Ik kan me die middag in juni nog herinneren. De dag duurde lang, was sticky en zonovergoten terwijl ik wachtte op een bericht terug. Toen die eindelijk binnenkwam, vier uur later, schitterde het als een diamant op het scherm: ‘Cool.’ Het bericht dat ik eerder had verzonden, luidde: ‘Net in het park.’ Twee uur voor die tijd stuurde zij: ‘Hoe is je dag?’ Als ik toen op TikTok had gezeten, zou een meisje met een haarband die haar 10-stappen skincareroutine in de spiegel laat zien, me waarschijnlijk hebben verteld dat ik mijn eigenwaarde moest beschermen en dat ik deze dry texter onmiddellijk uit mijn leven moest bannen.
Dry texting
Een half decennium later sturen mijn partner en ik elkaar nog steeds berichten op deze relatief functionele manier. ‘Waar ben je?’ ‘Winkelen.’ ‘Cool.’ Fysiek zijn we aanhankelijk, het type stel waar je je zwaar aan kan ergeren omdat ze aan elkaar vastgeplakt zitten. Via WhatsApp houden we het vooral to-the-point. Alsof het de jaren negentig zijn en we op onze pagers zitten. Als een van ons weg is, sturen we misschien meer – foto’s, updates, ik hou van jou, etcetera. Maar vaker wel dan niet zijn we zogenaamde dry texters.
Niet geïnteresseerd
Als uitdrukking is dry texting relatief recent. Het verwijst naar mensen die met één woord antwoorden of het gesprek niet aangaan en gewoon dingen zeggen als ‘lmao’ en ‘wdj’ tot grote frustratie van de ontvanger. Het tegenovergestelde, veronderstel ik, zijn grappige heen-en-weergesprekken, lange alinea’s doorspekt met grappen, gevoelens of gedachten. Wanneer iemand een dry texter is, vooral tijdens de datingfase, denken de meeste mensen dat diegene waarschijnlijk niet geïnteresseerd is. Of dat-ie het te druk heeft met berichten sturen, gewoon saai zijn of een combinatie van alle drie. “Als-ie zou willen, zou diegene het wel doen”, stellen mensen graag online. En daarmee bedoelen ze op elk uur van de dag berichten sturen en direct alles laten vallen om meteen te antwoorden.
Punt is dat ik altijd een relatief korte whatsapper ben geweest – natuurlijk niet alleen met partners, maar ook met vrienden en familie. Toen ik 12 of 13 was, wisselde ik gekreukte, op balpen gekrabbelde briefjes uit in de klas. Mijn beste vriendin van school merkte ooit op hoe kortaf ik op papier klonk en dat ze erom moest lachen. Ik herinner me dat ik verrast was. Ik was niet kortaf, of wilde dat in ieder niet zijn. Helemaal niet tegen haar, ze was mijn favoriete persoon. Moest ik kusjes op de briefjes schrijven? “Nee”, zei ze. “Maar de meeste mensen zeggen meer dan alleen ‘Oké’.”
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue UK.
