Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Zo vlammend als de supertechnische Ziyech, bijnaam: The Wizard, op het veld is met zijn dribbels en onverwachte schoten, zo kalm en ontspannen is hij als hij niet voetbalt. En opvallend nuchter, zélfs over het WK, want als ik hem feliciteer met zijn WK- prestatie en die een grote mijlpaal noem, dan bedankt hij vriendelijk en zegt: “Het is een grote mijlpaal, maar het voelt ook als een teleurstelling. We zaten bij de laatste vier. We waren zo dichtbij en dan halen we de finale net niet.”

Was het verdriet groot na het verliezen van de halve finale?

“Ik zou niet zeggen verdriet, maar de teleurstelling was groot. Voor de buitenwereld was het: we hebben dit nog nooit bereikt en iedereen is heel blij. Maar als je op het veld staat, gaat het om een ding: winnen. En dat hebben we niet gedaan.”

Klinkt ook een beetje streng voor jezelf, of niet? 

“Ja, daar ben je topsporter voor, toch? Uiteindelijk wil je zo veel mogelijk prijzen winnen. Ik heb er al een aantal, maar dit is de grootste prijs die je kunt winnen.”

Marokkaanse moeders 

Niet alleen Hakim Ziyech en de rest van het Marokkaanse nationale elftal maakten furore op het WK, ook hun moeders. De vrouwen waren aanwezig om hun zoons aan te moedigen en te delen in de feestvreugde. Beelden van Marokkaanse voetballers die na de winst op het veld dansten met hun moeders gingen de wereld over. “Wij hebben laten zien hoe je met ouders om moet gaan. Ik denk dat dat mensen heeft geraakt”, zegt de voetballer daarover. “Ik zag een teamgenoot die zijn moeder op haar voorhoofd kuste; dat zijn de mooiste beelden van het hele WK.”

Ziyechs moeder (“Ze maakt het goed, alhamdoulillah“) was niet in Qatar. “Ze is al aardig op leeftijd, veel mensen werden ziek daar. Dat wilde ik haar niet aandoen. Ik wil haar graag nog een tijdje bij me houden”, zegt haar zoon. Hoe anders was dat bij de uitreiking van de Gouden Schoen aan de voetballer in 2018; terwijl andere eredivisiecollega’s met hun vriendin over de rode loper liepen, had de in smoking gehulde Ziyech zijn moeder aan zijn arm. 

Is je moeder trots op je?

“Ik denk het wel, al laat ze het niet altijd merken. Ook omdat ik haar nu niet zo veel zie. Dat was wel wennen in het begin. Toen ik bij Ajax speelde, ging ik twee, drie keer in de week langs.”

Bellen jullie vaak?

“Ja, natuurlijk. Dagelijks.”

Waar hebben jullie het dan over?

“Verschillende dingen. Het leven, mijn sport. Gewoon, moeder- en zoongesprekken.”

Vraagt ze vaak of je gaat trouwen?

“Die vraag krijg ik wel heel vaak, ja. Je weet hoe dat met Marokkaanse moeders gaat. Iedereen is bij ons de deur al uit.”

De goedverdienende voetballer wilde geregeld zijn moeder trakteren. Een nieuwe fiets? Een gloednieuw huis? Een verbouwing anders? Ze wilde het allemaal niet.

“Mijn moeder is heel nuchter. Ze is ook gewoon gehecht aan haar huis, woont er al veertig jaar. Haar kinderen zijn daar geboren, haar man is er overleden.” Ze heeft liever dat haar zoon anderen helpt. Dat doet hij ook veelvuldig, vertellen teamgenoten en ontvangers van donaties geregeld. Zelf praat hij daar niet graag over: “Als ik help, wil ik dat onder de radar te doen. De waarde van het helpen valt voor mij weg als het naar buitenkomt.”

Lees het volledige interview met Hakim Ziyech in het nieuwe meinummer van Vogue Nederland, dat vanaf 20 april in de winkel ligt en hier online te bestellen is.