Schiaparelli, Versace, Dior, Saint Laurent, Jil Sander, Moschino, Fendi: ze was dit seizoen werkelijk overal. En ik was obsessed. Ik kan gewoon niet níét naar haar kijken, als ze over de runway loopt. Die strakke gitzwarte bob, die felblauwe kijkers: een blikvanger. Ik heb het over de coverster van Vogue mei 2023, model Mila van Eeten. Achter die blauwe kijkers zou vast nog veel meer schuilgaan.
Vogue mei 2023 met Mila en Lando
En dat bleek. Journalist Alja Alexandra Bakker sprak Mila over haar weg naar de runway. Ze stapte een tijdje uit de modewereld, omdat ze die te intimiderend vond en het werk haar geen vreugde meer bracht. Ze ging met dementerende ouderen werken op een dagbesteding, waar alles draaide om lieve dingen doen voor anderen. “Om klein, alledaags geluk.” Ze vond het geluk terug in het leven en besloot de modewereld weer in te stappen. Met succes. Mila is op dit moment Neerlands trots, een upcoming model dat in rap tempo de top aan het bereiken is.
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.
Nog iemand met précies zulke diepblauwe kijkers, die mij vanaf de eerste ontmoeting intrigeerde, is Lando. Ik ontmoette het model als jurylid bij Holland’s Next Top Model. Lando is broodnuchter en heeft veel humor; niet voor niets werd ze HNTM’s publiekslieveling. Ook daar vertelde ze open over haar transvrouw-zijn en de weg ernaartoe. Toen ik haar interview las, begreep ik direct waarom ze een moderne heldin is. Want ze vertelt dingen waarover te weinig wordt gesproken. Zo open zijn over kwetsbare zaken kan veel betekenen voor jongeren die hetzelfde ondergaan. Lando won de wedstrijd en staat aan het begin van haar carrière. We fotografeerden haar voor haar eerste Vogue-serie op Curaçao.
Hakim Ziyech
Iemand die de top en ver daarboven al bereikt heeft, is voetballer Hakim Ziyech, een Nederlands-Marokkaanse held. Journalist Yasmina Aboutaleb interviewde hem over de overwinningen van het Marokkaanse elftal op het WK in Qatar, waar Marokko het als eerste Afrikaanse land tot de halve finale schopte. Yasmina: “Met elke overwinning van de Atlasleeuwen, nam de Marokko-gekte toe. Iederéén leek te juichen voor dit vrolijke team dat de wereld verraste.”
Bij ons thuis werd er ook volop gejuicht en gebeden voor Marokko en de Atlasleeuwen. Al had mijn vader natuurlijk liever het Turkse team het zo ver zien schoppen, het voelde toch alsof een van ‘ons’ het daar aan het doen was. Ik appte Marokkaanse vrienden dat ik was overgelopen, nu de Turkse en Nederlandse elftallen dit WK niet te zien waren in de finales (het Turkse team was er überhaupt niet, laten we het daarover maar niet hebben).
