Met betrekking tot improvisatie als een ambacht – als een praktijk die alleen mensen met ervaring kunnen uitvoeren – wijdde Gucci de collectie aan wat zij noemde “de esthetiek van improvisatie”. Dat wil zeggen: een vrijgevochten look die is gebaseerd op het karakter van de persoon die het draagt.

Er was een live optreden van Marc Ribot’s Ceramic Dog

In de Gucci Hub in Via Mecenate stonden de modellen rond een groot rond platform. Daarop stond de band Marc Ribot’s Ceramic Dog – voorgezeten door de man wiens naam de groep draagt – die een live optreden verzorgde, een interpretatie van het thema improvisatie. Het was gebaseerd op elementen uit de jazz en punk, een voorbeeld van het punt dat Gucci maakte: muziekgenres waarin het ongetrainde oor geen systeem kan ontdekken, maar die de grootste vaardigheid en precisie vereisen.

De collectie was gebaseerd op improvisatie

De show opende met een reeks archetypische kledingstukken: een wit T-shirt, een formele broek, een lange rok, een overjas, een geruit pak, een denim broek. Maar door de lens van improvisatie – en zelfexpressie – was elk klassiek kledingstuk vervormd – ofwel vergroot of verdraaid qua constructie, ofwel doordrenkt met dynamische elementen van maatwerk. De tailoring breidde uit in volume en lengte voor een legs for days-effect. Sjaals die een vintage gevoel opriepen werden geïntegreerd in denim broeken en tassen, evenals de vulling van een donsjack, op manieren die deden denken aan een geïmproviseerde DIY.

De kern van deze looks was een boodschap van individualiteit; de uitdrukkingen van de ontwerpers die aan de collectie hadden meegewerkt, en de ingebeelde zelfexpressie van de mensen die ze zullen dragen.

De show was een viering van de Gucci-archieven

In de archieven duiken was een natuurlijk uitgangspunt voor een collectie die een interval voor Gucci betekent. Terwijl het modehuis wacht op zijn volgende artistiek directeur, had het ontwerpteam gekeken naar de geschiedenis die het definieert. Neem bijvoorbeeld de jaren tachtig-silhouetten die tegen het einde van de show verschenen – danskleding, beenwarmers, trainingspakken – of de verwijzingen naar het Tom Ford-tijdperk die nostalgische Y2K-harten sneller lieten kloppen, zoals gewassen, bijna goudkleurige jeans, motorjacks en broeken van leer. Ook zagen we oversized overalls. Daarvan was er eentje gemaakt van zwart Crystal GG-canvas, een gelakte versie van Gucci’s monogram dat veel in accessoires voorkwam.

Gucci’s kenmerkende accessoires waren doordrenkt met leeftijd en ziel

De nieuwe interpretaties van Gucci’s harige Princetown-instappers belichaamden een gevoel van een garderobe met leeftijd en ziel. Datzelfde vintage effect werd weerspiegeld in Horsebit-loafers, uitgevoerd in materialen als ribfluweel, en in tassen met grotere afmetingen. Er waren onder meer nieuwe versies van de Jackie en de Dionysus in vervaagde pastels, het Crystal GG-canvas en stukken van gecoate stof. Als de iconen van Gucci’s geschiedenis waren de accessoires een herinnering aan de ongelooflijke archieven die een nieuwe artistiek directeur binnenkort zal hebben om aan te passen.

Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue UK.