'One Day maakt veel emoties los, maar ik wil vooral de outfits aan'

Dat de serie One Day, die nu te zien is op Netflix, veel losmaakt, lijkt een understatement. Heel mijn tijdlijn op zowel Instagram als Tiktok staat vol met (vooral) vrouwen die toegeven een traantje te hebben gelaten bij de miniserie gebaseerd op een boek. Sterker nog: op de een of andere manier posten veel vrouwen hun betraande gezicht na het bekijken van One Day. Die tranen snap ik, maar bij mij maakt de serie nóg een emotie los: die van weemoed naar outfits uit die tijd. Een sterke behoefte aan nostalgia dressing drijft bij mij boven na het zien van de serie en dit is waarom.

De serie One Day

Eerst even over het plot van de serie – zonder te veel te verklappen dan, want je wil One Day misschien nog kijken. Het boek van David Nicholls, en daarmee ook de serie, gaat over een dag uit het leven van Emma en Dexter. ‘Een dag’, niet één dag: de serie toont dezelfde datum, 15 juli, gedurende 18 jaar, namelijk van 1989 tot 2007. Het verhaal begint met een feest na hun afstuderen in Edinburgh. Dexter is een populaire jongen; de hele school kent hem. En Emma is, nou ja, het tegenovergestelde.

Zij weet uiteraard wie hij is, maar Dexter ziet Emma voor het eerst die beschonken avond. Ze brengen de nacht samen door, flirtend en zoenend. Als ze de ochtend erna wakker worden, is dat niet het begin van een liefdesrelatie, maar wel van een langdurende vriendschap. Eentje waarbij de spanning echter nooit uit de lucht gaat. En hoewel Dexter en Emma heel andere levens leiden, komen ze toch steeds bij elkaar terug – of niet?

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Outfits in One Day

Een prachtig verhaal, dat overigens al eens eerder werd verfilmd. De film One Day uit 2011 met Anne Hathaway en Jim Sturgess was echter niet zo’n hit. Een miniserie blijkt een betere vorm voor dit verhaal met een bijzonder ritme en narratief. Nou gaat het zoals gezegd om dat liefdesverhaal, maar ikzelf bleef ook hangen voor de outfits.

Eerlijk? Die zijn helemaal niet zo heel bijzonder. Althans, het zijn de alledaagse outfits van twee mensen die volwassen worden in de jaren tachtig, negentig en in de zeroes. Toch is het juist dat gewone wat bij mij een gevoelige snaar raakt. Zelf groeide ik ook op in deze tijd. Ik ben geboren in 1986 en was dus een tiener in een deel van de nineties en jongvolwassene rond het Y2K-tijdperk. Een behoorlijk modebewust type bovendien, of in ieder geval iemand die – zoals veel tieners – begreep wat een outfit kon doen voor je gemoed en ‘status’ in een groep.

Als je bijvoorbeeld, net als Emma, iemand bent die van nature niet graag opvalt, kleed je je daar ook vaak naar. Emma’s outfits zijn het best te omschrijven als comfortabel en nonchalant; ze is iemand die haar geld liever uitgeeft aan haar opleiding en aan boeken. En toch wil ze er, zowel qua gedrag als qua outfits, bijhoren en meedoen. Naarmate de serie volgt wordt ze – spoiler alert – een succesvolle schrijver in Parijs en wordt haar stijl gelikter. Dexter komt duidelijk uit een rijker nest en heeft de flair van iemand die het toch wel komt aanwaaien in het leven. Zijn outfits zijn duurder, en hij kan het zich permitteren om er minder aandacht aan te besteden. Kortom, de outfits in One Day zijn een goed tijdsbeeld van hoe het voor verschillende soorten mensen was om volwassen te worden in die tijd.

Nostalgia dressing

En dat brengt me op de kernemotie die ik, en velen met mij, ervaren bij het zien van One Day: die van nostalgie. (Zelfs mensen die de jaren tachtig, negentig en de zeroes niet bewust hebben meegemaakt, kunnen deze emotie ervaren, want je kunt óók nostalgisch zijn naar een tijd die je niet zelf hebt meegemaakt.) Zelf ervaarde ik dit ook bij het zien van de trilogie Before Sunrise (1995), Before Sunset (2004) en Before Midnight (2013), die op eenzelfde manier refereren aan alledaagse outfits uit die tijd.

De term nostalgia dressing geeft gehoor aan die emotie. Het idee is dat men, zeker in tijden van onzekerheid, weemoed voelt naar een tijd waarin alles simpeler en beter leek. Je eigen jeugd dus, maar misschien ook naar een zeitgeist waarin er minder oorlog en economische onzekerheden leken te zijn. (Met de nadruk op ‘leken’, want ook in de jaren tachtig en negentig was het niet enkel rozengeur en maneschijn in de wereld.)

Tijdens afgelopen London Fashion Week spotten we nostalgia dressing dan ook als een van de grootste trends. We zagen het op de catwalk in de vorm van Y2K-outfits, maar spotten ook looks die verwijzen naar tijden nog verder terug: denk aan korsetten en pofmouwen, die ook een comeback lijken te maken. De specifieke outfits in One Day horen niet thuis op de catwalk, vooral vanwege die genoemde alledaagsheid, maar zijn wel de soort looks die we nu veel in het straatbeeld zien.

Poverty play

Het zijn de typische vintagelooks waarmee tweedehandswinkels volhangen, en die gretig aftrek vinden bij een generatie die deze outfits de eerste ronde niet hebben meegemaakt. Denk aan de wijdere jeans uit de jaren tachtig en negentig, wijde overhemden met bijvoorbeeld paisleyprint, geruite broeken en blouses (die gaan we sowieso weer meer zien) en sneakers en kistjes (oftewel Dr. Martens). Nogmaals, niks baanbrekends, maar juist dat doodnormale maakt het nostalgia dressing.

Dat fenomeen ligt misschien ook wel in lijn met poverty play, waar de laatste tijd veel over wordt geschreven, bijvoorbeeld door zeitgeist-expert Jonas Kooyman van de nieuwsbrief en het platform Havermelkelite. In zijn laatste nieuwsbrief van 2023 kondigde hij poverty play aan als een van de grootste trends van 2024. Kort gezegd is het idee van deze, eerlijk gezegd ietwat problematische, trend dat je je kleedt alsof je weinig hebt.

En dus kopen mensen die zich meer kunnen veroorloven blouses uit bakken bij de kringloop. Sowieso niks mis mee, en vanuit een duurzaam oogpunt juist goed, maar het is wel degelijk een keuze om deze soms zelfs kapotte items vol bravoure te dragen. ‘Grappig’ genoeg (met de nadruk op die aanhalingstekens) is dit vooral iets wat mensen met geld zich kunnen permitteren, zoals Dexter uit One Day. Het idee is dat alleen rijke mensen deze ‘Recessioncore’ als een modeverschijnsel kunnen brengen, want mensen die écht weinig te besteden hebben, kleden zich juist nooit expres sjofel.

One Day-items

Goed, terug naar One Day. Mocht je ook willen gaan voor de alledaagse outfits uit deze geweldige serie, of je deze tijd nou bewust hebt meegemaakt of niet: nostalgia dressing is het antwoord. Hieronder enkele fijne shopopties om je als een ware Emma te kleden. Al kun je natuurlijk ook lekker gaan grasduinen in tweedehandswinkels, de kringloop of op online vintageplatforms. En dan laten we die poverty play graag even achterwege.