Taboes zijn er om doorbroken te worden, dus heb je aan filmmaker Lize Korpershoek (37) een goeie. Of het nu om abortus, rouw of seks gaat, ze wil – nee, móét – haar mond opentrekken. Zoals in haar nieuwe podcast, waarin ze met een frisse blik nineties series bekijkt – en steil achteroverslaat van Friends. Een interview met Lize Korpershoek aan de hand van steekwoorden.
Den Helder
“Daar kom ik vandaan. Ik heb een haat-liefdeverhouding met die plaats. Het is niet de plek zelf die het haatgedeelte kleurt, het is de ingewikkelde jeugd die ik er had. Ook al is er in Den Helder weinig te beleven en is de criminaliteit best hoog, ik had een fijne vriendengroep en haalde lol uit schoolkrantjes maken. Mijn moeder kreeg tijdens mijn afstudeerjaar aan de havo haar tweede psychose. Die zomer besloot ik, met mijn diploma en een maand na mijn zeventiende verjaardag, op kamers te gaan in Haarlem. In retrospectief denk ik dat ik gewoon klaar was om alle zwaarte die in Den Helder lag achter me te laten.”
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.
Adriaan Korpershoek
“Mijn vader. Ik was vijf toen hij overleed. De enige levendige herinneringen die ik aan hem heb, noem ik krassen op de plaat; ze zijn heftig. Hij heeft tien jaar kanker gehad en ik weet nog dat hij zijn balans verloor op de dijk. Stel je voor: een man van twee meter, niemand kan hem omhoog krijgen, mijn moeder in paniek en ik stond er als vijfjarige bij. Toch weet ik dat er ook mooie, veilige momenten zijn geweest. Want als ik ruimte maak om écht aan hem te denken, voel ik verdriet en gemis. Dat is voor mij een bewijs dat er ook veel liefde was tussen ons. Een tijdje geleden vond ik aantekeningen van hem die me raakten. Een daarvan was een boodschap aan zichzelf: ‘Korpershoek, denk eraan, je bent herstellende, rustig aan’. Dat is iets wat ik ook tegen mezelf zou kunnen zeggen. Ik voelde me toen gezien en dacht: wij komen van dezelfde planeet. Als jij er nog was geweest, was deze rit misschien minder eenzaam geweest.”
Illustreren
“Tekenen helpt me om iets uit mijn hoofd te krijgen en een gevoel tastbaar te maken. Zoals bij mijn vader: ik wilde hem en mijn rouw concreet vormgeven. Door iets op papier te zetten en mijn gevoelens en gedachten de vrije loop te laten, kan ik ook nieuwe herinneringen maken. Het helpt me mijn vader meer in leven te houden. Afgelopen jaar heb ik een cursus over het maken van autobiografische strips gevolgd en daar is het idee ontstaan om een graphic novel over hem en ons gezin te maken. Daar ga ik dit jaar verder mee aan de slag, ik kijk ernaar uit en tegelijk is het confronterend. Er komt veel oude pijn los. Maar nu omhels ik het verdriet, omdat het betekent dat wat we hadden mooi en echt is.”
Op pad met Petra
“Mijn moeder Petra heeft het best pittig gehad tijdens mijn vaders ziekte en overlijden. Ze spraken allebei niet over pijnlijke dingen en hebben dus ook nooit erkend dat mijn vader terminaal was en dus dood zou gaan. Toen dit gebeurde, was mijn moeder woedend en in de war. Ze kon het niet aan dat de zorg voor mij en mijn zus op haar schouders terechtkwam. Ik denk dat ze heeft gedaan wat ze kon op dat moment, maar het was oppervlakkig. Er was geen ruimte voor onze behoeftes. We dachten thuis best zwart-wit over wat goed en fout was, omdat mijn moeder emotioneel zo onbereikbaar was. Dat heeft me lang beperkt in mijn denken en is voeding voor veel werk dat ik doe.
