Lees hier een hoofdstuk uit 'Alles is mogelijk' van Yeliz Çiçek

Kun je in het leven echt alles bereiken waar je van droomt? Modejournalist en voormalig hoofdredacteur van Vogue Nederland Yeliz Çiçek gelooft van wel en schreef er zelfs een boek over: Alles is mogelijk. Daarin vertelt Çiçek voor het eerst haar volledige levensverhaal en biedt ze de lezer heldere handvatten, lessen en tips om te komen waar je wil. “Het is niet zomaar een titel; het is een verhaal over hoop. Een herinnering dat álles mogelijk is, zelfs wanneer het even niet zo voelt”, aldus de auteur. Hieronder lees je een hoofdstuk uit Alles is mogelijk van Yeliz Çiçek.

‘Alles is mogelijk’ van Yeliz Çiçek

Ik mag mee met Chanel naar Los Angeles, voor de Cruise Show. Ik droomde er als jong meisje al van om Chanel-shows te bezoeken. Als student – voor de tijd van livestreams – zat ik stipt op tijd klaar voor de stroom foto’s die binnenkwam van de show, toentertijd nog van ontwerper Karl Lagerfeld. Groot, groter, grootst. Altijd in het Grande Palais. Een spaceshuttle, een supermarkt, een poollandschap als decor: niks was Karl te gek. Wat een voorrecht om daarbij te mogen zijn, dacht ik telkens als ik alle collectiefoto’s had bekeken en doorging naar de locatiebeelden. Ik weet nog goed dat toen ik stageliep bij Marie Claire hoofdredacteur May-Britt Mobach ook naar Parijs vloog voor een show. Dat vond ik nog bijzonderder: dat ik nu in één ruimte was en voor iemand werkte die óók naar deze shows mocht. Two handshakes away, of nou ja, twaalf redactieposities van mij verwijderd. Soit.

Nu is het al de vijfde Chanel-show die ik mag bezoeken, en toch went het maar niet. Elke keer als de mail binnenkomt met de vraag of ik erbij zal zijn en of ze een kaartje voor me mogen reserveren, maakt mijn hart een sprongetje. Voor de Cruise-collecties volgt altijd een speciale uitnodiging, want die vinden – vaak, niet altijd – plaats op verre bestemmingen. Deze week dus in Los Angeles.

De eerste keer dat ik mee mocht, was in de allereerste week dat ik aantrad als hoofdredacteur van Vogue Nederland. Twee maanden eerder was aangekondigd dat ik de nieuwe hoofdredacteur zou worden, en slechts drie weken later verscheen de uitnodiging van Chanel in mijn inbox. Noem het toeval, noem het manifestatie. Als jong meisje dat haar eigen tijdschriften in elkaar knutselde, stond een Chanel-show bijwonen hoog op mijn verlanglijstje. Ik heb waarschijnlijk wel honderd keer tegen de Chanel-vrouwen gezegd hoe bijzonder ik het vond dat ik dit al in mijn eerste week als hoofdredacteur mocht meemaken.

Nu mag ik dus weer mee. De euforie wordt deze keer echter gedempt door een schaduw van verdriet die over mijn leven hangt: de scheiding. Ik bevind me in het oog van de storm. Hoewel ik zelf voor de scheiding had gekozen, blijft het moeilijk. Zeventien jaar met iemand vervlochten zijn laat diepe sporen na. Mensen zeggen vaak dat je een pleister er in één keer af moet trekken, maar voor mij voelt wat J. en ik nu meemaken meer als het langzaam lostrekken van ducttape. Soms kun je de pleister simpelweg niet lostrekken, omdat er nog essentiële zaken zijn die geregeld moeten worden: de verdeling van bezittingen, geld, het huis, en in ons geval de hond. Hoe doen mensen met kinderen dat? Onmenselijk.

Ik ben zoals altijd op tijd, en gelukkig vliegen we businessclass. Niet dat ik dat normaal vind, elke keer vind ik het een feest. De champagne, de chique reizigers die elkaar gedag zeggen, de buitengewoon vriendelijke crew, en op dit moment lonkt het vliegtuigbed als een toevluchtsoord. Ik ben uitgeput van deze week, deze maanden, van gisteravond.

‘This too shall pass’ staat er met koddige letters in mijn notitieboek. Alsof de woorden beter zouden werken door ze dik neer te pennen. Ik probeer deze weken meer te journallen, mijn gevoelens van me af te schrijven. Ik ken het van vroeger, toen noemden we het gewoon ‘je dagboek volkladden’. Voor iemand die van schrijven houdt is het geen slecht idee om de gewoonte weer op te pakken. Het werkt. Maar deze ochtend lees ik alleen, omdat ik moet gaan vliegen. Ik schrijf niet.

Al wekenlang kijk ik uit naar deze reis. Zo’n reis verdooft je en drukt je gevoelens tijdelijk naar de achtergrond. Mijn werk heeft me de afgelopen maanden gered van de ondergang. Het bood me houvast; mijn privéleven lag in puin, maar ik had tenminste nog een baan die me vreugde schonk. Een baan vol prachtige reizen, bijzondere evenementen en inspirerende projecten. Het werk bood afleiding. Tijdens een persreis ben je vaak voortdurend bezig: van lunch naar borrel, van show naar diner, van ontbijt naar lunch, en tussendoor is er tijd om enkele hoogtepunten van de stad te verkennen.

De afgelopen periode had ik elke persreis aangegrepen, was ik van stad naar stad gevlogen, soms alleen even thuis om koffers te wisselen en dan weer door. Dat was mijn overlevingsstrategie geweest, tot twee maanden geleden. ‘Emoties, of je nu wilt of niet, ze moeten eruit’, had Frederique gezegd. Ik kon blijven rennen, doen alsof alles koek en ei was, maar ergens moesten die emoties een uitweg vinden. Dat had ik gedaan, de afgelopen twee maanden, met huilwatervallen tot gevolg. Twee weken geleden belde ik Fre op, omdat mijn functioneren op het werk er soms onder leed. Ze stelde voor om dat huilen onder de douche te doen. Aan het einde van de douche-en-huilsessie diep ademhalen, jezelf positief toespreken en dan de dag vervolgen. Dat werkte beter.

Ik stap in het vliegtuig, sla de champagne over, en zodra het lampje voor ‘fasten your seatbelt’ gedoofd is, klap ik het vliegtuigbed uit. Met mijn slaapmasker op glijdt er een traan langs mijn wang. Nu even niet, spreek ik mezelf toe, straks in de hotelkamer onder de douche. Ik dommel in en slaap elf uur lang.

In mijn hotelkamer val ik neer op het bed. Vanaf deze plek zie ik de indrukwekkende skyline van Los Angeles. Gelukkig schijnt hier de zon. Mijn plan van aanpak: onder de douche, emoties toelaten, koffie bestellen en in de zon zitten. Een puik plan, al zeg ik het zelf.

Zodra ik onder de douche stap, beginnen de tranen te stromen. Ik ben er bedreven in geworden. Het is een pavlov-reactie geworden, bij het betreden van de douche begin ik keihard te huilen. Soms rollen de tranen al wanneer ik de kraan opendraai. Maar vandaag houd ik mijn luide snikken in, bang dat de pr-vrouwen van Chanel in de kamer naast de mijne iets horen. Bovendien ben ik op het vliegveld flauwgevallen, dat was ik alweer bijna vergeten; ik leef deze dagen in een roes.

Bij aankomst op het vliegveld was ik na de douane in elkaar gezakt. Een Amerikaanse beveiliger had me opgeraapt van de vloer. ‘Are you alright, ma’am?’ Nee, meneer. Ik ben niet alright. I have a very bad heartache. Ik vertelde hem dat ik te weinig had gegeten en me daardoor duizelig voelde. Hij haalde een Snickers en een cola voor me. Beschaamd stond ik op. De Chanel-vrouwen die me hadden opgewacht waren zich rot geschrokken. Ik verzekerde ze dat er niets aan de hand was en stak triomfantelijk mijn Snickers omhoog.

Er wordt zachtjes geklopt. Mijn koffie is gearriveerd. In mijn badjas stap ik met mijn kop koffie het balkon op, dat uitkijkt over de skyline van Los Angeles. Boven de witte daken zwaaien de palmbomen vrolijk heen en weer in de zachte bries. Het golden hour is aangebroken en Los Angeles baadt in een gouden gloed. Ik voel een golf van dankbaarheid. Ik richt mijn gezicht naar de zon en sluit mijn ogen.