Samenwerking

De leden van Måneskin praten zo lyrisch over Rome vanuit Mexico City, waar ze net een episch concert hebben gegeven. Victoria, Damiano, Ethan en Thomas vertellen Alessandro en mij over een boottocht met spelende Mariachi-bands en kokende locals aan boord om de Dag van de Doden te vieren. Als je naar Måneskin kijkt, raak je betoverd. Alessandro zei eerder: “Communiceer met je lichaam voordat je met woorden communiceert.” De lichamen van Måneskin vertellen het verhaal van vrijheid, mede dankzij de harmonie die ze samen met Alessandro als groep hebben gecreëerd.

Alessandro: “Ik volgde ze al een tijdje en dacht: deze samenwerking moet er komen. We hadden al een dialoog zonder het te weten. Samen creëren kan alleen als er echte harmonie is: het is ongelooflijk veel werk omdat zij zoveel doen, maar ik herken me in deze hyperproductie omdat ik ook hyperproduceer. De samenwerking voelt als een superlang rozenkransgebed waarin we jurken, jasjes, bustiers, lijfjes en combinaties ‘reciteren’. Met Måneskin is er een heel precies ritueel: de kleding wordt een vreugdevuur, dat wordt in brand gestoken en verandert op het podium in stof.”

Damiano: “We zaten al op dezelfde golflengte, maar onze ontmoeting maakte alles meteen gemakkelijker. Alessandro tovert elke keer weer. Hij gaat diep in op de muziek en zet die om in de visuele impact die ons helpt ook met ons lichaam te presteren.”

Thomas: “Wat ik het leukst vind aan de samenwerking is dat we zoveel professionaliteit gecombineerd zien met een zeer sterke artistieke kant, die voor mij zeker niet vanzelfsprekend is. En we hebben plezier, we lachen veel tijdens het passen.”

Verleden naar heden

Alessandro: “Eén ding dat mijn manier van werken met jullie gemeen heeft, is dat we iets ‘in brand steken’ dat al geweest is [vuur is duidelijk het gemeenschappelijke element van het gesprek]. Jullie kozen een genre dat in een kelder was gestopt, bestempeld als oud en verouderd. Jullie brachten het terug naar het nu, waardoor de muziek weer bestaat. Als een ‘has been‘ die hedendaags is geworden, onmogelijk te ontcijferen. Hoe zouden jullie je relatie met het verleden omschrijven?”

Damiano: “Wat voor ons het verschil heeft gemaakt, is dat we inderdaad aanhaakten bij iets uit het verleden, maar er iets compleet anders van hebben gemaakt. We deden gewoon waar we van houden en drukten ons uit zoals we waren. Mensen die zichzelf rockpuristen noemen, doen niet mee aan Sanremo of Eurovisie, wij hebben daar geen problemen mee. Populair zijn is geen smet; het bezoedelt je niet. Niemand opent een restaurant en denkt: ik wil de zaal niet vullen. Iedereen wil een rij voor de deur zien.”

Victoria: “Als we muziek schrijven, doen we dat instinctief. We brengen allemaal eigen gevoelens en inspiraties mee. Ik ben bijvoorbeeld opgegroeid met David Bowie, Led Zeppelin, Blondie en de Sex Pistols. Dus wanneer we samenkomen in de studio, ontstaat er een geweldige mix van verschillende werelden. Soms botst dat en wordt het creatieve proces ingewikkelder, maar uiteindelijk is het resultaat nooit een kopie van iets dat al bestaat. We slagen er steeds in een nieuwe weg te vinden.”

Thomas: “Dat klopt. We verschillen veel in smaak en sinds we als band zijn begonnen, evolueerden we in onze manier van spelen. We zijn altijd voor de rockaanpak op het podium gegaan – de elektriciteit die we overbrengen is voor ons vanzelfsprekend. In tegenstelling tot jou, Alessandro, ben ik nogal nostalgisch. Ik ben opgegroeid met een vader die me de grote rockbands liet horen, die betekenen veel voor mij.”

Tijd

Alessandro: “Wat is jullie relatie met tijd?”

Victoria: “Een ingewikkelde. Eigenlijk wil je altijd wat je niet hebt. Als we op tournee zijn, mis ik Rome, mijn familie en vrienden. Maar als ik terugkom, ben ik na een week klaar voor iets anders. Sinds een paar jaar zijn we eigenlijk constant onderweg. Te gek, maar ook gevaarlijk. Gebrek aan tijd dreigt de artistieke kant aan te tasten. Het kan zijn dat we in vijf dagen een nummer schrijven, terwijl we eigenlijk alle tijd van de wereld moeten nemen voor onze muziek.”

Damiano: “Als ik een pil kon nemen om momenten die ik heb gemist in te halen, zou ik er een nemen. Gewoon om bij vrienden, familie en mijn vriendin te zijn. Ik zou het soort gezelligheid zoeken dat ik mezelf de laatste jaren niet toestond omdat mijn doelen altijd voor gingen. Vroeger deed ik het met sport, nu met muziek. Nu ik ouder ben en een andere, gelijkwaardigere relatie heb met mijn ouders en broer wil ik van hen genieten.”

Ethan: “Ik zou een berg beklimmen, een klooster zoeken en iemand vinden die me alles kan leren wat ik zelf niet kan bevatten.”

Thomas: “Ik heb moeite met het onderwerp tijd. Wat ik het meest mis, is de tijd hebben om te groeien als muzikant. Om alles wat ik leer in onze groep te brengen. Als het zo snel gaat, is het echt moeilijk om een sterke artistieke component te behouden. Daarom neem ik, zelfs als ik uitgeput ben, af en toe de tijd om gewoon te spelen.”

De keerzijde van roem

Ethan: “Het gevoel dat je net beschreef, is ook een obsessie van mij. Ik noem het ‘de paradox van de beroemde kunstenaar’. Voordat-ie beroemd wordt, is de kunstenaar een nobody en heeft hij alle tijd van de wereld om te creëren. Wanneer kunst beroemd wordt, wordt de kunstenaar dat ook, maar door hun nieuwe roem heeft-ie geen tijd meer om kunst te maken. Een onvermijdelijke valstrik.”

Damiano: “We zijn eraan gewend geraakt dat artiesten hun werk voortdurend promoten. Ik sta bijvoorbeeld versteld van de werkdruk van Harry Styles. Hij heeft waarschijnlijk geen dag vrij gehad de afgelopen vier jaar. Een deel van mij zegt: wow, wat een wilskracht. Maar ik vraag me af of het eerlijk is om het publiek te laten wennen aan dit soort consumptie. Je begint te vergeten dat we gewoon mensen zijn.

Overexposure en te veel werken hebben carrières van de beste artiesten van de laatste generaties vernietigd. Als je je leven niet meer kunt leven omdat je enerzijds wordt overspoeld door verantwoordelijkheden en anderzijds wordt opgevreten door angst om te verdwijnen (wat gebeurt er als ik nee zeg tegen dat interview, tegen dat tv-optreden, tegen die tournee), dan stik je. Er zijn zoveel goede artiesten, die moeten we gezond houden.”

Alessandro: “Ik was al volwassen toen ik bekend werd bij het modepubliek, bijna 42. Ik had al geleerd dat je moet vasthouden aan wie je bent en aan waar je naartoe gaat. Dat je van jezelf moet houden en evenveel van wat je doet. Ook moet je leren om nee te zeggen. Wat ik doe, moet voor mij goed voelen. Die oprechtheid betaalt zich uit. In mijn vrije tijd probeer ik bijvoorbeeld niets te doen. Ik heb een soort schuldgevoel ontwikkeld als het gaat om niets doen, maar niets doen is juist creatief. Iets dat de zintuigen helpt ontwikkelen.”

Måneskin draagt volledige looks uit Gucci’s Cosmogonie-collectie.

Dit artikel is een ingekorte versie, oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue IT.