‘Wacht maar tot je dertig bent.’ Dat hoorde schrijver en podcastmaker Liesbeth Rasker (36) jarenlang als haar niet bestaande kinderwens ter sprake kwam. Maar het gevoel kwam niet. En hoe ouder ze wordt, hoe meer ze accepteert dat het moederschap niet haar pad gaat zijn, én dat dit ook levensvragen met zich meebrengt.
Liesbeth Rasker over haar afwezige kinderwens
In wat in mijn beleving een groots en romantisch gebaar was, vertelde ik hem op een gegeven moment dat als het dan toch moest, ‘dan maar met jou’. We stonden in een steegje in het Amsterdamse Wallen-gebied. Een dronken zaterdagavond, struinend door de stad zoenden we op straathoeken, dronken bier in obscure kroegen, gluurden stiekem naar de ramen, zaten giechelend in een smerig hokje bij een peepshow. We hadden inmiddels anderhalf jaar verkering. Hoewel ons samenzijn genoeg problemen kende waren we nog altijd, deels tegen beter weten in, smoorverliefd op elkaar.
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.
Vooral tijdens dat soort avonden, waarin we gesterkt door de alcohol bespraken hoe we de toekomst zagen. We hadden het er niet alleen die nacht over. Over de kinderen die hij zo graag wilde, het huis dat we zouden kopen, het leven dat voor ons lag. Op onze meest verliefde momenten verzuchtte hij: ‘Hoeveel baby’s mogen we later ook alweer?’ Minstens twee, misschien wel vijf, liever gister dan vandaag. Hij begon er regelmatig over.
Geanimeerd kon ‘ie vertellen hoe leuk het was om te zien of ze mijn of zijn neus zouden krijgen. En hoe we later, als wij oud en gerimpeld zouden zijn, samen met kinderen en kleinkinderen terug zouden kijken op het leven, hoe vol liefde dat was geweest. Hoe het ertoe had gedaan. Hij kon het verkopen als de beste. En in mijn volstrekt verblindende verliefdheid en algehele jeugdige onwetendheid heb ik inderdaad een tijd gedacht dat dat het verhaal was dat ik ging beleven. Niet zozeer omdat dit ook mijn grote droom was. Liever omdat het leven nou eenmaal zo ging, je moest er alleen de juiste persoon bij uitzoeken.
Wachten
Al jaren was het namelijk zo dat als ik een keer zei geen kinderen te willen, er altijd wel iemand was die snel riep dat ik eerst maar eens moest wachten tot ik dertig werd. Dan ging de biologische klok vanzelf tikken. Ook moest ik wachten tot mijn vriendinnen kinderen kregen. En natuurlijk moest ik wachten tot ik ‘de juiste persoon’ was tegengekomen. Wat in tijden waarin ik een relatie had een verwarrend advies was. Maar wachten, dat is wat ik moest doen. Want blijkbaar lag bij iedere vrouw het moederschap gewoon op haar te wachten, je moest het alleen even laten rijpen.
