Gisele: 'Door 'Het Mooiste Meisje van de Klas' voor het eerst trots'

Gisele Azad (32) is geboren in Teheran en werkt al bijna tien jaar als creatief consultant in de wereld van selfcare en humanitaire projecten. Tijdens de pandemie nam ze de beslissing haar leven compleet om te gooien en op zoek te gaan naar een plek in de natuur. Voor Vogue.nl schrijft ze elke maand een column over wonen in het bos en een duurzame levensstijl. Deze week schrijft Gisele over haar deelname aan het tv-programma Het Mooiste Meisje van de Klas.

Het Mooiste Meisje van de Klas

In juli 2023 kreeg ik een mail van een verslaggever of ik interesse had om met haar te bellen over een tv-programma van AVROTROS. Behoorlijk in shock liep ik naar Rudmer: “Ik ben gevraagd voor Het Mooiste Meisje van de Klas.”

Ik voelde me vereerd dat ik hiervoor werd benaderd, maar vond het ook doodeng. Er zijn dingen in mijn leven gebeurd die heel heftig zijn. Zo hield mijn vader aan zijn vluchtverleden PTSS over en stapte daardoor uiteindelijk uit het leven. Dit hoorde ik toen ik mijn rebelse leven aan het leiden was in Berlijn. Ik wilde ontsnappen aan m’n verleden en dacht dat ik dat kon doen door in Berlijn te gaan wonen. Door het overlijden van mijn vader kwam ik erachter dat mijn verleden mijn leven is en dat daar geen ontsnappen aan is. Een moeilijk onderwerp wat ik nog nooit uitgebreid heb besproken met mijn vrienden. Vooral omdat ik bang was dat ik anderen daarmee belastte en mensen geen vervelend gevoel wilde geven. Was ik er dan wel klaar voor om het aan heel Nederland te gaan vertellen?

Intens

Achteraf gezien was dit een fijn moment voor mijzelf. Ik liep naar ons houten hutje in het bos, nam fotoalbums mee van mijn jeugd en zette keiharde muziek op. Vervolgens bekeek ik alle foto’s in rust. Die van Schiphol toen wij aankwamen in Nederland, de eerste tripjes die we in Nederland maakten en ook de zware tijden kwamen voorbij. Ik besefte dat ik mijn verleden en grote gebeurtenissen voor me had gehouden omdat ik bang was dat het andere mensen te zwaar zou vallen. Terwijl dat nou juist de momenten zijn die mij hebben gevormd als mens. Het was tijd om het niet langer voor me te houden en juist mijn verhaal te gaan delen.

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Het mooiste en spannendste aan dit programma was dat mijn familie en vrienden erbij betrokken waren. In de periode van de opnames heb ik urenlange gesprekken gehad over onze herinneringen samen. Ook sprak ik mensen die ik al bijna twintig jaar niet had gezien. Vriendinnen van de basisschool bijvoorbeeld. We leiden nu allemaal een eigen leven en iedereen op zijn of haar eigen manier. Maar het was mooi om verschillende perspectieven te horen over zij mij zagen in bepaalde periodes. Tegelijkertijd was het intens omdat mijn hele leven weer naar boven werd gehaald. Ik had diepe gesprekken met mijn moeder over hoe bepaalde periodes voor haar waren. Iets wat we eigenlijk nooit eerder hadden gedaan. Het voelde fijn dat we een punt in ons leven hadden bereikt waarin zij open en kwetsbaar kon zijn. Zich niet meer groot hoefde te houden voor mij.

Buitenbioscoop in het bos

Zo leerde ik mijn geschiedenis beter kennen en kwam ik erachter dat ik eigenlijk heel hard ben geweest voor mezelf. Het was nooit goed genoeg. Ik was niet Nederlands genoeg. Ik moest nog meer van mezelf verbergen en verbloemen om beter in de maatschappij te passen. Het was confronterend om te zien wat ik allemaal heb gedaan. En dat het nooit voor mezelf was, maar altijd voor de buitenwereld.

Het anders zijn en een turbulente jeugd brachten me op veel plekken en uiteindelijk bij de rust en ruimte in het bos. Cliché misschien, maar ik zou niks veranderen aan mijn verleden. Het heeft allemaal zo moeten zijn. Afgelopen maandag werd Het Mooiste Meisje van de Klas uitgezonden, een bijzonder moment.”Rudmer had met een laken een buitenbioscoop gemaakt. Alle vrienden en familie die in het programma te zien zijn waren er om te kijken naar de uitzending. We hebben gegeten, gelachen en gehuild.”

Deze ervaring heeft me geleerd dat mijn leven op deze manier had moeten lopen en dat ik niks zou willen veranderen. Ik zag het anders zijn altijd als mijn zwakte, maar na deze ervaring besef ik dat het juist mijn kracht is. Ik kan voor het eerst zeggen dat ik oprecht trots ben op mezelf.