Toch herken ik ook die angst voor het onbekende, en voor mogelijke haat of discriminatie. Ik merkte het de afgelopen maanden. Ik koos vaker voor een onopvallende jas, ook al hangt mijn kast vol met nepbonten en vloerlange, pastelkleurige exemplaren. Ik had geen zin in confrontaties, geen behoefte aan gescheld. Ook al woon ik in een grote stad: de angst is er en wordt groter. In Amsterdam word ik nog regelmatig geweigerd door een taxi. Iedere keer probeer ik te raden waarom. Is het om de rok die ik voor een gala draag? Of bevalt mijn spijkerbroek met trui niet?

Niet maar één soort man

De keren dat ik het afgelopen jaar ‘kankerhomo’ op sociale media las, is niet te tellen. Net als de momenten waarop ik vrouwonvriendelijke berichten zag – alsof de tijd honderd jaar is teruggedraaid. Abortusrechten worden afgenomen, hele identiteiten worden uitgewist. Amerikaanse transgender militairen worden ontslagen. Antihomogeweld neemt toe.

LEES OOK

Stijn de Vries is goudeerlijk in zijn eerste column: ‘Van fouten leer je, nietwaar?’

Stijn de Vries

Al jaren probeer ik mijn grenzen te verleggen, om te laten zien dat er niet maar één soort man bestaat. Want ja, ik hou van bier, auto’s, gamen en sporten. En van bloemen, schoenen en mode. We zijn allemaal duaal. Daar ligt de kunst: het vieren van die dualiteit.

Finale van Wie is de Mol?

Het is niet zomaar dat ik een paillettenbroek op tv draag. En ik wurm me niet in een korset en een overhemd met een sleep in de Wie is de Mol?-finale enkel en alleen omdat ik ‘m zo leuk vind staan. Natuurlijk, dat is één reden. Maar een andere reden is dat het te weinig gebeurt. Die nagellak erbij vind ik persoonlijk mooi, maar is ook bewust. Soms hebben mannen nou eenmaal gelakte nagels. Dat is misschien onwennig voor je, maar niet fout. Ik wil laten zien dat we er zijn: mensen die eigenheid omarmen. We hebben bestaansrecht.

Of dat nou talloze lieve berichten oplevert (duizendmaal dank) of haat: het gaat me erom dat dit door miljoenen mensen op één moment wordt gezien. Ook door die kleine Stijn op de bank, ver in de provincie, dromend van zelfexpressie. Van een leven buiten hetgeen hij kent. Die kleine jongen die ziet dat je het best ver kunt schoppen als je je best doet, groot droomt en niet naar de grenzen van anderen luistert. Het jochie dat leert: jezelf zijn loont. Want er is al zoveel van hetzelfde.

De tekst gaat verder onder de afbeelding. 

Een oproep

De wereld wordt grijzer met het uur. Daarom deze oproep. Verf je haar groen als je dat mooi vindt. Draag een rok als je die behoefte voelt – ongeacht je gender. Blijf zacht in een steeds harder wordende wereld. Zacht is niet slecht. Dat is het nooit geweest. Blijf kleur geven aan het leven.

LEES OOK

Stijn de Vries up close: ‘Zo gaat het er écht aan toe tijdens fashion week’

Stijn de Vries

Droom groot en spreek je dromen uit. Demonstreer voor je rechten. Deel teksten die je raken. Zwijg niet. Kijk naar kunst voor verbinding of om te leren over werelden die je niet kent. Zing luidkeels mee met je favoriete nummer. Onder de douche, op de fiets of in de club. Blijf jezelf, alsjeblieft. Hoe moeilijk dat soms ook is.

Deze oproep tot kleur geldt overigens niet alleen voor queers, vrouwen of mensen die hun haar groen willen verven. Deze oproep is voor iedereen. Ook jij, als je je senang voelt in grijs. Probeer positiviteit te verspreiden met je woorden, met de dingen die je doet. Geef een vreemde gehuld in glitter eens een compliment. Want het vergt moed om jezelf te zijn. Misschien vind je dit alles maar overdreven. Maar ik hoop dat je het begrijpt. Eigenheid mag – nee, móét gevierd worden. Nu meer dan ooit.

Vertel. Praat. Teken. Zing. Neurie. Gebruik je verbeelding. Maar zwijg niet – Dieuwertje Blok