Hoe voelde dat?
“Zo bizar, zo vreemd. Om Regé-Jean Page, de Duke, een aristocraat te zien spelen met dezelfde huidskleur als ik, terwijl ras verder helemaal geen issue was. Het gaat over hem als een woest aantrekkelijke man. Het gaat niet over zijn afkomst, niet over de black experience, maar over hoe hij liefde vindt. Heerlijk om te zien.”
En nu denken mensen dat misschien over jou.
“Daar was ik me zeer van bewust toen ik de rol aannam. Ik had nooit gedacht dat ik een soort rolmodel zou kunnen zijn – iemand in wie mensen zich kunnen herkennen. Dat is eng, maar ook een enorm voorrecht.”
Heel ondeugend
We praten over favoriete scènes (wees niet bang, geen spoilers). De bals blijken een grote gemene deler en zorgen voor zeker vijf minuten slappe lach als Corey begint: ‘Let me tell you about my balls’ en vervolgens begint te giechelen als een puber.
India: “Ik had kippenvel over mijn hele lijf, elke keer weer. De sets en de japonnen zijn zo prachtig.”
Corey: “De moeilijkste scènes vond ik uiteindelijk het leukst. Ze vragen het meest van je hart en ziel, scènes waarvan je denkt: ik kan niet wachten om dit te doen, maar ik ben ook als de dood of ik het wel kan. En als het dan lukt… Niets in de wereld geeft me meer het gevoel dat ik leef. Nou ja, voetbal misschien.”
In Nederland zijn Corey en India nog niet echt bekend (Corey: “Ha, laat me je vertellen: in Engeland ook niet!”). India werd door haar moeder op haar vierde naar ballet gestuurd omdat ze ‘heel ondeugend’ was: “Ze had al van alles geprobeerd, karate, noem maar op. Maar de discipline van ballet en de structuur van een dansles, dat heeft me gevormd.” Ze ging op haar elfde naar de Sylvia Young Theatre School en kreeg al snel rolletjes in televisieseries.
Corey: “Je zat in Line of Duty.”
India: “Ja, dat was er een.”
Corey: “Sex Education.”
India: “Ja.”
Corey: “Military Wars.“
India: “Mag ik je even voorstellen aan mijn manager Corey Mylchreest!”
Trillend van de set
De liefde voor film zat er ook bij Corey vroeg in; hij plakte op zijn vierde post-its door het hele huis waarop stond: ik word regisseur, ik word acteur. Zijn moeder moest tot vervelens toe de tune van Indiana Jones zingen terwijl hij ‘stunts’ uitvoerde op een trampoline en een rammelend klimrek. Nadat hij op zijn elfde op school Romeo en Julia had gespeeld (“die sterfscène heb ik lekker uitgemolken”) ging hij naar Guildhall Junior Drama School en daarna naar de befaamde Royal Academy of Dramatic Art.
Corey: “Na RADA volgden twee jaar van sporadisch werk, toen een rolletje in The Sandman, toen weer een jaar niets en toen kwam er een vogeltje in mijn raam zitten dat zei: wil je een baantje in de nieuwe serie van Bridgerton? En ik zei: yes please!“
Er volgden vele auditierondes en zogenaamde chemistry readings, om te kijken of het op het scherm ‘klikt’, niet onbelangrijk voor een serie waar de stoom van het scherm moet komen. Vlak voor de allerlaatste test kreeg Corey te horen dat hij opging voor de hoofdrol van koning George.
Corey: “Ik had het thuis duizend keer gerepeteerd, maar met andere namen. Ik was zo nerveus toen ik hoorde dat het werkelijk om George en Charlotte ging, dat ik alles door elkaar haalde en op een gegeven moment mezelf zelfs Charlotte noemde.”
India: “De druk is zo hoog als blijkt dat je zo dichtbij bent. Maar toen ik de chemistry test met Corey deed, dacht ik: als ik de rol krijg, is dit de jongen met wie ik het wil doen.”
Heb je ook met andere acteurs getest?
India: “Eentje, vóór Corey.”
Corey: “Die de knapste man ter wereld was. Hij kwam de kamer uitlopen: doordringend blauwe ogen, een strakke kaak, golvend haar. En daar zat ik, een bleke knul met stekeltjes. Ik dacht: die heeft de rol in z’n zak. Laten we eerlijk zijn, je moet er op een bepaalde manier uitzien en dit was gewoon Mr. Bridgerton.”
India: “Maar niet dus!”
Corey: “Weet je nog wat Tom Verica, de regisseur, zei? Hij zei: die jongen is zo mooi, zo knap. Maar dat willen we niet. We willen jou.”
Hard gelach.
Corey: “Ik zei: ik geloof niet dat dat een compliment is.”
Bridgerton staat vooral ook bekend om de stomende…
Corey: “Nee!”
Gewaagde…
India: “Echt?!”
Seksscènes!
Corey: “We werkten nauw samen met een intimiteitscoördinator, Lucy Fennell. Eigenlijk ga je ermee om zoals een choreograaf een dans benadert en een stuntcoördinator een gevecht: het is een duoloog zonder dialoog. Elk moment, elke beweging heeft een reden en een betekenis. Zo ontleed je zo’n scène.”
India: “Ik vond het intimiderend. Doodeng. Je weet van tevoren hoe belangrijk die scènes zijn voor het verhaal, maar je weet ook hoe mensen erover praten. Dat legt een enorme druk op je. Maar zodra ik begreep waarom de scènes zo belangrijk waren, dat het niet plat om de seks gaat maar dat ze iets vertellen over de karakters, kon ik voor een deel ontspannen. Maar er staan zo veel mensen om je heen.”
Corey: “Zeker de eerste keer is het verschrikkelijk, ja.”
India: “En je bent praktisch naakt. Dus je lichaam denkt, hallo, wat is er aan de hand, en gaat in een soort fight or flight-modus. Je moet jezelf continu voorhouden dat jij de controle hebt. En die controle kregen we ook: als we ons ergens niet gemakkelijk bij voelden, werd het meteen veranderd. Maar de eerste keer kwamen we echt trillend van de set, hè Corey.”
Colourblind casting
De grootste verrassing van Bridgerton was de colourblind casting.
India: “Het wordt nu duidelijk waarom de wereld van Bridgerton zo mooi en divers is en dat Charlotte de spil is om wie alles draait.”
Ze is te bruin, zegt de koningin-moeder, terwijl ze met haar vinger over Charlottes huid wrijft om te zien of het afgeeft. Ik schrok echt even!
India: “Ja, je zit er meteen in!”
Ik moest ook aan Meghan Markle denken.
India: “Het is schrijnend dat we nog steeds diezelfde conversatie moeten voeren. Je zou denken dat interraciale relaties onderhand genormaliseerd zijn. We hebben nog steeds een lange weg te gaan.”
Het Grote Experiment dus.
India: “Het is een megabelangrijke verhaallijn, niet alleen om de achtergrond van Bridgerton te geven voor de fans die zich maar afvroegen waarom er niet over gesproken werd. Maar het is ook belangrijk omdat het deel van onze maatschappij is. Veel mensen zullen zich niet eens realiseren dat dat soort dingen echt gebeurt. En voor de mensen die het zelf meemaken is het denk ik heel fijn om te zien dat ze niet de enigen zijn. Wij, mensen van kleur, hebben elke dag te maken met microagressies of erger. Ik ben erg blij dat Shonda dit erin heeft gestopt, ik hoop dat het leidt tot een beter begrip.”
Wat zijn jouw ervaringen?
India: “Als ik daarover begin, zitten we hier de rest van de dag. Ik ben mixed race, mijn moeder is Brits en wit, mijn vader is eerste generatie Brits en Ghanees. Ik ben niet zwart genoeg en niet wit genoeg, ik pas in geen enkele groep. Dat was moeilijk toen ik opgroeide. Nu ik ouder word, begin ik beter te begrijpen wat mijn identiteit is. Ik weet nog zo goed dat ik bij een vriendinnetje thuiskwam en haar moeder mijn been aaide: wat een prachtige kleur. Ik kan je niet uitleggen hoe dat voelt. Dat ze je zonder vragen aanraken is niet kwaad bedoeld, dat besef ik heus wel.”
Corey: “Het is onwetendheid.”
India: “En naïef. Het is misschien niets vergeleken bij wat zwarte vrouwen met een donkere huid meemaken. Ik ben me bewust van mijn privilege dat de maatschappij mij meer acceptabel vindt omdat ik een lighter shade of black ben. Goddank mogen we over al die ervaringen spreken in deze serie. En dan zullen er heus wel weer mensen zijn die niet blij zijn dat we over ras praten, of dat we er niet genoeg over praten. Als ik maar vind dat we het goed gedaan hebben en met de juiste intentie.”
Waar kijken jullie naar uit?
India: “Dat mensen zich er hopelijk weer net zo in verliezen en een paar vragen beantwoord krijgen.”
Corey: “Ik ben lekker egoïstisch heel benieuwd naar wat we nu eigenlijk met z’n allen gemaakt hebben al die maanden. Hoe zal het eruitzien?”
‘Queen Charlotte: A Bridgerton Story’ is nu te zien op Netflix.
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd in het nieuwe juninummer van Vogue Nederland met India Amarteifio en Corey Mylchreest op de cover, dat vanaf 18 mei in de winkel ligt en hier online te bestellen is.
