Wat doe je als plan B geen optie is? Je zorgt ervoor dat plan A lukt. Daar is Anna Nooshin (35) bij uitstek het toonbeeld van. Ze is gedreven en stelt zichzelf voortdurend nieuwe doelen; van schrijver, online contentcreator en presentator tot het oprichten van een eigen beautymerk en interactief museum. Hoewel een ogenschijnlijk onhaalbaar cv, zorgde Nooshin ervoor dat het realiteit werd en creëerde ze een inspirerend imperium.
Docuserie Anna Nooshin
“Voor mijn gevoel mag ik mezelf inmiddels ondernemer noemen, hoewel ik dat in het begin moeilijk vond. Er is nooit een plan B geweest, omdat ik niet meer terug wilde naar het leven dat ik hiervoor had: een leven met schuldsanering waarmee ik mijn moeder zag worstelen, of een situatie waarin ik ervoer wat het betekende dat mijn vader zijn rechten en kansen niet kon benutten. Alles wat ik wilde was onafhankelijk en succesvol zijn.”
Het heeft even geduurd voordat Nooshin kon inzien dat ook haar verhaal het verdient om verteld te worden. Op zevenjarige leeftijd komt ze vanuit Iran met haar ouders en zus naar Nederland en belandt in een AZC – tevens de plek waar haar indringende documentaire Anna: Status begint. De titel van de serie bevat één woord dat veel betekenissen kent, maar voor haar een verwijzing is naar haar eerste jaren in Nederland.
“Het enige wat mijn zusje en ik hoorden was statús gereft of statús nagereft – Farsi voor wel of geen geaccepteerde verblijfsstatus. We maakten er grapjes over, tegelijkertijd is het een beladen term die me terugneemt naar een tijd waarvan ik me weinig herinner, behalve het gevoel hoe erg we ernaar verlangden een status te krijgen.”
Pijnlijk, maar bijzonder
Globaal is haar vluchtverleden verteld, maar wat zich daadwerkelijk thuis afspeelde – veroorzaakt door de dieperliggende ontworteling van haar vader – niet. Een thema dat ze voor het eerst onderzoekt in haar serie. “Ik heb me thuis nooit veilig gevoeld. Mijn vader kon zijn plek niet vinden en is nooit gelukkig geweest. Hij was gewelddadig en reageerde dat vooral af op mijn zus en moeder. Daardoor groeide ik op met een schuldgevoel en zocht ik erkenning in een andere wereld weg van dat verhaal, zoals in mijn werk. Pijnlijk, maar ook bijzonder: het is het meest intieme wat ik ooit heb gemaakt omdat ik dit persoonlijke stuk, dat tot nu toe heel veilig was bij mij, nooit eerder heb durven delen.”
