Toen ik de talloze boho-looks zag op de catwalk van Alberta Ferretti tijdens Milan Fashion Week drong het tot me door: boho is geen korte trend, maar een blijvende beweging. Natuurlijk hebben we het vaak gehad over de heropleving van boho, op grote schaal geïnitieerd door de nieuwe creative director bij Chloé, Chemena Kamali, exact een jaar geleden. In eerste instantie leek het slechts een kortstondige trend gelinkt aan enkele merken. Een modecyclus die, zoals dat altijd gebeurt in de modewereld, ooit weer terugkeert. Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik besefte dat de heropleving van boho geen toeval is en een diepere betekenis heeft.
De betekenis van de boho-trend
Wat bepaalt eigenlijk wanneer een trend terugkomt? We weten dat mode cyclisch is, maar waarom ondergaat de boho-trend juist nu een heropleving? Terwijl ik nog over deze vraag nadacht, zag ik A Complete Unknown, de biopic over Bob Dylan met Timothée Chalamet. En opeens klikte het. Dylan kwam op in de jaren zestig en zeventig – precies de periode waarin boho voor het eerst een fenomeen werd. Een periode van politieke onzekerheid, van de Koude Oorlog en de Cubacrisis. De wereld stond op de rand van grote veranderingen en mensen waren bang. Als reactie daarop ontstond er een tegengeluid in de cultuur, niet alleen in muziek maar ook in mode. De folkbeweging, hippies, flower power – ze waren niet zomaar een stijl, maar een vorm van protest, een verlangen naar vrijheid en zachtheid in een harde wereld.
Een politiek statement?
Fast forward naar 2025. De politieke chaos is alomtegenwoordig, conflicten stapelen zich op en leiders wereldwijd polariseren het debat. De toekomst voelt onzeker, net als in de jaren zestig. En plots verschijnt boho weer op het toneel. Misschien is het geen toeval dat de heropleving van boho hand in hand gaat met de bredere cultuur waarin nostalgie steeds meer grip krijgt op mode. We grijpen terug naar iets bekends, iets dat voelt als een veilige haven in een wereld die voortdurend in crisis lijkt te verkeren.
