ik-ben-23-en-keek-voor-het-eerst-naar-sex-and-the-city-dit-is-wat-ik-dacht-260091
©ANP

Ik heb de boot gemist met Sex and the City. Ik heb er vroeger niet naar gekeken – met name omdat ik letterlijk een foetus was toen de eerste aflevering in 1998 werd uitgezonden. Als volwassene denk ik dat ik het onbewust uitstelde om in Sex and the City te duiken. Waarschijnlijk omdat ik vermoedde dat ik, zodra ik begon met kijken, volledig geobsedeerd zou raken.

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

‘Ik keek voor het eerst naar ‘Sex And The City’ en dacht dit’

Omdat SATC dit jaar 25 jaar bestaat, kreeg ik de opdracht de klassieke serie voor Vogue te recenseren als een ‘maagdelijke’ kijker en lid van Generatie Z. Ik kon het onvermijdelijke niet langer uitstellen en was zo excited. Eindelijk zou ik ontdekken waar al die ophef over ging. Ik zou genieten van de mode, mijn New Yorkse fantasieën beleven via deze vier vrouwen en uitvinden of ik een Carrie, een Miranda, een Samantha of een Charlotte ben. (Spoiler alert: ik ben geen van allen.)

Vijfentwintig jaar te laat, maar hier zijn mijn hot takes na het kijken van seizoen één van Sex and the City.

‘I love to hate Carrie’

Ze is een journalist in de grote stad met een schoenenverslaving – daar kan ik me in vinden. Ik kan me echter niet vinden in veel van de conclusies die ze in haar columns trekt. Neem aflevering twee, waarin Carrie onderzoekt waarom bepaalde mannen alleen met modellen uitgaan. The gang maakt modellen uiteindelijk te schande door te suggereren dat het “bimbo’s” zijn die geen echte banen hebben. (Ik citeer Samantha: “Ik ben met veel mannen uit geweest en ze zeggen dat ik net zo mooi ben als een model, maar ik werk voor de kost.”)

Alle vier ontpoppen ze zich als pick-me girls (vrouwen die constant op zoek zijn naar mannelijke bevestiging omdat ze “niet zijn zoals andere vrouwen), als gevolg daarvan. In plaats van zich op mannen te richten, had Carrie’s column zich op vrouwen moeten richten. Ze had moeten vragen waarom ze met deze gemiddeld uitziende kerels uitgaan. Hoe zijn deze mannen er eigenlijk in geslaagd om modellen aan te trekken?

‘Seksuele intimidatie wordt te nonchalant behandeld’

Sex and the City is in veel opzichten een serie uit die tijd. In aflevering drie bezoekt Carrie haar getrouwde vrienden – hoewel ze toegeeft dat ze alleen vrienden met ze is zodat ze van hun huis gebruik kan maken – Patience en Peter, die in de Hamptons wonen. Volledig uit het niets laat Peter zijn penis aan Carrie zien als ze op weg is naar de badkamer. Ik snakte drie keer naar adem. Ten eerste omdat Carrie, zoals we het nu terecht zouden noemen, seksueel werd aangerand in wat zij dacht dat een veilige ruimte was. Ten tweede omdat Patience boos leek te zijn op Carrie, ondanks het feit dat zij in dit scenario het slachtoffer is. Mijn derde adempauze kwam later. Als de vriendinnen een nabespreking hebben en het flitsen bespreken alsof het niets voorstelt. Samantha vraagt zelfs luchtig: “En, hoe groot was-ie?”

Elders, in aflevering twee, ontmoeten we een vriend van Carrie die onthult dat hij alle modellen met wie hij seks heeft stiekem filmt. Carrie doet dit af als een beetje vreemd. Samantha ziet het als een kans om haar ego op te krikken. Ze gaat zelfs zover dat ze seks heeft met de man in kwestie om hem zover te krijgen dat hij haar opneemt. Het is niet alleen allemaal supervies, het is ook nog eens illegaal.

‘De serie geeft New York City in de jaren negentig niet goed weer’

Nu was ik geen inwoner van NYC rond de millenniumwisseling, maar ik ben er vrij zeker van dat het toen, net als nu, een van de meest diverse plekken op aarde was. Volgens de volkstellingen van New York City in 1990 en 2000 was 56,8 procent van de bevolking van de stad etnisch divers – en 25,2 procent van de stad identificeerde zich als black/African American. In het hele eerste seizoen telde ik slechts zeven niet-blanke personages – allemaal in kleine, eenregelige rollen.

‘Samantha was haar tijd ver voor’

Ze is nobody’s girl en dat bewijst ze elke keer weer. Als je deze serie bekijkt in 2023, na de derde (en vierde) feministische golf, is Samantha niet zo radicaal. Haar nonchalante houding ten opzichte van seks en relaties voelt nu zo alledaags dat ik nauwelijks met mijn ogen heb geknipperd voor haar blasé houding. Desalniettemin was ze haar tijd ver vooruit. Ik moest mezelf eraan blijven herinneren dat deze serie voor het eerst werd uitgezonden in 1998, een pre-app tijd waarin casual seks en de hook-up cultuur nog redelijk taboe waren.

Aan de ene kant heb je Charlotte, die schuimbekkend uitkijkt naar het idee van het perfecte voorstedelijke, nucleaire gezin (en iedereen veroordeelt die niet hetzelfde wil.) Aan de andere kant heb je Samantha, onaangedaan en trots neukend met wie ze maar wil. Maatschappelijke verwachtingen ten spijt. Een favoriet moment was haar “ik-heb-geen-baby”-borrel. Een geweldig voorbeeld van haar keuze om geen kinderen te willen.

‘Mocht Mr. Big Carrie überhaupt?’

Hij is zo arrogant, maar niet op een sexy manier. Ik vind de warme en koude aard van Carries relatie met hem niet opwindend, maar vervelend. Hij zegt nooit expliciet wat hij voelt en danst om elke gelegenheid heen om het uit te leggen. Waarom is alles zo geheimzinnig en vaag?

Vooral tijdens de eerste paar afleveringen verwachtte ik dat hij in het geheim getrouwd zou zijn. Naarmate het seizoen vorderde werd zijn karakter duidelijker, maar er bleef iets zó uniek irritant aan hem.

Een paar laatste hersenspinsels 

  • Deze serie is zo snel. Knipoog en weer is er een vriendje weg. Ik denk dat dit allemaal deel uitmaakt van het vastleggen van de energie van die ambitieuze, fantasierijke New Yorkse levensstijl. Als kijker heb je het gevoel dat het viertal zulke buitengewoon belangrijke levens leidt, vol roddels, feestjes en seksuele escapades.
  • Het voelt raar om hoofdpersonen (die geen schurken zijn) te zien roken op tv.
  • Carries haar is ongelooflijk – het verraste me dat ze haar natuurlijke krullende haar omarmt.
  • Wat een absoluut fantastische thematune. Het is jazzy, aanstekelijk, flirterig. Geweldig.
  • Miranda behandelt Skipper zoals Big Carrie behandelt.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue UK.