Gisele Azad (31) is geboren in Teheran en werkt al bijna tien jaar als creatief consultant in de wereld van selfcare en humanitaire projecten. Tijdens de pandemie nam ze de beslissing haar leven compleet om te gooien en op zoek te gaan naar een plek in de natuur. Voor Vogue.nl schrijft ze elke week een column over wonen in het bos en een duurzame levensstijl. Deze week vertelt ze waarom ze ervoor koos om te verhuizen naar het bos.
Van de Berghain naar het bos
Precies tien jaar geleden woonde ik in Berlijn. Ik was toen 21 jaar. Samen met mijn beste vriendin woonde ik in het hippe Neukölln. Ik had een baan bij een cool mediabureau, ging wekelijks naar fashion events en spendeerde uren – soms dagen – in de Berghain (een bekende technoclub in Berlijn, red.). Nogal een contrast met mijn levensstijl op dit moment, zou je kunnen zeggen. Maar het is die rebelse fase in Berlijn die het zaadje heeft gepland om tien jaar later in een boshuis te gaan wonen.
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.
Als jong meisje groeide ik op in het noorden van Nederland. Daar werd ik altijd gezien als de Gisele uit Iran; het meisje dat er anders uitzag en een zwaar accent had. Naarmate ik ouder werd, begon ik me gevangen te voelen in de oordelen van mijn omgeving.
Ik merkte dat er weinig ruimte was om mijn eigen identiteit te ontdekken. Wanneer ik vriendinnen over de vloer kreeg, instrueerde ik mijn moeder om niet Perzisch te koken, maar om aardappelen en een slavink te halen. Ik schaamde me voor de manier waarop ze kookte. Iets waar ik nu om moet lachen en huilen tegelijk; mijn moeders Perzische kookkunsten zijn fantastisch.
Ik telde de dagen tot ik oud genoeg was om onafhankelijk te zijn en mijn eigen stappen te zetten. Zonder diploma en met bijna geen geld op zak zocht ik naar junior vacatures in grote steden. Na een aantal weken lukte het om een leuke baan te vinden in Berlijn. Ik kwam aan op een zondagmiddag, deed meteen een fishnet top aan en rode lippenstift op, en dook de Berghain in.
