Wetenschappers die walvissen bestuderen ontdekten dat orkamoeders zich levenslang opofferen voor hun zonen. Ik las dit terwijl ik met mijn blote handen cavia-uitwerpselen van de vloer raapte, luisterend naar Enid Blyton’s Winter Stories en mijn zoon zittend op de bank, in een jas en een broek. Dat verklaart misschien waarom het nieuws me niet echt verbaasde.

Het fenomeen jongensmoeder

Wij zijn zoogdieren. We baren levende jongen, voeden ze met melk, hebben warm bloed en zijn – in mijn geval althans – bedekt met haar. En dus is het misschien verleidelijk om naar deze studie te kijken, die tientallen jaren geleden is uitgevoerd, en bevestiging te vinden in de opvatting dat het opvoeden van jongens moeilijker is dan het grootbrengen van meisjes.

Blijkbaar hebben orka’s die mannelijke pups baren minder kans om zich in de toekomst voort te planten; ze delen langer hun voedsel, trekken langer met elkaar op en helpen langer bij de jacht dan ze doen met vrouwelijke nakomelingen. En dus, zou je kunnen redeneren, wijst dit er op dat baby’s – van welke soort dan ook – meer energie en voedsel vragen en het lichaam van hun moeder meer uitputten dan hun vrouwelijke tegenhangers? Want, waarom zou dat gelden voor deze zoogdieren, maar niet voor ons?

#boymom

Ik weet alleen nog niet zeker of ik het ermee eens ben. Natuurlijk geloof ik de studie – het zijn wetenschappers die jarenlang onderzoek hebben gedaan. Maar ik weet niet zeker of ik me helemaal senang voel bij de manier waarop moeders – het zijn altijd moeders – praten over hun opvoeding van jongens. Alsof die relatie wordt bepaald door het geslacht.

Sommigen van jullie zullen ongetwijfeld de vreemde wereld van #boymom en #motherofboys op sociale media kennen. Mijn hemel, zijn daar niet veel sportkleren, skateboards en minipakjes te vinden? En pseudofilosofische bijschriften over rust en licht, terwijl iemand op een heuvel zit of op een strand ligt. Door mijn stiekeme graafwerk in deze gemeenschap vond ik behoorlijk wat opgevoerde mannelijkheid, of dat nu in outfits, boslandschappen of vechtsportposes is. En dat is, denk ik, meer een voorbeeld van sociale conditionering dan van natuurlijk zoogdiergedrag.

Natuurlijk heb ik in de vijf jaar dat ik moeder ben van een zoon meer dan genoeg gedaan aan boomklimmen, vuurtje stoken, ballen trappen en insectenjacht. Maar mijn partner ook. En ik wil graag denken dat we dat ook met een dochter zouden hebben gedaan.