Vogue-columnist Vivian Hoorn over verandering van haar lichaam

Creatief ondernemer en influencer Vivian Hoorn heeft het haar persoonlijke missie gemaakt om vrouwen meer van zichzelf te laten houden. Voor Vogue.nl schrijft ze elke maand over haar reis naar meer zelfliefde en haar ervaringen in de (mode)wereld als creative director van haar eigen merk VIVEH. Deze keer schrijft Vivian Hoorn over de verandering van haar lichaam en hoe ze daardoor ineens buiten de ‘hokjes’ valt.

Vivian Hoorn over de verandering van haar lichaam

Onlangs zag ik online een artikel van The New York Times met de kop They promoted body positivity, then they lost weight. Gevolgd door de vraag: Do plus size influencers owe their followers an explanation? Ergens voelde ik mij een beetje aangesproken. Ik word dagelijks geconfronteerd met de verandering van mijn lichaam. En niet door mijzelf. Het zijn anderen die mij een spiegel voorhouden met opmerkingen. Ondanks dat het niemand echt wat aangaat is blijkbaar het merendeel nieuwsgierig naar de oorzaak van deze verandering. Het voelt alsof ik me moet verantwoorden voor hoe ik eruit zie. Weer.

Het deed mij denken aan alle kritiek die Adele over zich heen kreeg. Crashdiëten en Ozempic werden genoemd toen haar lichaam veranderde. Want zij was een voorbeeld voor velen door de maat die zij droeg. Toen haar lichaam veranderde was men toch teleurgesteld in haar. Ook ik betrapte mezelf toen op deze gedachte. Bijzonder toch hoe we geprogrammeerd zijn om mensen in hokjes te stoppen en ze daar te willen houden. We vonden dat ze moest blijven zoals ze was, zonder de reden van haar verandering te weten. Maar ook Adele is veel meer dan haar lichaam. Ze is nog steeds een grote inspiratie voor velen. Door wie ze is, door haar zijn. Alleen vergeten we dat soms.

Transformatie

Laten we even teruggaan naar de boodschap die in mijn bio staat op Instagram: More self love, my love. Zelfliefde. Ik deel de journey in het accepteren van mijn zijn. De buitenkant, maar ook vooral de binnenkant. En ook ik ervaar dagelijkse struggles. Ik was in een hokje gestopt, mede door mijzelf: Viv is voller, dat is Viv. Maar ik zie nu in dat niemand in een hokje hoeft te passen. Want het ene moment kun je in twintig hokjes passen en het andere moment in geen. Alles verandert, groeit en vloeit. En de hokjes van onze maatschappij maken het onszelf alleen maar moeilijker om verandering toe te staan. Transformeren naar een ander hokje of juist geen is verwarrend voor anderen en onszelf. Maar soms nodig om jezelf te kunnen zijn.

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Ik maakte dit jaar een grote transformatie mee, vooral geestelijk. De hokjes waarin ik mezelf en mijn leven zag werden continu door elkaar gehusseld, verschoven en omgegooid. En door de verandering van mijn lichaam verliet ik ook een bepaald hokje in de maatschappij. Mijn waarden hingen ineens aan mijn lichaam en door de verandering werd ik iemand die tussen of buiten de hokjes viel. Al zoekend naar een hokje waar ik in paste raakte ik mezelf kwijt. Maar misschien ben ik dát wel, iemand die niet in een hokje te plaatsen is. Zoekend, on a journey.. In deze reis danst mijn lichaam mee. En wat mij vooral duidelijk is geworden deze periode is dat het mentale aspect het allerbelangrijkste is.

Onvoorwaardelijke liefde voor jezelf

De focus was lange tijd op bodypositivity, al noemde ik het zelf liever bodyconfidence. Want altijd positief zijn is onhaalbaar in mijn ogen. Waar het echt om gaat voor mij is zelfliefde. Acceptatie van je zijn in je gehele vorm en de groei naar onvoorwaardelijke liefde voor jezelf. Dat dit nog een reis is en een doel voel ik meer dan ooit tevoren. Liefde in mijn hele zijn. Buitenkant en binnenkant. Me goed over mezelf voelen in elke vorm. En dit gaat verder dan het accepteren van mijn rolletjes. Een grotere focus op mentale gezondheid en alles voelen wat zich in mijn lichaam afspeelt. En de vorm van mijn lichaam in deze journey mag zo zijn, want die verandert en beweegt. Net als het leven.

Het artikel van The New York Times gaf mij weer het gevoel dat het lichaam als een trend wordt gezien. Maar een trend komt en gaat, het lichaam fluctueert. Dat moeten we niet door elkaar halen. Het leven verandert en ons lichaam moet dat dragen. Emotie, pijn, stress, geluk, angst. Ons lijf helpt dit alles te verwerken en het kan dat ons lichaam dan een andere vorm krijgt. En om antwoord te geven op de meestgestelde vraag: Hoe ben je zo afgevallen? (nog vaker dan: Hoe gaat het met je Viv?) Mijn antwoord is dan: ‘Door het leven.’

ODE

Want het leven is niet altijd stabiel. Soms is het mentaal een uitdaging en dat kan weerspiegelen in ons zijn en ook in ons lichaam. Elke vorm is er om met liefde behandeld te worden en opnieuw te accepteren. Wat uitdagend kan zijn als we in een maatschappij leven waarin hokjes de norm zijn. Als we nu allemaal iets meer luisteren naar de boodschap van de ander en onze eigen geest, zonder ons te laten afleiden door ons eigen of andermans lichaam. De Viv van vandaag is niet de Viv van een half jaar geleden. En zal niet dezelfde zijn over een half jaar. Dit geldt voor iedereen. Het is jouw leven, jouw lichaam, jouw keuzes, jouw journey. We zijn niemand een antwoord schuldig voor ons zijn. In welke vorm dan ook.

Een stukje van die reis van mijn veranderende lichaam, heb ik in de vorm van een kwetsbaar en persoonlijk naaktboek gevangen. Samen met fotograaf Philippe Vogelenzang. Het boek heet ODE. Je ziet niet alleen huid, het zijn rauwe emoties. Momenten van het leven vastgelegd in een pure vorm; van zelfverzekerdheid tot pijn. In het boek zie je een duidelijke connectie met de natuur en de schoonheid van verandering. Over het creëren van het boek en hoe ik dat heb ervaren vertel ik in mijn volgende column meer.

Het boek ODE van Vivian en Philippe Vogelenzang wordt dit weekend gelanceerd. Meer lezen van Vivian? Check deze column over zelfliefde of deze over social media.