Kun je in het leven echt alles bereiken waar je van droomt? Modejournalist en voormalig hoofdredacteur van Vogue Nederland Yeliz Çiçek gelooft van wel en schreef er zelfs een boek over: Alles is mogelijk. Daarin vertelt Çiçek voor het eerst haar volledige levensverhaal en biedt ze de lezer heldere handvatten, lessen en tips om te komen waar je wil. “Het is niet zomaar een titel; het is een verhaal over hoop. Een herinnering dat álles mogelijk is, zelfs wanneer het even niet zo voelt”, aldus de auteur. Hieronder lees je een hoofdstuk uit Alles is mogelijk van Yeliz Çiçek.
‘Alles is mogelijk’ van Yeliz Çiçek
Ik mag mee met Chanel naar Los Angeles, voor de Cruise Show. Ik droomde er als jong meisje al van om Chanel-shows te bezoeken. Als student – voor de tijd van livestreams – zat ik stipt op tijd klaar voor de stroom foto’s die binnenkwam van de show, toentertijd nog van ontwerper Karl Lagerfeld. Groot, groter, grootst. Altijd in het Grande Palais. Een spaceshuttle, een supermarkt, een poollandschap als decor: niks was Karl te gek. Wat een voorrecht om daarbij te mogen zijn, dacht ik telkens als ik alle collectiefoto’s had bekeken en doorging naar de locatiebeelden. Ik weet nog goed dat toen ik stageliep bij Marie Claire hoofdredacteur May-Britt Mobach ook naar Parijs vloog voor een show. Dat vond ik nog bijzonderder: dat ik nu in één ruimte was en voor iemand werkte die óók naar deze shows mocht. Two handshakes away, of nou ja, twaalf redactieposities van mij verwijderd. Soit.
Nu is het al de vijfde Chanel-show die ik mag bezoeken, en toch went het maar niet. Elke keer als de mail binnenkomt met de vraag of ik erbij zal zijn en of ze een kaartje voor me mogen reserveren, maakt mijn hart een sprongetje. Voor de Cruise-collecties volgt altijd een speciale uitnodiging, want die vinden – vaak, niet altijd – plaats op verre bestemmingen. Deze week dus in Los Angeles.
De eerste keer dat ik mee mocht, was in de allereerste week dat ik aantrad als hoofdredacteur van Vogue Nederland. Twee maanden eerder was aangekondigd dat ik de nieuwe hoofdredacteur zou worden, en slechts drie weken later verscheen de uitnodiging van Chanel in mijn inbox. Noem het toeval, noem het manifestatie. Als jong meisje dat haar eigen tijdschriften in elkaar knutselde, stond een Chanel-show bijwonen hoog op mijn verlanglijstje. Ik heb waarschijnlijk wel honderd keer tegen de Chanel-vrouwen gezegd hoe bijzonder ik het vond dat ik dit al in mijn eerste week als hoofdredacteur mocht meemaken.
Nu mag ik dus weer mee. De euforie wordt deze keer echter gedempt door een schaduw van verdriet die over mijn leven hangt: de scheiding. Ik bevind me in het oog van de storm. Hoewel ik zelf voor de scheiding had gekozen, blijft het moeilijk. Zeventien jaar met iemand vervlochten zijn laat diepe sporen na. Mensen zeggen vaak dat je een pleister er in één keer af moet trekken, maar voor mij voelt wat J. en ik nu meemaken meer als het langzaam lostrekken van ducttape. Soms kun je de pleister simpelweg niet lostrekken, omdat er nog essentiële zaken zijn die geregeld moeten worden: de verdeling van bezittingen, geld, het huis, en in ons geval de hond. Hoe doen mensen met kinderen dat? Onmenselijk.
Ik ben zoals altijd op tijd, en gelukkig vliegen we businessclass. Niet dat ik dat normaal vind, elke keer vind ik het een feest. De champagne, de chique reizigers die elkaar gedag zeggen, de buitengewoon vriendelijke crew, en op dit moment lonkt het vliegtuigbed als een toevluchtsoord. Ik ben uitgeput van deze week, deze maanden, van gisteravond.
