Dit moment is me altijd bijgebleven. In een tijdsbestek van zeven dagen moest ik als jong meisje afscheid nemen van m’n familie en mijn thuis verlaten. Een paar dagen later stond ik in een klein flatje op een vreemde plek mijn tas in te pakken voor mijn eerste schooldag, terwijl mijn koffer nog niet eens was uitgepakt. Landen zat er niet in; ik moest meteen omschakelen en mezelf aanpassen om deze situatie aan te kunnen.

Dit moment heeft veel effect op mij gehad. Op de basisschool trok ik me terug omdat ik me zwak en minderwaardig voelde. Ik was heel verlegen omdat de kinderen er anders uitzagen dan ik, en een vreemde taal spraken. Om Nederlands te leren bleef ik elke dag twee uur langer op school, om extra lessen te volgen. Aanpassen en hard werken om mee te kunnen doen kregen de overhand. Er was geen tijd om rust te nemen, ik voelde me verplicht om zo snel mogelijk ‘normaal’ te worden.

Jezelf zijn

Het gevoel dat ik ‘eindelijk’ normaal ben, heb ik nooit gehad. Hoe meer ik mijzelf, mijn identiteit, cultuur en geschiedenis onderdrukte, hoe ongelukkiger ik werd. Mijn breekpunt kwam op twaalfjarige leeftijd, toen ik vrijwilligerswerk ging doen op een azc. Ik liep rond om henna tatoeages te geven aan mensen die dat leuk vonden. Langzamerhand raakte ik in gesprek met jonge meiden en besefte ik me dat zij precies hetzelfde doormaakten als ik. Ik had nog nooit eerder in mijn leven zoveel herkenning gezien en gehoord. Zij waren ook zichzelf aan het onderdrukken, en dat vond ik zo jammer; ze waren zo mooi zoals ze zijn.

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Toen wist ik dat ik precies hetzelfde aan het doen was – ik gaf ze ook geen goed voorbeeld. In de jaren die daarop volgden bleef ik elke week naar de azc’s gaan, en steeds meer als mezelf. Ik kleedde me hoe ik dat wilde en liet mijn wilde haren zoals ze zijn. De motivatie om een voorbeeldfunctie te kunnen zijn voor hen leerde mij, voor het eerst in mijn leven, dat ik mezelf niet mag wegcijferen. De gesprekken die ik met de azc-bewoners voerde, voelden voor mij als thuiskomen.

Het vrijwilligerswerk op de azc’s heeft me ook doen inzien dat ‘anders’ zijn niet iets negatiefs hoeft te betekenen. De verhalen van mensen van over de hele wereld hebben mij verrijkt en ik begon mezelf daardoor meer te waarderen. Ik heb ook een verhaal, en dat mag gehoord worden.

Zoektocht naar rust en zelf-acceptatie

Dit was het begin van mijn zoektocht naar rust en zelf-acceptatie. Sindsdien blik ik elk jaar op mijn verjaardag terug op waar het allemaal begon, en hoe ik mezelf heb ontwikkeld. Dit jaar speelt ons boshuis in Drenthe daarin een grote rol. Van Tehran naar een boshuisje in Drenthe: die plottwist zag ik zelf ook niet aankomen. Maar dat is wat ik nu juist zo enorm leuk vind; ik ben niet bang om nieuwe situaties vol aan te gaan, en vecht te allen tijde voor een fijn leven.

En zo is mijn verjaardag elk jaar weer een reminder dat ik hard moet blijven werken voor wat me gelukkig maakt.