Elk kledingstuk in de garderobes van mijn moeder, grootmoeder en overgrootmoeder waren door hen zelf gemaakt. Naaien was ook een alternatieve bron van inkomsten voor ons gezin. Als de oogst tegenviel, klusten ze bij als coupeuses. Mijn moeder kon in een paar uur een nieuwe jurk of een jas maken als dat nodig was. Rond mijn zevende of achtste kreeg ik naailes van mijn oma. Een van de eerste stukken die ik vermaakte, was een broek van mijn opa. Ik herinner me nog hoe uniek ik me voelde toen ik ‘m de volgende dag aantrok naar school. 

Hoewel er thuis geen druk was om uit te blinken in academische prestaties, was ik een streber. Er waren weinig regels en grenzen, alles mocht. Na een weekend lang vissen met mijn grootvader, een van mijn dierbaarste jeugdherinneringen, controleerde op zondagavond niemand of ik mijn huiswerk wel had gemaakt. Mijn drijfveer om de gouden medaille te winnen die elk jaar werd uitgereikt aan de basisschoolleerling met de hoogste cijfers kwam voort uit mijn eigen ambities, niet om mijn familie trots te maken. Het lukte. Nog altijd geloof ik dat de vrijheid in mijn opvoeding ervoor gezorgd heeft dat ik een vrije ziel ben geworden. Ik denk niet in beperkingen of obstakels, alleen in mogelijkheden.”

2001, Kiev

“Op mijn zeventiende verhuisde ik naar Kiev om journalistiek te studeren. Op het platteland van Marioepol, ver weg van de civilisatie, waren geen modebladen te vinden. Pas in Kiev leerde ik alles over kunst en ontstond mijn interesse voor styling. In 2008 kwam Harper’s Bazaar naar Oekraïne en werd ik aangenomen als stagiair. Na mijn stage mocht ik blijven als producer en klom ik in korte tijd op tot junior fashion editor.

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Voor de eerste edities kochten we alle modeseries aan, omdat er simpelweg nog geen modefotografen waren in Kiev. Een jaar lang heb ik de hoofdredacteur gesmeekt zelf een shoot te mogen doen. Ik bood zelfs aan de onkosten uit eigen zak te betalen als de foto’s het blad niet zouden halen. Pas toen nam ze me serieus. Uiteindelijk kreeg ik groen licht en liet ik een team invliegen vanuit Moskou. De shoot was een succes en vlak daarna werd ik gepromoveerd tot senior fashion editor.

Ik ben een dromer en stel altijd hoge doelen, hoewel de Oekraïense markt internationaal gezien weinig voorstelde. Ik was hongerig om ons land op de kaart te zetten, maar het was onmogelijk om de fotografen en modellen te krijgen met wie we graag wilden werken. We besloten zelf modellen te scouten en richtten onze pijlen op jonge fotografen die nog niet waren weggekaapt door een groot agentschap. We betaalden hen uit in creatieve vrijheid en gaven ze carte blanche om hun ideeën te verwezenlijken. Na verloop van tijd merkten we dat we steeds meer respect begonnen af te dwingen bij gevestigde modehuizen. Ik ontdekte dat mijn talent ligt in het ultieme potentieel zien van het model met wie ik werk. Haar schoonheid en persoonlijkheid probeer ik door het beeld heen te trekken.”

Lees het volledige interview met Julie Pelipas in het juninummer van Vogue Nederland, dat nu in de winkel ligt en hier online te bestellen is.