9 films van vrouwelijke regisseurs die je moet zien in 2025

In de chaos die de race om een Oscar is, hebben slechts een handvol films de afgelopen weken de aandacht opgeëist. Van The Brutalist van Brady Corbet, met zijn controversiële gebruik van generatieve AI, tot I’m Still Here van Walter Salles met zijn gepassioneerde Braziliaanse fans. En natuurlijk is er Emilia Pérez van Jacques Audiard, de dertienvoudig genomineerde koploper waarvan de vooruitzichten kelderden na een schandaal rond hoofdrolspeler Karla Sofía Gascón. Tussen deze titels verdienen de films van vrouwelijke regisseurs zeker meer aandacht.

Films van vrouwelijke regisseurs in 2025

Temidden van de onrust van de Oscarrace, waar prognostici zich haasten om te voorspellen wie de strijd om Beste Film zal winnen – zal het voordeel bij films als Anora van Sean Baker, A Complete Unknown van James Mangold, Conclave van Edward Berger of Wicked van Jon M. Chu liggen? – wordt het werk van vrouwelijke regisseurs vaak over het hoofd gezien. Er is slechts één film van een vrouwelijke regisseur in de race voor de Academy Award: The Substance, de gedurfde film van Coralie Fargeat. Gelukkig wordt de Française ook erkend in de categorie Beste Regisseur. Toch ontbreken veel andere indrukwekkende films van vrouwelijke regisseurs op deze lijst.

Met de Academy Awards van 2025 in het vooruitzicht, presenteren we negen films van vrouwelijke regisseurs die je nu wil zien en die meer aandacht verdienen.

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

The Substance

Ooit te vreemd geacht voor Beste Film, verraste Coralie Fargeats gruwelijk grappige en indringende body horror op de ochtend van de Oscarnominaties haar critici. De film kreeg een nominatie voor de hoofdprijs. Ook werd Fargeats gedurfde regie erkend, evenals haar bizarre scenario en het indrukwekkende werk van het make-up- en protheseteam. Demi Moore’s acteerprestatie maakte haar de favoriet voor Beste Actrice.

Ik had ook graag gezien dat Margaret Qualleys heerlijk sluwe bijrol werd erkend, evenals meer aandacht voor het indrukwekkende geluid en de vlotte montage van de film. Toch is dit een enorme prestatie die gevierd zou moeten worden.

All We Imagine as Light

Payal Kapadia’s rustige, meditatieve film volgt twee verpleegsters (Kani Kusruti en Divya Prabha) die een armoedig leven leiden in Mumbai. De film heeft het goed gedaan en won zelfs de tweede plaats, de Grand Prix, in Cannes. Tot teleurstelling van velen koos India hem echter niet als de officiële inzending voor de Oscar voor Beste Internationale Film, een prijs die hij gemakkelijk had kunnen winnen. In plaats daarvan werd Lost Ladies van Kiran Rao geselecteerd.

Sommigen hoopten dat de teleurstellende afwijzing, samen met de twee Golden Globe-nominaties voor Beste Niet-Engelstalige Film en Beste Regisseur, de film zou helpen om Oscarnominaties te krijgen. Dat gebeurde uiteindelijk niet. Toch verdient de film het zeker om gezien te worden. Dit komt door de sterke acteerprestaties, de intieme regie en de doordachte (en uiteindelijk vreugdevolle) weergave van vrouwelijke vriendschap.

Babygirl

Ooit leek het erop dat Nicole Kidmans krachtige rol als een succesvolle CEO, die verstrikt raakt in een affaire met haar zelfverzekerde stagiair (gespeeld door Harris Dickinson), haar een tweede Oscar voor Beste Actrice zou opleveren. Maar na afwijzingen bij de SAG Awards en BAFTA’s viel de erotische thriller van Halina Reijn langzaam uit de race.

Uiteindelijk negeerde de Academy de film volledig. Misschien is dat eigenlijk wel beter. Deze wilde, speelse film is namelijk zo ver verwijderd van typische Oscarfilms als maar kan. Het is een spannende, onbevangen film die vrouwelijke voldoening in de schijnwerpers zet en voor veel plezier zorgt in de bioscoop. Een paar Oscarnominaties zouden de film misschien minder cool hebben gemaakt.

Bird

Andrea Arnold won ooit een Oscar voor haar korte film Wasp uit 2003. Toch is ze nog nooit genomineerd voor haar langere films. Dit ondanks veel lof van critici, twee BAFTA’s en drie Cannes-juryprijzen voor films als Red Road, Fish Tank, Wuthering Heights en American Honey. Helaas bleef deze trend ook bestaan voor haar laatste film.

Deze film volgt het verhaal van een twaalfjarig meisje (de verrassende Nykiya Adams) dat in conflict komt met haar vader (Barry Keoghan). Ze raakt bevriend met een mysterieuze zwerver (de altijd indrukwekkende Franz Rogowski), die op zoek is naar antwoorden over zijn eigen familie. Zoals altijd in het werk van Arnold is de regie prachtig: poëtisch, melancholisch en met oog voor de kleine details. Ze maakt van het gewone leven in een rustig dorp in Kent iets bijzonders en prachtigs. Als er een filmmaker is die vandaag de dag een Oscar voor Beste Regisseur verdient voor haar gehele oeuvre, dan is het zeker zij.

On Becoming a Guinea Fowl

Dit aangrijpende, surrealistische en tragikomische familiedrama van Rungano Nyoni vertelt het verhaal van een stoïcijnse jonge vrouw (gespeeld door Susan Chardy). Wanneer ze van een feestje naar huis rijdt, stuit ze langs de kant van de weg op het lichaam van haar oom. De film is een fascinerende analyse van verdriet, medeplichtigheid, generatietrauma en lang verborgen misbruik op het platteland van Zambia. Met zijn ontroerende hoofdrol, kunstzinnige regie en scherpe, vlijmscherpe script had deze film zeker niet misstaan op de shortlist voor Beste Internationale Film van de Academy.

Santosh

De Britse-Indiase regisseur Sandhya Suri’s gevoelige film volgt een weduwe (Shahana Goswami) die via een overheidsregeling het werk van haar overleden man als politieagent in Noord-India overneemt. Ze raakt betrokken bij een zaak rond de verkrachting en moord op een tienermeisje. De film haalde de Oscar-shortlist, al was het alleen als de officiële inzending van het Verenigd Koninkrijk. Mannen regisseerden de films die uiteindelijk werden genomineerd, zoals I’m Still Here, The Girl with the Needle, Emilia Pérez, The Seed of the Sacred Fig en Flow. Hoewel Santosh veel minder opvalt dan die concurrenten, is het door de zenuwslopende onthullingen en poëtische regie een must-see.

Vermiglio

Ook op de vijftien films tellende shortlist voor Beste Internationale Film, als keuze van Italië, maar niet genomineerd, staat deze betoverend mooie en dramatisch tragische vertelling van Maura Delpero. Het besneeuwde sprookje speelt zich af in een afgelegen dorp in de Alpen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hier wordt de dochter van een schoolmeester (Martina Scrinzi) verliefd op een soldaat die zijn legerpositie heeft verlaten (Giuseppe De Domenico), met desastreuze gevolgen. Het verhaal is ingetogen en sfeervol, de acteerprestaties (vooral die van Rachele Potrich als de waakzame jongere zus van de heldin) zijn geweldig. Elke scène lijkt wel een schilderij dat tot leven komt.

Green Border

Filmmaker Agnieszka Hollands geboorteland Polen zou haar nieuwste, gepassioneerde en politiek geladen saga nooit hebben ingediend bij de Academy. De film levert een scherpe kritiek op de regering van haar land. Het is een verhaal met meerdere lagen dat de gruwelijke behandeling van vluchtelingen aan de grens tussen Wit-Rusland en Polen blootlegt. Als de film op de shortlist voor Beste Internationale Film was gekomen, zou het een waardige winnaar zijn geweest. De film is hartverscheurend en heeft de kracht om je kijk op de wereld te veranderen.

The Outrun

In de race voor Best Actrice dit jaar vielen veel verwachte winnaars en koplopers af, zoals Nicole Kidman, Angelina Jolie en ook Saoirse Ronan. In Nora Fingscheidts indringende bewerking van Amy Liptrots memoires speelt de actrice een jonge vrouw met vuurrood haar, die als herstellende van een alcoholverslaving terugkeert naar de Orkney-eilanden om haar leven opnieuw op te bouwen. We krijgen verschillende tijdlijnen te zien: van de ruige bars in Oost-Londen naar de rustige kliffen. Het is een aangrijpende film die de pieken en dalen van verslaving toont, van ontwenningspijn tot hernieuwde hoop. De Oscars hebben deze film misschien over het hoofd gezien, maar jij zou dat zeker niet moeten doen.