Ineens was daar begin dit jaar de opkomst van de NFT, de non-fungible token. Oftewel: een digitaal eigendomsbewijs van een kunstwerk, kledingstuk, you name it. Daar zagen modehuizen wel heil in. Hermès lanceerde de digitale Birkin, de iconische tas uit 1984, vernoemd naar actrice en stijlicoon Jane Birkin. Andere huizen volgden. Was dit dan het startsein voor een louter digitale modewereld, met dito shows, ontwerpen en belevingen, vroeg iedereen zich af.
Offline modewereld
Absoluut niet. Tijdens de modeweken in maart werd duidelijk dat we daar nog niet aan toe zijn. Nog nooit waren modejournalisten, inkopers en liefhebbers zo enthousiast dat de shows weer live plaatsvonden. Eindelijk weer de stoffen voorbij zien zwieren, het verhaal van een collectie terugzien in decor en locatie, het brein van de ontwerper vertaald tot in de puntjes. Ontelbaar vaak hoorde ik Vogue-collega’s tegen elkaar zeggen hoe fijn het was dat alles weer offline plaatsvond, dat we alles zonder vierkante ogen konden zien en bespreken.
Wat ook uitvoerig besproken werd, was de toestand in Oekraïne. Midden in de fashion week, op dat moment geland in Milaan, stormde Rusland Oekraïne binnen. Door de invasie rezen vragen als: wat kan de modewereld betekenen? Waar gaat het nu eigenlijk om?
Mode als platform
Het was voor mijn gevoel de eerste keer dat iedereen begreep dat je elk groot platform, ja, ook dat van de mode – juist van de mode – kunt gebruiken om je stem te laten horen. Armani hield zijn show uit respect voor de getroffenen in totale stilte. Isabel Marant verscheen aan het einde van de catwalk in een geel met blauwe trui, net als veel influencers, en vrijwel direct vonden er gesprekken plaats tussen Oekraïense ontwerpers en modeorganisaties en -magazines, om te kijken hoe wij hen het best kunnen ondersteunen.
De ontroerendste tribute was die in Parijs van Balenciaga’s creative director Demna Gvasalia – zelf ooit gevlucht uit geboorteland Georgië. Hij schreef een emotionele brief en legde die samen met geel-blauwe shirts op de stoelen van de bezoekers. Alsof hij het had voorzien, liet hij modellen een sneeuwstorm trotseren op de catwalk.
Terug naar de basis
Ontwerpers doken de archieven in om de stukken af te stoffen waar de modehuizen hun reputatie voorgoed mee hadden gevestigd. Klassiekers kregen een update. Even geen schreeuwerige eendagsvliegen op het plankier, maar ontwerpen die de craftmanship en heritage van het huis benadrukken, items die van generatie op generatie doorgegeven worden. Chanel bracht een ode aan tweed, bij Dior keerde de New Look terug en de smoking en de peacoat vierden hoogtij bij Saint Laurent.
