Stijn de Vries' column op Vogue: 'zonder falen geen succes'

Stijn de Vries (26) is presentator, fotograaf en schrijver. Ook is hij modejournalist voor Vogue Man en doet-ie mee aan ‘Wie is de Mol?’ dit jaar. In zijn columnreeks ‘Up Close’ op Vogue.nl geeft hij elke maand een persoonlijk inkijkje in zijn leven. Lees hieronder de eerste column van Stijn.

De eerste column van Stijn de Vries

Lieve lezer, ik weet niet wie je bent, waar je woont, wat je doet. Ik heb geen idee of je zin hebt om dit te lezen of na een paar zinnen wegklikt. Maar geloof me als ik zeg dat ik hier de komende maanden heus wat nuttigs zal delen. Een column is een van mijn doelen sinds kleins af aan. Ik las de magazines van mijn moeder en droomde van een bestaan vol schrijfklussen, eigenzinnige vrienden en excentrieke kleding.

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Nu ik als een soort mannelijke Carrie Bradshaw m’n leven mag delen, wil ik vooral eerlijk zijn. Omdat ik dat vroeger zelf heb gemist, eerlijke verhalen. Ik hoop herkenbare momenten op te schrijven, te vertellen welke trends ik tof vind (of haat) en updates te geven over m’n wanstaltige datingleven. Kortom, eerlijkheid op elk mogelijk vlak – dat is het plan.

Een kantelpunt

Alvast goed om te weten voordat ik verderga: hoi, ik heet Stijn de Vries, ik ben rammend single, 26 jaar oud, vooralsnog gezond, liefhebber van verre reizen, goeie kazen en kekke sneakers. Ik werk als presentator, fotograaf en schrijver, kom uit Almelo, woon in Amsterdam en kwam vorig jaar met mijn debuutroman Als de zon valt.

Zo behaalde ik mijn doelen

Zo zie ik het, althans. Dit is het moment waarop ik het gros van mijn doelen heb behaald. Een moment waar ik vijf jaar geleden alleen maar van kon dromen: serieus bezig zijn met acteren, deelnemen aan mijn favoriete programma, een boek uitbrengen, omringd zijn door de liefste vrienden en familie, reizen voor werk. Life’s but a dream. Het behalen van die doelen voelt onwerkelijk, maar makkelijk was het allesbehalve. Dat weten maar weinig mensen. Dus ga ik maar meteen in m’n eerste column met de billen bloot. Misschien heb je er wat aan. Radicale eerlijkheid. Laat het een goed voornemen zijn voor 2025.

Ik heb jaren geleden – toen ik nog niet durfde te freelancen – gesolliciteerd voor een fulltime functie bij de NOS, LINDA. en als vast gezicht bij BNNVARA, maar ik werd afgewezen.
Regelmatig hoor ik van anderen dat ze een sexy liefdesleven bij me verwachten. Maar ik kan je vertellen: ik ben bijna twee jaar geleden pas ontmaagd, haat daten en ben nog nooit verliefd geweest. Sterker nog, ik ben een beetje bang voor de liefde. Working on it.
Ik heb vorig jaar auditie gedaan voor een Netflixserie in Amerika, stuurde een selftape op voor een Nederlandse film en een commercial. Ik kreeg de rollen niet. Hoort erbij.
Als freelancer verdien ik de ene maand nog net 1.500 euro, en de andere maand 4.000 euro. Een vetpot is het niet, maar ik doe het ’t allerliefst. En ik kan verklappen: aan een boek verdien je (helaas) ook niet veel.
Veel reizen die ik maak zijn work related. Als ik alles zelf zou moeten betalen, zou ’t simpelweg niet kunnen. Die rondreis door Sri Lanka? Da’s een deal met een reisbureau. Aanwezig zijn bij de Louis Vuitton-show in Parijs? Da’s voor werk. Zit ik dan, tussen haute couture in een vintage outfit, met vijf tientjes op m’n lopende rekening. Sparen wordt een ander goed voornemen dit jaar.

Moraal van het verhaal: niets komt zomaar aanwaaien. En daar zijn we met z’n allen niet eerlijk genoeg over. Aan al die hoogtepunten kleven mindere kanten: vriendschappen die je moet verbreken door jaloezie, weinig tijd hebben (en ja, ook weinig tijd maken) voor een liefdesleven, toenemende onzekerheden door toenemende (haat)reacties. Ik heb het allemaal meegemaakt, en jij wellicht ook. Wees er eerlijk over. Misschien help je er een ander mee.

Stijn de Vries: ‘Droom groot’

Ik zie die punten niet als falen. Sterker nog, ik hoop dat het je inspireert. Van fouten leer je, nietwaar? Wie is de Mol? was immers nooit gebeurd als ik niet, na die afwijzingen, ervoor koos om te gaan freelancen. Het schrijven van een boek zou niet zijn gelukt zonder de hulp van mijn familie, waar ik wekenlang mocht verblijven om te pennen – dag in, dag uit – terwijl zij voor me kookten (dank, ma). Zonder de onvoorwaardelijke steun van m’n omgeving zou ik nooit mijn dromen kunnen volgen. Zonder andere (voornamelijk queer) mannen die de weg voor me vrijmaakten, zou ik niet gedurfd hebben om uit de kast te komen, of om me te kleden in een hoodie, rok of overall. Daar had ik voorbeelden voor nodig.

Wees zelf zo’n voorbeeld in 2025. En droom groot – geloof me als ik zeg dat je dromen bestaansrecht hebben. Voor je het weet komen ze uit.