Gisele Azad (31) is geboren in Teheran en werkt al bijna tien jaar als creatief consultant in de wereld van selfcare en humanitaire projecten. Tijdens de pandemie nam ze de beslissing haar leven compleet om te gooien en op zoek te gaan naar een plek in de natuur. Voor Vogue.nl schrijft ze elke maand een column over wonen in het bos en een duurzame levensstijl. Deze week vertelt ze over herkend worden op straat; sinds kort is ze Gisele, het ‘bosmeisje’.
Media-aandacht
Een paar weken geleden opende ik Tiktok (mijn nieuwe hobby) om alle comments op mijn video’s te lezen. Elke dag stromen berichten binnen van mensen die het leuk vinden om mijn leven in het bos te volgen. De laatste maanden zie ik dat ik een liefdevolle online community heb opgebouwd van mensen die een moment van rust ervaren door naar mijn content te kijken.
Tot mijn verbazing reageerde iemand met: “Ik ga mijn schoolpresentatie over jou doen! Mijn favoriete media personality!” Ik heb het berichtje wel drie keer gelezen. Deze persoon heeft informatie opgezocht over mij, en foto’s van mij verzameld, om deze vervolgens te kunnen presenteren aan haar klasgenoten en haar docent die haar daarop gaat beoordelen. Ik kon het niet geloven! Ik stuurde haar een privébericht. Allereerst met duizendmaal dank en hoe vereerd ik me voelde. Vervolgens vroeg ik of ik het bestand mocht ontvangen. In haar presentatie vertelde ze over mijn vluchtverleden, dat ik jarenlang in asielzoekerscentra heb gewerkt, dat ik nu een Vogue-columnist ben en dat ik mijn thuis heb gevonden in ons boshuisje. Ik was erg ontroerd.
Mijn boodschap
Deze gebeurtenis zette me aan het denken over mijn verhaal en de boodschap die ik wil verspreiden. Het afgelopen jaar ben ik vaak in de media geweest; op een gegeven moment kwamen er wekelijks mails binnen van verschillende media met de vraag of ik mijn verhaal wilde delen. Rudmer en ik hebben uren buiten gezeten en gesprekken gevoerd over de aandacht die ik en ons leven plotseling kregen.
Na onze gesprekken voelde ik een vurige vastberadenheid. Ik merkte dat ik alles over mijn wil leven delen – al het moois, maar óók de verdrietige momenten. Het is mijn realiteit, dus het voelt niet goed om delen daarvan te verbergen om een ideaalbeeld te creëren. Ik ben me er bewust van dat ik de kans krijg om een verhaal te delen dat naar mijn idee te weinig te horen en te zien is in de media. Ik kan mijn ervaringen delen, iets waar ikzelf als jong meisje behoefte aan had.
Gisele, dat ‘bosmeisje’
De afgelopen maanden heb ik meermaals mijn verhaal verteld. Na elk interview voelde ik me sterker. Ik kreeg meer zelfvertrouwen om me nóg meer open te stellen en persoonlijkere aspecten van mijn leven te delen. Het was een helende ervaring voor mij om het hardop te kunnen zeggen, of het in print te zien staan.
