Noah is een rabbijn, oftewel een Joodse geleerde, zij het van het moderne soort. Hoe progressief ook, een religieus leider is nou eenmaal niet een voor de hand liggende match met de presentatrice van een podcast over seks en daten. Zeker niet als zij niet Joods is. En toch slaat de vonk meteen over. (Grappig: dit plot is gebaseerd op de echte ervaringen van seriemaker Erin Foster en haar man Simon Tikhman.) Wat volgt is een verhaal uitgesmeerd over tien afleveringen waarin de twee verliefd worden, maar ook te maken hebben met allerlei moeilijkheden gezien hun andere levensinstellingen, ambities en culturele achtergronden.

LEES OOK

Zin in meer heartbreak na ‘One Day’? Dan wil je deze soortgelijke series ook zien

Marjolein van den Brand

Hit & miss

Over dat laatste zo meer. Eerst even over waarom Nobody wants this zo’n enorme hit is. Eigenlijk is het simpel, net als het verhaal: de serie is de ultieme romcom. Eentje van het soort ‘jongen en meisje vinden elkaar leuk maar komen uit andere werelden, werkt dat wel?’ Vergelijk het met een Romeo en Julia, Notting Hill of met de eerder genoemde Netflix-serie One Day. Allemaal over mensen uit andere werelden en culturen die toch als magneten naar elkaar toegetrokken worden.

Deze chemie hebben Kristen Bell en Adam Brody zeker ook. Het internet rept zelfs over ‘de beste on screen-kus’. Bell is een grappige en goede actrice, absoluut, maar Brody is toch wel dé ster van de serie. Ten eerste gaan kijkers helemaal los over het feit dat de nerdy, grappige Seth Cohen uit The O.C. (grootmaker van Chrismukkah) een baard heeft gekregen en hotter is dan ooit. Niet voor niets wordt hij dus Hot Rabbi genoemd in de serie; een knipoog naar de Hot Priest in Fleabag. Kijken naar Brody is als een welkom weerzien met een crush van velen millenials, moi inclus.

De tweede reden waarom vooral Brody de ster is van de show, is naar mijn idee omdat zijn personage in de serie figuurlijk wat ronder dan dat van Kristen Bell. En zie hier meteen mijn grootste punt van commentaar. Dat wat de serie een heerlijke wegkijker maakt, dat mierzoete romcom-verhaal, is namelijk ook meteen een gemiste kans. Want dat een plot romantisch en luchtig is, betekent niet dat de vooral vrouwelijke personages allemaal zo plat moeten zijn.

Stereotypes in ‘Nobody wants this’ 

Waar ik plat zeg, bedoel ik eigenlijk stereotyperend. Van Noah leren we namelijk best veel lagen kennen. Hij is grappig, slim en empatisch. Zelfs voor zijn ex Rebecca, waarmee het aan het begin van de serie uitgaat omdat zij een ring in zijn kast vindt en beslist dat ze dan verloofd zijn (as one does). Noah is ook een familieman. Zijn broer Sasha is zijn beste vriend en samen met hun andere vrienden spelen ze basketbal. Maar alle omringende mensen die we leren kennen, zijn niet erg uitgediept door de schrijvers.

Zo is er moeder Bina, een Russische immigrante met een vreselijk aangezet accent, die de typische Joodse moeder speelt. Sowieso is de familie van Noah een ’typisch Joods-Amerikaans gezin’, volgens Hollywood dan: rijk, religieus en van oorsprong Russisch. (Laat me je vertellen dat niet alle Joodse gezinnen zo zijn.) Dit stereotyperende personage van de Joodse moeder kennen we ook uit andere series, zoals The Nanny, Girls, The Goldbergs, Transparant en The Big Bang Theory. Al deze typetjes zijn beschermend, dwingend, doortrapt, bemoeizuchtig en willen vooral voor hun zoons een goede Joodse partner. En dus geen Joanne die naar hun eerste kennismaking een bord varkensvlees meeneemt – die Bina weggooit maar snel nog even stiekem oppeuzelt. Hoezo hypocriet? (En, eerlijk gezegd, ook een van de grappigste scènes.)

Ook Esther, de vrouw van Noahs broer Sasha, is uit ditzelfde hout gesneden. Zij is jaloers, humorloos en controlerend naar haar man en noemt de zussen Joanne en Morgan steevast ‘hoer 1 en hoer 2’.  Volgens een korte Mean Girl-achtige introductie van Noah waarbij hij alle ‘basketbalvrouwen’ voorstelt, is Esther ‘graag gemeen over mensen, plaatsen en haar man’. Een andere echtgenote van een van zijn vrienden, Talia, omschrijft hij kortweg als ‘graag pratend over zichzelf’. Dan is er nog Leah, een emotioneel labiele vrouw die haar kind op zijn vijfde nog borstvoeding geeft maar daar geen commentaar op wil. En wat te denken van Rebecca, de jaloerse ex die Noah ooit tot een verloving dwong? Kortom: allemaal controlerende, saaie, weinig open-minded krengen. Een gemiste kans, want je kunt zó veel meer over deze vrouwen vertellen.

Joanne vs. Noah

Daarnaast, of eigenlijk er tegenover, staat Joanne. Een grappige, luchtige, juist zeer open-minded blondine die op deze manier ook een behoorlijk plat personage is. Van haar weten we alleen dat ze van daten houdt, ambitieus is en komt uit een a-religieus gezin waarbij de vader op latere leeftijd uit de kast kwam als homoseksueel. Haar moeder is een zweverige, gekke vrouw en haar zus, dat is dus die ‘hoer 2’. Zo veel personages die een extra laag konden krijgen, maar simpel gehouden worden. Eigenlijk lijken alle karaktereigenschappen van Joanne bedoeld om enerzijds Noah te complementeren en tegelijkertijd in schril contrast met de Joodse vrouwen uit de serie te staan. Dat doet Joanne te kort, maar ook de andere vrouwen.

Dit alles gezegd hebbende: Nobody wants this is, ondanks al dit ongevraagd commentaar, toch écht het bekijken waard. Die luchtigheid is namelijk ook fijn, zeker in een tijd waarin – eerlijk is eerlijk – religieuze gezinnen, vooral Joodse, nou niet vaak echt gezellig in het nieuws komen. Daarbij geeft de serie ons ook een volwassen Adam Brody, wat sowieso tien afleveringen te kort maakt. I rest my case. En dan komt nu het beste nieuws (tromgeroffel): er wordt al gesproken over een seizoen 2. Fijn – en meteen een kans de andere personages meer uit te diepen. Xoxo.

LEES OOK

Kijktips voor Halloween: 12 horrorfilms om te streamen in het donker

Martine Findhammer