze, zelfverzekerde vrouwen die ze altijd al waren. Alleen al dicht bij ze in de buurt zijn voelde als een geschenk.

De opscheptafel

Natuurlijk hadden Jaclyn, Kate en Laurie hun onenigheden gedurende het seizoen, maar een van de grootste wendingen in de seizoensfinale was de manier waarop The White Lotus hen verloste. Ik heb het trio het hele seizoen veroordeeld omdat ze onzin uitkraamden; voor gesprekken die net zo oppervlakkig waren als hun prachtige vakantielooks. Maar Laurie bracht de groep met beide benen op de grond. Zonder het expliciet te zeggen, betoogde ze dat vriendschap tussen vrouwen lelijk kunnen zijn, en misschien zouden ze dat ook moeten zijn, als liefde de kern ervan is. Zoals een van mijn beste vriendinnen gisteravond appte, overstijgt langdurige vriendschap tussen vrouwenkleffe fases of ‘kleine ruzies’; het is dieper en duurzamer, zelfs als het, zoals de meeste relaties, rommelig en onvolmaakt is.

Wanneer Laurie tijdens het diner haar waarheid spreekt, toont The White Lotus ook een andere verwoestende, herkenbare ervaring: die van een groep vrouwen die rond de tafel zit en de zonnigste, brandschoonste versies van hun leven projecteert. Hun aanbiddende partners die er altijd in slagen het nobele te zeggen en te doen; hun griezelig vroegrijpe, briljante en atletische kinderen met ogen die niet verpest zijn door YouTube. Zelfs als volwassen vrouw, zelfs als je beter weet dankzij therapie, psychiatrie, volwassenheid of een combinatie daarvan, kan de ‘opscheptafel’ nog steeds een krachtige, invloedrijke plek zijn. De drang om mee te doen – om jezelf te verkopen of, zoals Laurie het zegt, “je leven te rechtvaardigen” – laait op als een dierlijk instinct. Dit is vooral waar als je je zo verloren en buitengesloten voelt als Laurie gedurende het seizoen.

Echte vriendschap

Er is moed voor nodig om los te komen van de groep, maar toen ik Laurie de toon van het gesprek zag veranderen en iets echts zag delen, was dat wat me ontroerde aan haar monoloog. Op mijn 43e is dit echte vriendschap voor mij: het vermogen om kwetsbaar te zijn voor elkaar; om ons niet aan te stellen of perfectie uit te stralen, maar om onszelf te zijn (zelfs als we verdrietig zijn, belachelijk doen of politiek niet op één lijn zitten, hoe lastig dat laatste voor mij ook is) en gewoon “blij te zijn dat we samen aan tafel zitten”.

De opscheptafel heeft me lang koud gelaten, maar vreemd genoeg zorgt de verhaallijn van de drie vriendinnen ervoor dat ik er met meer empathie naar kijk. Terwijl ik het echte leven met een kleine afstand analyseer via deze tv-personages, vraag ik me af wat de diepe menselijke redenen zijn die vriendinnen ertoe kunnen brengen om op te scheppen. En ik denk aan de manieren waarop vriendinnen zich voortdurend kunnen ontwikkelen en dat ook doen. Tijdens het laatste diner verandert Laurie alles door zich uit te spreken. Jaclyn en Kate worden zachter en tranen beginnen te rollen, iedereen wisselt ‘ik hou van je’ uit en het trio past eindelijk samen op de bank, lachend van plezier. Mijn uiteindelijke openbaring? We zouden allemaal zoals Laurie uit The White Lotus moeten zijn.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue US.