Dankzij die contacten was ze als kind te zien in een aantal muziekvideo’s. Als je al in leven was in de jaren zeventig en tachtig, kende je haar zonder te weten dat je haar kende. In I’ll Tumble 4 Ya van Culture Club is ze een van de tappende chorusline-leden en op haar zevende was ze te zien in Is This Love van Bob Marley, als gast op een kinderfeestje die in slaap valt en door Marley wordt ingestopt onder een dekentje. Ze herinnert zich die opnames goed, vertelde ze in een interview in The Guardian en weet nog dat ze zich meteen op haar gemak voelde in Marleys gezelschap, “een knappe, vriendelijke man met een zachte stem en een sterk Jamaicaans accent; precies zoals ik dat thuis gewend was”.

Sterke vrouwen als voorbeeld 

‘Thuis’ was moeder Valerie Morris, die er bewust voor gekozen had haar alleen op te voeden. Maar Campbell woonde ook een deel van de tijd in bij haar grootmoeder, omdat haar moeder als professioneel danser de hele wereld over reisde en soms weken weg was. Dat leverde natuurlijk gevoelens van verzet op bij de jonge Campbell. Valerie Morris zelf voelde zich achteraf bezwaard door haar keuzes. Tegen Oprah zei ze ooit: “Ik heb haar feitelijk in de steek gelaten doordat ik altijd aan het werk was. Als ik er nu op terugkijk, vind ik dat materiële zaken niet zo belangrijk zijn in het leven als ik destijds dacht. Maar ik wilde het beste voor mijn kind.”

Campbell had er tegelijk begrip voor. “Mijn moeder heeft me in haar eentje grootgebracht, en daar heb ik grote bewondering voor”, schreef ze afgelopen Moederdag op Instagram. En eerder zei ze: “Ik prijs me gelukkig dat ik sterke vrouwen als voorbeeld heb gehad in mijn leven, en nog steeds – mijn moeder en mijn oma’s, die allebei nog leven.” Dat ze zelf rond haar vijftigste besloot moeder te worden en haar eigen dochter alleen op te voeden, zal zeker te maken hebben met het voorbeeld van die sterke vrouwen, die bewezen dat het haalbaar was. 

Eerste cover

Hoewel Valerie Morris positief stond tegenover Campbells droom van een theatercarrière, had ze ernstige twijfels bij het voorstel van het modellenbureau. Niet zo gek, aangezien iedereen in die tijd de verhalen kende over fotografen die jonge meiden op straat aanspraken met nepverhalen over zogenaamde modellenbureaus, om ze dan eenmaal voor de camera uit de kleren te praten (beste Gen Z-lezer: jaren voordat er sprake was van social media waren vieze mannen ook al heel inventief). Toen bleek dat het bureau een keurig, gerenommeerd bedrijf was, mocht Campbell zich inschrijven en ging het ineens allemaal razendsnel: drie maanden later stond ze, zestien jaar oud en met een vers schooldiploma op zak, op de cover van de Britse ELLE. 

Lees het volledige artikel over icoon Naomi Campbell in Vogue’s septembernummer, dat hier online te bestellen is.