Ik kan nog wel even doorgaan over het thema moederschap in de film Barbie. Wanneer Barbie wordt meegenomen naar de boardroom van Mattel HQ vraagt ze de CEO (Will Ferrell) in een kamer gevuld met mannen in pakken of ze, nu ze hier toch is, de vrouw in charge mag ontmoeten. Hij is niet blij met Barbies aanname, en schiet meteen in de verdediging over het feit dat er geen vrouw, maar een man in charge is. Maar er werken hier wel vrouwen, zo verdedigt hij zichzelf. “And I’m the son of a mother.” Een kleine steek naar alle mannen die zich de afgelopen jaren geroepen voelden om te vermelden dat ze zich echt wel konden vinden in de feministische agenda, omdat ze dochters hadden.

Moederlijke trekjes

Ook de relatie tussen Ken en Barbie heeft moederlijke trekjes. Misschien ga ik hier te ver, maar Ken is gecreëerd uit Barbie, als een soort omgekeerde Adam en Eva. En de gehele film is Barbie bezig met het ondersteunen, begeleiden en laten reflecteren van Ken en zijn uitspattingen, of het nu surfen is, of het patriarchaat. Van een romantische relatie lijkt weinig sprake. Wanneer de Kens Barbieworld overnemen, is het Gloria, de echte held in het verhaal, die met haar moederlijke peptalk de gebrainwashte Barbies laat inzien dat het leven meer is dan biertjes serveren aan Kens in hun mojo dojo casa houses.

En dan zijn er de scenes met de bedenker van Barbie, Ruth Handler, die de pop creëerde voor haar dochter Barbara. In de eerste scène waarin Barbie Handler ontmoet, weet ze niet dat dit haar bedenker is. In een gezellig keuken zit een vrouw aan een keukentafel, voor zich een pot thee. “The real world is not what I expected”, vertrouwt Barbie haar toe. “It never is, and isn’t it marvelous”, antwoordt Handler. De hele scene voelt moederlijk aan, op een vreemde manier. Dat gevoel dat je krijgt wanneer je eindelijk een ervaring aan je moeder toevertrouwt over dat foute vriendje, of die nare gebeurtenis op de werkvloer. Om er vervolgens achter te komen dat je moeder hetzelfde heeft meegemaakt en begrijpt hoe dat is.

Ouderlijke instincten en angsten

Aan het einde van de film staan Ruth Handler en Barbie hand in hand in een neutrale witte ruimte. Handler vertelt Barbie: “We mothers stand still, so our daughters can look back to see how far they have come.” Het is maar een klein zinnetje, maar het zorgde voor diepgewortelde gevoelens bij heel veel kijkers (en heel veel tiktok-reacties), die plots gingen nadenken over wat moeders opgeven voor hun kinderen.

Veel van Greta Gerwigs films gaan over de relaties tussen moeders en dochters. Lady Bird is semi-biografisch en gaat over de ingewikkelde relatie tussen een tienerdochter en haar moeder. Ook in Little Women is de relatie van de zussen tot hun moeder een thema. Gerwig zelf gaf eerder in een interview met Rolling Stone Magazine aan dat het voor haar niet altijd duidelijk is dat haar films persoonlijk zijn. Totdat anderen haar daarop wijzen. Barbie is de eerste film die Gerwig maakte sinds ze zelf moeder is geworden. In 2019 kreeg zij een zoon met haar partner Noah Baumbach, in maart kwam daar een tweede zoon bij. De angsten die bij het moederschap komen kijken, sijpelen dwars door de film heen.

De film Barbie is veel: het is een liefdesbrief aan de pop uit je jeugd (met een kleine kritische noot); een klein kijkje in hoe de wereld eruit zou zien als vrouwen alle macht hadden; een lofzang op het hebben van een gemeenschap in een onderdrukkend systeem. Maar het is vooral een ode aan moeders, in alle vormen en maten.