“Terugkijkend denk ik dat ik het binnen twee uur ‘gewoon wist’. We waren buiten, dronken drankjes in de late lentezon, en zij zei iets over sci-fi uit de jaren negentig of muziek of psychopathie – ik weet niet meer wat – en ik had het overweldigende gevoel dat ik op de juiste plaats was, met de juiste persoon. ‘Oh, zij is mijn ware liefde’, weet ik nog, half gekscherend maar ook half serieus. Zes jaar later is er niet veel veranderd. We gaan volgend jaar trouwen.”
Dit kan je natuurlijk op twee manieren bekijken. Aan de ene kant dat je soms, om welke reden dan ook, iemand ontmoet en ‘het gewoon weet.’ Zo heb je die scène aan het eind van 500 Days of Summer (een vervloekte film, maar toch) waarin Summer, die bij vorige partners altijd emotioneel niet beschikbaar was, plotseling met iemand trouwt. “Ik werd op een dag wakker en ik wist het,” zegt ze tegen haar ex op een bankje in het park, als brute verklaring voor hun breuk. Misschien, door een combinatie van chemie, levensfase of compatibiliteit, kunnen twee mensen elkaar ontmoeten en draaien de radertjes op precies het juiste moment, op precies de juiste manier. Er is geen twijfel: je weet het gewoon.
Romantisch beeld in je hoofd
Een andere manier om het te bekijken is dat gewoon niemand het weet. Het voelt alleen zo als je een romanticus bent en je relatie consequent vlot verloopt. Denk eens na: hoe vaak ben je niet op een date geweest met iemand en heb je je even afgevraagd of jullie ‘voorbestemd’ zijn? Misschien pakt diegene met één hand je dij vast en denk je: “Oh, mijn god, we zijn soulmates!” Dan, na drie afspraakjes, wordt je geghost of knap je af en realiseer je je dat het aanvankelijke gevoel totaal verkeerd was. Je vond diegene gewoon leuk en hebt even teveel gefantaseerd over de toekomst.
