Herfst/winter 2023: waar waren alle plus-size modellen?

Er vond een keerpunt plaats in mijn ervaringen als bezoeker van fashion week: ik ging anders denken over mezelf en over het lichaam waarin ik leefde. Dit was toen ik in 2019 in New York aan het lente/zomerseizoen 2020 begon en tot mijn grote verbazing en vreugde op de catwalks lichamen zag die op het mijne leken. Onder andere plus-size modellen Chromat, Eckhaus Latta, Christian Siriano, Area en Prabal Gurung gaven me hoop voor de toekomst van de mode.

Voorheen was ik gebonden aan een industrie die mij zo duidelijk niet wilde, dat ik mezelf letterlijk en figuurlijk kleiner wenste, me voortdurend verontschuldigend voor mijn uiterlijk. Toen ik eindelijk modellen op de catwalk zag waarmee ik me kon identificeren, kon ik een kleine adempauze inlassen. Met hun toestemming durfde ik ook een plaats op te eisen in de industrie. Voor mijzelf – en miljoenen andere vrouwen die door de modewereld werden genegeerd – betekende dit een keerpunt in de vertegenwoordiging én een enorme vooruitgang.

Voelbare terugval

En toch, bij de herfst/winter 2023-shows begon dat gevoel van hoop rond body inclusivity af te nemen. Volgens het Vogue Business Size Inclusivity Report was slechts een schamele 0,6 procent van de geshowde looks in het hele seizoen een plus-size lichaam. Ik moest het twee keer lezen. In de praktijk betekent dit dat slechts 17 van de 219 geshowde merken in alle vier de modesteden een plus-size look hadden.

Dit ondanks het feit dat de wereldwijde plus-size markt volgens Future Market Insights dit jaar een waarde van 288 miljard dollar zal bereiken. En, om eerlijk te zijn, sommige van die plus-size modellen zaten op de rand van een standaardmaat. De terugval dit seizoen was voelbaar en voor een gemeenschap van toch al ondervertegenwoordigde consumenten ontmoedigend.

Nooit meer iets missen van Vogue.nl? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief en ontvang het laatste fashion- en beautynieuws.

Wat is er gebeurd met body inclusivity in mode?

Sinds de pandemie zagen we in de shows een verhaal ontstaan. Ter compensatie van de soberheid waar Covid-19 ons in onderdompelde, gaf de mode-industrie ons vreugde. De drang naar meer duurzaamheid, inclusiviteit en representatie werd geparkeerd doordat ontwerpers kozen voor één collectieve taak: mensen weer enthousiast maken over het leven.

Toen dat doel was bereikt, zien we voor herfst/winter 2023 een weerspiegeling van ‘het nieuwe normaal’. En dat normaal was alarmerend. Tegen de achtergrond van krantenkoppen over Ozempic, een toename van buccale vetverwijdering en platforms die de terugkeer van heroïne chic (!) verklaarden, duwde dit seizoen plus-size lichamen verder naar de achtergrond. De hand die de mode-industrie vroeger naar mij uitstak, voelt nu duidelijk koud aan.

Twee uitersten

Slank – een ideaal waarvan ik dacht dat het voorbij was – werd opnieuw verheerlijkt. Bepaalde vrouwenlichamen werden gereduceerd tot trends, terwijl andere volledig werden genegeerd. Ook die van mij. Het is pijnlijk om verslag uit te brengen van shows terwijl ik 99 procent van wat ik zie niet kan dragen.

Voor herfst/winter 2023 bestonden de plus-size looks uit twee uitersten. Sommige modellen waren gehuld in oversized kleding om hun vorm te verbergen, terwijl anderen in nauwsluitende stukken waren gekleed om ervoor te zorgen dat hun lichaam duidelijk zichtbaar was. Mooie kleren, gemaakt met respect en aandacht voor deze lichamen, maakten simpelweg geen deel uit van de vergelijking.

Sprankjes hoop

Er zijn een paar sprankjes hoop. Model Felicity Hayward volgde de vooruitgang van inclusie dit seizoen met haar belangrijke campagne #includingthecurve en merkte op dat Parijs meer plus-size modellen had dan ooit tevoren. De cover van British Vogue van april 2023 met Jill Kortleve, Precious Lee en Paloma Elsesser als supermodellen relativeerde het belang van lichamen als iets dat je persoon maakt, niet je karakter bepaalt.

Ja, als ik terugdenk aan toen ik bijna tien jaar geleden in de industrie begon, zie ik vooruitgang. Ik voel het in mijn botten, in de manier waarop ik me gedraag. Maar het is niet genoeg. We moeten vooruit blijven gaan. Ieder lichaam verdient het gezien te worden. En dat kan alleen door aan de toekomst te denken – niet door stil te staan bij het verleden.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue UK.