Je werd gescout op je veertiende. Hoe ging dat in z’n werk?

“Ik ben meerdere keren gescout, de eerste keer op straat in Utrecht. Het was een totale verrassing voor me. Je moet je voorstellen, ik ben nooit het mooiste meisje van de klas geweest. Een awkward tiener was ik, met lange ledematen en wijde kleren. Ik zat in twee mavo, voetbalde en was totaal niet bezig met mode.” 

Je had zelf nooit modellenwerk overwogen? 

Lacht hard: “Totaal niet! Ik heb toen ik vier was een Playmobil-reclame gedaan, maar dat was het dan ook wel. Geloof mij nou maar, niemand in mijn omgeving zei: goh, moet jij geen model worden? Dat is het knappe van scouts, zij zien iets in je dat niemand anders ziet. Er wordt vaak gepraat over het ‘ontdekken’ van een model alsof het iets romantisch is, terwijl het vaak gewoon op straat, bij wijze van spreken in de regen, plaatsvindt.

Het gebeurde bijvoorbeeld eens tijdens het winkelen in de Kalverstraat. En een andere keer was ik met de hele klas op schoolreisje in Londen, toen een vrouw bij de metro steeds naar me liep te kijken. We waren door de leraar gewaarschuwd voor zakkenrollers, dus ik trok mijn tas nog eens goed tegen me aan. Uiteindelijk kwam ze heel beleefd naar me toe, bleek ze zelf een oud-model te zijn en hadden we een leuk gesprek. Ondertussen stond mijn klas erbij en keek ernaar, dus dat was wel een tikkeltje ongemakkelijk, haha.” 

Vond je het vleiend?

“Ach, natuurlijk. Maar het voelde ook dubbel. Want ik was daarvoor nooit met mijn uiterlijk bezig en nu, als ik op de foto moest, was ik me ineens bewust van een pukkel tussen mijn wenkbrauwen. Daarvoor zou ik die hele pukkel niet eens gezien hebben. De nadruk ligt voor modellen altijd op hun voorkomen en dat is niet per se iets positiefs.

Toch heeft het me ook goed gedaan. Ik werd vroeger op school gepest. Niet extreem, maar ik was wel de odd one out. Ik heb een tijdlang geprobeerd erbij te horen, ook een rode broek te dragen als iedereen dat deed. Het gescout worden heeft me, naast andere factoren, doen inzien dat dat niet hoefde. Dat ik er mocht zijn en dat mensen blijkbaar iets in me zagen, gewoon zoals ik was. Want in de modellenwereld wordt authenticiteit juist gestimuleerd. Het maakte dat ik mezelf durfde te zijn en vervolgens op school ook meer gewaardeerd werd. Ik heb het verwerkt, maar het blijft een blauwe plek. Ook tijdens de eerste jaren van het modellenwerk bleef het een kwetsbaarheid: mag ik er zijn? Hoor ik erbij?”

Bang hertje

Wat maakte dat je na een tijdje besloot met modellenwerk te stoppen?

“Het was veel te rauw op mijn dak, allemaal. Op mijn zeventiende kreeg ik uit het niets, na een paar jaar begeleiding op afstand van mijn toenmalige bureau, een belletje: we gaan naar Milaan! Ik mocht na een open casting meelopen met de Versace-show. Een wonder, aangezien ik tijdens die casting keihard op m’n snavel ging. Ik kon totaal niet op hakken lopen en kreeg torenhoge plateauzolen aan. Mega-eng was het, Donatella Versace heeft me hoogstpersoonlijk van de vloer geraapt.

Als ik beelden van mezelf uit die tijd bekijk, zie ik een bang hertje. Ik was me totaal nog niet bewust van mijn look, dus als ik een klus niet kreeg nam ik dat persoonlijk op, in plaats van te denken: ze zochten gewoon een ander type. Ook de stress achter de schermen betrok ik op mezelf. Tegenwoordig snap ik dat als een naaister gespannen is, dat komt doordat ze dertig uur aan een jurk heeft geborduurd en ontzettend graag wil dat die zo goed mogelijk tot z’n recht komt. Destijds voelde het alsof mensen boos op míj waren. Ik heb een paar jaar mijn best gedaan, heb zelfs nog voor langere tijd in het buitenland gezeten, maar ik was niet gelukkig.”

Wanneer wist je: ik moet hiermee stoppen? 

“Dat was toen ik in mijn eentje in Australië woonde en werkte. Ik kreeg last van paniekaanvallen, die op den duur mijn leven gingen beheersen. Toen wist ik: dit gáát niet meer. Ik ben eruit gestapt, in therapie gegaan en gaan werken op een dag- besteding voor ouderen met dementie. Dat was helend. Mijn dag draaide daar om lieve dingen doen voor anderen. Om klein, alledaags geluk. Dat bracht me veel rust en op den duur lukte het me simpelweg weer blij met mezelf te zijn. Ik wist precies hoeveel schepjes suiker mevrouw A in haar thee wilde, of dat meneer B altijd naast zijn buurman wilde zitten tijdens het middageten. Ik heb me nog nooit zo nuttig en gezien gevoeld als daar.’ Lachend: ‘Hoewel ik ook weleens een te hard gekookte aardappel naar mijn hoofd heb gekregen.”

Grote comeback

Je keerde anderhalf jaar geleden terug op de runway, ook weer bij Versace. Wat maakt dat je het werk nu wel aankunt en leuk vindt?

“Ik ben volwassener geworden, kan verwachtingen relativeren en mijn grens veel beter aangeven. Met mijn nieuwe agent Mo Karadag van Platform Agency heb ik veel gepraat en samen hebben we een plan van aanpak bepaald. Hij werkt vanuit menselijkheid en empathie, wat ontzettend fijn is in een vak waarin afwijzing nooit ver weg is. We hebben samen besloten mijn lange blonde haar in te ruilen voor een kort zwartgeverfd koppie, wat veel beter bij me past. Tegenwoordig geniet ik op de catwalk, ik zie het als een performance, een kunstwerk. Zó anders dan vroeger.”

Is er iemand in je omgeving met wie je kunt praten over wat je doormaakt als model?

“Mijn zus Demi. Zij is een spiegel voor me. Ik kan echt een stresskip zijn en soms erg bezig zijn met alweer de volgende klus, altijd maar dóór. Zij leert me meer in het moment te leven en te genieten van wat ik allemaal meemaak. En stil te staan bij hoe bijzonder het is dat ik dit werk mag doen. Dat ik mag samenwerken met Haider Ackermann, Jean Paul Gaultier, Maria Grazia Chiuri en alle andere bijzondere mensen die ik tijdens shoots en shows ontmoet. Toen ik weer begon met modellenwerk was het mijn doel dat als de fotograaf of stylist mijn naam op de callsheet ziet staan, diegene denkt: yes, dit wordt een te gekke dag. Dat mijn inbreng op waarde wordt geschat en ik daadwerkelijk iets toe kan voegen aan het artistieke proces. Dat doel heb ik voor mijn gevoel bereikt en dat voelt geweldig.”

Vleeskleurige plakstrings

Knijp je ’m nog weleens voor een show?

“Haha, natuurlijk. Ik mocht vorig jaar tijdens de coutureweek de show van Schiaparelli openen. Daniel Roseberry, Schiaparelli’s hoofdontwerper, had zo hard gewerkt aan de collectie en was zo nerveus. Hij verbond op een cruciaal moment in zijn carrière zijn lot aan mij, had het vertrouwen dat ik zijn droombeeld tot leven kon wekken. Dat wil je dan natuurlijk graag waarmaken en dat is ook gelukt. De adrenaline golft op zo’n moment door mijn lijf, wat mij betreft het beste gevoel ooit. Maar het blijft spannend hoor, alle ogen op jou gericht.” 

Maak je weleens iets geks mee bij shows? 

Lachend: “Absoluut! Mensen denken vaak dat modellenwerk glamoureus is, maar niets is minder waar. De omstandigheden waarin je op de toppen van je kunnen moet presteren zijn soms verre van ideaal. Het meest hilarische moment dat ik recent heb meegemaakt was tijdens de Fendi-show. Ik kreeg een spierwitte satijnen jurk aan en omdat die aan de zijkant doorschijnend was, het verzoek daaronder een beige plakstring te dragen: een string zonder bandjes, die je als pleister op je huid plakt. Dus ik met dat ding naar de wc, blijft ie niet goed plakken, en ik was ook nog eens ongesteld. Ik heb nog nooit zo hard gelachen, want zoiets verzin je toch niet?! Het enige wat je op zo’n moment kunt doen is je verstand op nul zetten en gaan. En bidden dat die string niet loslaat en als een soort leeggelopen ballonnetje achterblijft op de catwalk.”

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd in het nieuwe meinummer van Vogue Nederland, dat vanaf 20 april in de winkel ligt en hier online te bestellen is.