Gisele Azad over afscheid nemen van vrienden na haar verhuizing

Gisele Azad (31) is geboren in Teheran en werkt al bijna tien jaar als creatief consultant in de wereld van selfcare en humanitaire projecten. Tijdens de pandemie nam ze de beslissing haar leven compleet om te gooien en op zoek te gaan naar een plek in de natuur. Voor Vogue.nl schrijft ze elke maand een column over wonen in het bos en een duurzame levensstijl. Deze week vertelt Gisele Azad over vrienden maken én kwijtraken sinds haar verhuizing naar het bos.

Het is weer herfst, een opluchting

Het is officieel herfst! Al weken zie ik aan het bos dat er een seizoensverandering aan zit te komen. De natuur maakt zich langzaam klaar om los te laten, en een winterslaap in te gaan. Ik weet dat de herfst aanbreekt als er verschillende paddenstoelen in onze tuin groeien. Elke dag wordt er een klein hapje van genomen, door de eekhoorns die vaak bij ons op bezoek komen. De komende tijd is een van mijn favoriete momenten in het bos; voor heel even is het niet alleen groen maar ook rood, bruin en oranje.

Dit jaar betrap ik mezelf erop dat ik de overgang van de zomer naar de herfst als een opluchting ervaar. In de zomer leg ik druk op mezelf om meer tijd door te brengen met vrienden en familie; ik heb vaker etentjes, feestjes en logeerpartijtjes in ons boshuisje met vrienden uit de stad die de natuur willen opzoeken. Het voelt als een race tegen de klok om zoveel mogelijk te doen voordat de zomer weer voorbij is. Fantastische maanden waren het, maar als ik heel eerlijk ben, ben ik blij dat ik weer meer tijd alleen kan gaan spenderen.

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Vriendschappen onder de loep

Dat ik dit ‘hardop’ durf te zeggen (lees: schrijven) is iets wat ik een aantal jaren gelden niet had kunnen bedenken. Als twintiger dacht ik dat ik een social butterfly was: iemand met veel vrienden die graag meerdere sociale afspraken per week maakt. Het grootste deel van mijn twenties woonde ik alleen, en op verschillende plekken in het buitenland. Elke keer moest ik mijn best doen om een nieuwe vriendenkring te creëren.

Dat ging me eigenlijk heel goed af. In Berlijn ging ik alleen naar de Berghain en maakte ik in no time nieuwe vrienden. Soms ging ik op een Tinderdate met iemand uit de omgeving zodat diegene mij de hotspots in de buurt kon laten zien. Ik hou ervan om mezelf – in mijn eentje – in het diepe te gooien en daar een mooie ervaring van te maken. Van elke periode en elke plek heb ik nog steeds contact met een aantal vrienden die me heel dierbaar zijn.

Afscheid nemen van vrienden

Twee dingen zijn me opgevallen. Het eerste is dat ik sommige vriendschappen heb geprobeerd in stand te houden door mezelf continu aan te passen of te veranderen – en dat verwijt ik niemand behalve mezelf. Ik heb geleerd dat sommige vriendschappen niet kunnen zijn wat ik hoop, hoe hard ik het ook probeer, en dat het dan beter is om ze los te laten. Sinds ik deze knop heb omgezet, voel ik me zoveel beter. Ik ben vrienden kwijtgeraakt sinds onze verhuizing naar het bos, en daar ben ik nu eigenlijk heel blij mee.

Het tweede is dat ik graag alleen ben. Ik wandel elke dag en bijna altijd alleen. Ik beschouwde alleen zijn altijd als iets negatiefs; als ik iemand iets alleen zag doen, vond ik dat zielig. Nu zie ik in dat meer alleen zijn misschien wel het beste is wat ik voor mezelf heb kunnen doen. Het voelt als een reset, een moment om alles waar ik mee bezig ben goed te observeren. Zo kan ik veel sneller signaleren als iets een andere aanpak nodig heeft. Alleen zijn heeft me kritisch gemaakt met wie ik wél mijn tijd wil doorbrengen. Het is eigenlijk heel simpel: in mensen bij wie ik helemaal mezelf kan zijn, wil ik blijvend tijd en energie investeren. En als dat betekent dat ik afscheid moet nemen van sommige vriendschappen, dan is dat maar zo.