Wie topmodel Daniëlle van Grondelle googelt, weet niet beter dan dat ze verloofd is met een ultraknappe personal trainer die haar vriend werd en met wie ze samenwoonde in LA. Op een foto die ze in augustus 2018 op Instagram plaatste, gaat hij voor haar op zijn knieën in een restaurant in Rotterdam. “Ik wist altijd al dat jij het was,” schreef ze erbij, “vanaf het moment dat ik in je babyblauwe ogen keek.”
In gesprek met Daniëlle van Grondelle
Maar drieënhalf jaar later luiden er geen wedding bells meer. Het supermodel, dat ook wel het ‘plussize zusje van Doutzen Kroes’ wordt genoemd omdat ze al vijftien jaar meedraait aan de internationale modetop, verbrak de verloving al na een paar maanden. Aan Vogue vertelt ze voor het eerst waarom en hoe ze de afgelopen jaren als single als louterend heeft ervaren. “Uiteindelijk heeft het me precies gebracht waar ik moet zijn.”
Van happy couple naar happy single – waarom maakte je die keus?
“Het simpele antwoord: ik had een relatie met een Amerikaanse man en zag mijn leven niet daar. Ik miste mijn familie enorm. Na zeven jaar in New York te hebben gewoond en drie jaar in LA, miste ik thuis. Ik ging nadenken over wat ik belangrijk vond. Dat is in de pandemie versterkt. Ik was voor een klus voor Hunkemöller toevallig in Nederland toen het reisverbod inging. Ik zou na drie dagen weer teruggaan naar LA, maar ineens zat ik hier vast. Het maakte dat ik de rust had om na te denken, over mijn volgende stappen, kinderen en dat soort dingen, en ik realiseerde me dat ik dat niet voor me zag in Amerika in mijn eentje.
Ik ben half Surinaams, half Nederlands, ik ben heel close met mijn familie en ik zou willen dat mijn kind net zo opgroeit als ik: met veel neefjes en nichtjes om zich heen en een warme familieband. Dat miste ik in de VS. Amerika is qua werk een geweldig land, maar er heerst ook een zekere hardheid.”
“Terug zijn in Nederland voelde als een breath of fresh air. Ik hou van koken, vind het heerlijk om liefde te geven via mijn eten en om weer echt te connecten met elkaar en samen te zijn. Ik vind dat belangrijk en bijzonder, een vorm van liefde naast de liefde die je voor je partner kunt voelen. Het was natuurlijk ook een moeilijke tijd, ik voelde me weleens eenzaam, maar het was toch fijn dat ik even een soepje kon brengen bij mijn moeder, langs kon gaan bij mijn oma, naar mijn nicht, dat soort kleine dingen. Eigenlijk is het zo op een bizarre manier toch mooi in elkaar gevallen, de pandemie heeft me precies gebracht waar ik moest zijn.”
En het minder simpele antwoord?
“Als ik totaal eerlijk ben, ging het al niet zo goed toen hij me ten huwelijk vroeg. We waren in Nederland voor de bruiloft van mijn moeder, die hertrouwd is met een lieve, gezellige Friese man. Hij zou eerder teruggaan naar LA en de dag voordat hij zou vertrekken, hadden we een afscheidsetentje met de familie. Althans, ik dacht dat het een afscheidsetentje was. Maar buiten mijn weten om had hij er een verlovingsdiner van gemaakt. Voor de ogen van mijn hele familie ging hij op zijn knieën, iedereen keek me aan en ik dacht: ik kan niet anders dan ja zeggen.”
“Daarna heb ik het met goede moed nog wel een aantal maanden geprobeerd, maar het ging gewoon niet meer. Er waren cultuurverschillen, er waren botsingen. Hij heeft een harde jeugd gehad, er speelden zulke heftige dingen waarbij je echt merkt dat er in Amerika een zekere verharding optreedt, en ik kan me daar ook helemaal niet in verplaatsen. Ik bedoel, I can help you, I can try, maar het is zo ver van mijn bed dat ik dat ook niet echt kan, weet je wel? Ik ben iemand die altijd iedereen wil helpen, maar op een gegeven moment moet je denken: maar wat wil ík, wat vind ík fijn en is dit ook iemand die ik zou zien als de vader van mijn kinderen? En eigenlijk was het antwoord gewoon nee.”
