Sam: “Ik ook niet.”

Tim: “Meen je dat nou? Wanneer zijn pa en ma dan jarig?”

Rijk: “Eh …”

Tim: “Pa is vrijdag jarig.”

Rijk: “Ja, jarig, dat weet ik, maar ik weet niet het jaartal.”

Tim: “Weet jij niet in welk jaar pa geboren is?”

Sam: “1962.”

Tim: “1960.”

Tim: “Wij komen uit een familie van hardwerkende arbeiders. Mijn vader werkte bij een bank, nu zit hij in het onderwijs. Moeder heeft altijd in de zorg gewerkt, al ruim veertig jaar, in de verpleging. De ouders van onze ouders hebben in Vlaardingen en Rotterdam de oorlog meegemaakt, de hongerwinter, harde armoede zeg maar. En dat sijpelt door.”

Rijk: “Dat gevoel blijft erin zitten, daar komen we ook niet uit. Als iemand er wel een beetje uit begint te kruipen, dan corrigeert de ander, want zo zijn we niet getrouwd. Ik zou direct grappen maken als Sam iets heel duurs zou kopen.”

Tim: “Andersom is het ook: als er één vreet, dan vreet de rest ook. Je hoeft je nooit zorgen te maken over geld, dat delen we.”

Rijk: “Wij zijn ook nog een tijdje arm geweest.”

Tim: “We hebben altijd te eten gehad, dat is het punt niet. Maar met zijn zevenen was het wel altijd laveren. Wij zijn nu de eersten die daar…”

Rijk: “… we leven nu een beetje meer voor onszelf, omdat het kan.”

Tim: “Maar als we een goeie hand hebben, gooien we de kaarten op tafel en zeggen we: we delen. Dat zit er wel in.”

Doodhekel aan taboes

Na drie gesjeesde studies in drie verschillende steden vond Tim Hofman op 22-jarige leeftijd een plek bij het opleidingsinstituut van BNNVARA. Daar promoveerde hij van verslaggever tot presentator, onder meer van Spuiten en Slikken. In programma’s als BOOS, maar ook in een documentaire als Terug naar je eige land, over vluchtelingenkinderen die dreigden uitgezet te worden, vond hij uiteindelijk zijn vorm. Tim heeft inmiddels vier Televizier-Sterren gewonnen, plus een Televizier-Ring voor Over mijn lijk, het programma over ongeneeslijk zieke jongeren. Bij zo ongeveer alle activiteiten van de oudste Hofman is engagement het sleutelwoord. “Ik ben een Vlaardingse provinciaal met een doodhekel aan scheve machtsverhoudingen, taboes en onderdrukkende constructen”, zegt hij er zelf over. 

Zonder slag of stoot verloopt z’n missie niet. In 2017 brak hij tijdens opnames voor BOOS zijn kaak bij een confrontatie met een Nijmeegse vastgoedeigenaar en diens zoon. In de maanden dat hij daarna verplicht thuiszit, ligt een depressie op de loer. Hij herkent het gevoel van een eerdere depressie (“Zinloosheid, kaalslag, vlakte, de kleur grijs”, zei hij hierover in gesprek met Ronald Giphart) en werkt zich er met behulp van een psycholoog uit – hij is een man die zich verschuldigd voelt aan zichzelf om “te werken aan wie ik ben”. In januari 2022 tilt hij met de BOOS-uitzending over misstanden bij The Voice of Holland de deksel van de Hilversumse beerput. Het wordt een verhaal dat het nieuws maanden zal domineren, een steen die de Gooische vijver nog altijd doet narimpelen. 

Lees het volledige interview met Tim, Sam en Rijk Hofman in het nieuwe maartnummer van Vogue Nederland, dat vanaf 16 februari in de winkels ligt en hier online te bestellen is.