Bella’s ontwikkeling gaat heel natuurlijk en geleidelijk, iets wat fenomenaal wordt uitgebeeld door Stone (van mij mag ze die Oscar winnen). Toch zijn er bepaalde hints die op de groei van haar personage wijzen – hints in de vorm van kleding. In het begin is Bella bijna kinderlijk gekleed in pastelkleurige nachtjaponnen met pofmouwen en korte, ballonvormige broekjes. Zodra ze haar thuis verlaat, maken de zachte kleuren plaats voor een rijker kleurenpalet, en komen er grotere pofmouwen en een heleboel ruches en kant in het spel. Later zien we ook donkerdere tinten, die weer een stuk volwassener ogen. Kortom, haar kleding groeit met haar mee.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Van minimalisme naar maximalisme

Normaal gesproken ben ik niet zo van de zoete kleuren, ruches, tule en pofmouwen; ik vind het heel leuk op de catwalk bij Molly Goddard en Simone Rocha, maar ik hoef het zelf niet in mijn garderobe hebben hangen. Ik identificeer mezelf meer met het minimalisme (quiet luxury, zo je wil), klassieke silhouetten en een gedempt kleurenpalet waarbij zwart, grijs, neutrals en donkerblauw de boventoon voeren (met, vooruit, hier en daar een uitschieter als rood of kobaltblauw). Toch fascineerde de mode in Poor Things mij enorm, een fascinatie die verdergaat dan het bewonderen van andermans stijl; ik wil nu nota bene zélf pofmouwen, kant en ruches dragen. Toegegeven: mijn favoriete look in de film is de korte zwarte manteljurk gecombineerd met grijze kniekousen en laarzen, maar het valt niet te ontkennen dat ik me ook aangetrokken voel tot de kleurrijkere looks in de film.

Hoe kan het dat een minimalist als ik opeens de neiging heeft om uit de band te springen? Daarvoor moet ik de kostuumontwerper van de film, Holly Waddington, bedanken. Het heeft ongetwijfeld te maken met de droomwereld die zij en Lanthimos hebben gecreëerd, waarin je volledig wordt opgeslokt. Bella is zo onbevangen, haar blik op de wereld is puur en ze straalt zoveel plezier uit met haar kleding dat je dat als kijker ook wil ervaren. Ze is totaal niet bezig met wat anderen van haar vinden. En dat is iets om te bewonderen. Daarnaast lijkt Bella’s maximalistische garderobe een frisse tegenhanger van de nog altijd gaande quiet luxury-trend, een tendens die we in de mode ook zien.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Pofmouwen for the win

Want ik ben zeker niet de enige die in de ban is van opgeblazen vormen en weelderige texturen. Zoals mijn collega Lisa al schreef, gaan we de pofmouw steeds vaker zien. Zo spotten we ze al op de couturecatwalk van Chanel, tijdens de recentste editie van Copenhagen Fashion Week en bij de show van de Nederlandse ontwerper Claes Iversen afgelopen week. De populariteit van Poor Things draagt daar zeker aan bij. De aantrekkingskracht van de puffy sleeve is overigens ook makkelijk te verklaren. “Ze creëren een gevoel van empowerment. En ze beïnvloeden de lichaamsvorm en creëren een gevoel van anders-zijn. Ze zijn erg creature-like“, zoals Waddington in een interview omschrijft. Beter kunnen we het niet verwoorden.

Als Poor Things zelfs míj zover krijgt om me aan een bescheiden pofmouw te wagen, dan getuigt dat van bijzonder goede kostuums in een bijzonder goede film.