Gisele Azad (31) is geboren in Teheran en werkt al bijna tien jaar als creatief consultant in de wereld van selfcare en humanitaire projecten. Tijdens de pandemie nam ze de beslissing haar leven compleet om te gooien en op zoek te gaan naar een plek in de natuur. Voor Vogue.nl schrijft ze elke maand een column over wonen in het bos en een duurzame levensstijl. Deze week schrijft ze over Norouz, een Perzische traditie vol rituelen die nog bijzonderder zijn nu ze in het bos woont.
Perzisch nieuwjaar
Gelukkig nieuwjaar. Of zoals we in het Farsi zeggen: Norouz mobarak. Op de eerste dag van de lente vier ik het Perzisch nieuwjaar. Een nieuw kalenderjaar, maar in de Iraanse cultuur is dit het begin van zoveel meer dan dat.
Ik ben niet met veel Perzische of religieuze tradities opgevoed. Toen we naar Nederland vluchtten vonden mijn ouders het belangrijk dat we zelf ontdekten waar we in geloven en hoe we dat willen uitdrukken. Ze wisten dat het al moeilijk genoeg was dat we ons aan een nieuw leven moesten aanpassen. Dus lieten ze mijn broer en mij vrij ons op onze eigen manier aan te passen. Ik ben heel dankbaar voor hoe ze met de situatie zijn omgegaan.
Norouz (Perzisch nieuwjaar) was altijd de uitzondering. Begin maart bracht mijn moeder de Perzische tapijten naar de tuin. De eerste traditie van Norouz is om je hele huis schoon te maken. Het begin van de vele rituelen die we uitvoerden om een nieuw jaar met een schone en gezonde lei te beginnen. Het huis schoonmaken staat symbool voor het reinigen van negatieve energie. Tijdens het schoonmaken van het tapijt vroeg mijn moeder altijd welke dingen ik achter me wilde laten. Ze zei dat ik daaraan moest denken terwijl ik aan het schoonmaken was, zodat de negatieve gedachten konden worden uitgewist. Dit is een gewoonte geworden en doe ik ook wel eens tijdens bijvoorbeeld de afwas.
Rituelen en symbolen
Alle rituelen voor Norouz zijn gelinkt aan de natuur of hebben te maken met natuurlijke elementen, wat ik nu helemaal bijzonder vind natuurlijk. Ik wou dat ik kon vertellen welke rituelen er allemaal zijn en hoe ik ze vier, maar daar zou ik een heel boek over kunnen schrijven. Een van mijn favoriete rituelen is Chaharshanbe Suri. We maken kleine vuurtjes om overheen te springen. Tijdens het springen zeggen we een gedichtje op dat vertaald kan worden als: ‘laat jouw roodheid de mijne zijn en mijn bleekheid de jouwe.’ We vragen om de roodheid van het vuur, dat symbool staat voor kracht, in ruil voor onze bleekheid, die staat voor negativiteit. Vorig jaar nodigde ik al mijn beste vrienden uit in ons boshuis. We dronken, aten en sprongen samen over het vuur onder het maanlicht. Zo’n mooie herinnering die ik nooit zal vergeten.
Op de eerste dag van de lente maak ik een sofreh, een groot kleed op de grond met allerlei gerechten. Ook heb ik een altaar met zeven objecten die in het Farsi beginnen met de letter s. Bijvoorbeeld seer, wat knoflook betekent en symbool staat voor gezondheid. Deze week verscheen de korte film Rituals van regisseur Naghmeh Pour, zij heeft op een prachtige manier alle tradities van Norouz omschreven. Aanrader!
