Afgelopen zaterdag, toen ik acht weken zwanger was, begon ik te bloeden. Iedereen die ooit zwanger is geweest, weet dat dit moment twee dingen kan betekenen. Het kan normaal zijn; het hoeft niets te betekenen. Of je zwangerschap komt op dat moment ten einde. Het embryo in je is gestopt met groeien, en waant zich een weg naar buiten. Je lichaam heeft een besluit genomen. Vier dagen lang wist ik niet welke situatie mijn realiteit was. Ik bloedde door Moederdag heen, wat qua timing zo ironisch was dat je het zelfs niet in films ziet. Ik sprak in die dagen met een verloskundige, die me vertelde dat ik kon wachten met het bezoeken van de gynaecoloog, tenzij het bloeden heviger werd. Al die tijd probeerde ik er met heel mijn hart in te geloven dat alles goed zou komen, en dat het leven met die dubbele waarheid snel voorbij zou zijn. Uiteindelijk, toen ik de echo had, bleek mijn baarmoeder leeg. Het enige wat ik me afvroeg, was: hoe kan ik deze miskraam doorstaan? Dit is wat mij er doorheen heeft geholpen.
Hoe kun je een miskraam doorstaan?
Er zijn veel boeken en artikelen geschreven over hoe het is om een miskraam te doorstaan. Om te beginnen raad ik je het Engelstalige boek Adrift van Miranda Ward aan, en de Engelstalige bundel No One Talks About This Stuff van Kat Brown. Wat ík je wil vertellen, is wat mij door deze ervaring heen heeft geholpen. Niet omdat ik een blauwdruk ben voor alle vrouwen; niet omdat mijn ervaring je zal vertellen wat je moet doen; niet omdat ik een expert ben. Ik vertel het je alleen omdat ik het kan.
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.
Hier is het eerste wat hielp: het personeel. De verloskundige die me bijstond tijdens de echo nam de tijd voor me. Haar stem was zacht. Ze vertelde me dat ik de controle had: ik kon gewoon haar arm aanraken en dan zou ze even pauzeren. Ook als er iets pijn deed, konden we stoppen. Op dat moment vertrouwde ik haar met mijn hele leven. Ik wist dat ze voor me zou zorgen.
Ook waren er veel andere lieve personeelsleden. Zo was er de persoon die een bordje had opgehangen aan de toiletdeur, waarop stond: “We hebben maandverband, vochtige doekjes en reserve ondergoed beschikbaar in onze kliniek.” Alleen al dat lezen, terwijl ik in een reageerbuis plaste, maakte mijn hele lichaam zacht. Het aanbieden van kleding, ondergoed en maandverband gaat verder dan vriendelijkheid; het zijn daden van empathie, medeleven en erkenning. Deze mensen wisten wat ik doormaakte en ze wisten wat ik nodig had.
Het gevoel dat je begrepen wordt
Ik had mijn vriendin meegenomen. Een vriendin die zelf meerdere miskramen had gehad. Een vriendin die het klappen van de zweep kende; die op precies dezelfde blauwe plastic tafel had gelegen; die in dezelfde wachtkamer had gezeten en uit hetzelfde raam had gekeken. Mijn man had natuurlijk ook mee kunnen gaan, maar op dat moment was zij mijn eerste keuze. Toen ik mijn ondergoed weer aantrok en huilend op haar schouder in elkaar zakte, wist ik dat zij de persoon was die ik aan mijn zijde wilde hebben. Ze hield me vast als de moeder die ze is – en ze hield me vast, en hield me vast, en hield me vast.
Dit gevoel dat ik begrepen word, dat mijn ervaring erkend wordt en dat ik deel uitmaak van een lange rij miskramen, heeft geholpen. Slechts enkele uren nadat ik een vriendin had verteld dat ik niet meer zwanger was, stond ze voor mijn deur met een pan soep, brood, een bos bloemen, een kaart waarop ze een gedicht had geschreven, drie romans en zelfgebakken broodjes. Andere vrienden brachten chocolade en boden aan om op mijn zoon te passen, bezorgden zelfgemaakte curry, namen me mee uit wandelen en een dierbare stuurde me een kaart waarop ze precies had getekend hoe mijn hart voelde. Een moeder nam op het schoolplein de moeite om naar me toe te komen, mijn arm te pakken en me te vertellen dat zij in dezelfde situatie had gezeten. Ze zei dat ik een ijzertablet moest nemen. Ze wisten het, ze wisten het gewoon allemaal.
