CPHFW en pofmouwen

Van Parijs naar Kopenhagen: tijdens afgelopen Copenhagen Fashion Week spotten we meerdere trends, zowel op de catwalk als bij streetstylesterren. Dat waren eigenlijk allemaal behoorlijke ingetogen trends, zoals een behouden kleurenpalet en veel breisels, maar ook transparante rokken, ruches en veel faux fur. Toch vielen ook hier de pofmouwen in verschillende collecties op.

Zo bevatte de collectie van Skall, die verder ook vrij klassiek was, meerdere blouses met zwierige pofmouwen. Deze waren soms ook gedecoreerd met borduursels en kanten ruches. Een andere keer waren ze gemaakt van broderie-stof (een opengewerkt borduursels). En in de kleurrijke collectie van Helmstedt, die sowieso veel uitbundiger was dan van andere merken, zagen we pofmouwen verwerkt in tweed mantelpakjes, en bij jurken van semi-transparante, tie-dye-achtige stof. Bij deze shows startte de pofmouw bij de schoudernaad en eindigde onder de elleboog.

Daarnaast waren er merken die de pofmouw op een alternatieve manier interpreteerden. Zo zagen we in de show van The Garment meerdere looks voorbijkomen waarbij er, óver de mouw van een jas heen, een extra transparante laag zat, beginnend halverwege de bovenarm. En in de show van Rotate spotten we een geweldige top met twee enorme rozen, die als het ware pofmouwen vormden. (Sowieso zijn driedimensionale bloemen een hit, als we de fashion weeks mogen geloven.) Uitleg voor dit alles: we verlangen wellicht terug naar ‘romantische’ tijden, die overigens niet altijd zo geweldig waren voor vrouwen, waarin dit soort pofmouwen en decoraties bon ton waren. Al stylen bijna al deze merken de pofmouw wel op een moderne manier met verder gestroomlijnde silhouetten en rustige tinten.

De tekst gaat door onder de afbeeldingen.

Emma Stone in Poor Things

Een ander medium waar we de pofmouw momenteel spotten, en waar misschien wel een grote kiem van deze comeback ligt, zijn films en series. Dat begon de afgelopen jaren al met hitseries als Bridgerton en Queen Charlotte – waar we met Vogue uitgebreid aandacht aan besteedden. Momenteel staat daarnaast op Netflix ook Emma met Anya Taylor-Joy. In dit kostuumdrama naar de beroemde Jane Austen-roman, die zich afspeelt in de Regency-periode begin negentiende eeuw, zien we ook volop pofmouwen. Niet zo gek, want die droeg men toen veel.

Aan dit lijstje kunnen we nu een nieuwe titel toevoegen: Poor Things. Deze film met Emma Stone, die deze week in Nederland gaat draaien, is genomineerd voor maar liefst elf Oscars. Een van die nominaties is voor beste kostuumontwerp, en het kan zomaar zijn dat Poor Things deze wint – als hij niet naar Barbie gaat dan. De film met Emma Stone als Bella Baxter speelt zich af in Victoriaans Londen, dus ergens rond de tweede helft van de negentiende eeuw. Kostuumontwerper Holly Waddington kreeg de opdracht er niet te veel een kostuumdrama van te maken qua outfits, maar ook weer niet te veel sciencefiction (het plot zweeft ergens tussen beide in, zonder al te veel te verklappen).

En dus draagt Bella Baxter behoorlijk surrealistische outfits: zonder Victoriaans korset, maar mét pofmouwen die groot, groter, grootst zijn. Aangezien de film waarschijnlijk wereldwijd een enorme hit gaat worden, neemt de kans op een comeback van pofmouwen alleen maar toe. Dat lijkt misschien een boute uitspraak, maar het zal niet de eerste keer zijn dat een film voor nieuwe modetrends zorgt. Denk maar aan het net genoemde Barbie en Barbiecore. Of aan de mantelpakjes in Clueless en Diane Keaton’s ‘mannenpakken’ in Annie Hall. Of nog verder terug: het zwarte jurkje van Audrey Hepburn in Breakfast at Tiffany’s.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

De comeback van een oude trend

Tot slot nog een beetje achtergrondinformatie bij deze pofmouwen, die dus waarschijnlijk als trend een comeback maken. Want een comeback bestaat natuurlijk bij de gratie van eerdere rondes oplevingen. Oftewel: het suggereert dat iets al éérder populair was. En dat geldt voor pofmouwen zeker. Een complete les modegeschiedenis geven gaat wellicht wat ver, maar er werden al twee tijdperken genoemd zojuist. Tijdens het Regency-tijdperk tussen 1811 en 1820 waren vooral korte pofmouwen in de mode, die van de schoudernaad tot boven de elleboog poften.

De serie Bridgerton speelt zich af tussen 1813 en 1827, net als Emma, en dus grotendeels tijdens het Regency-tijdperk. Hierna volgde het Victoriaanse tijdperk, tussen 1837 en 1901. In deze tijd werden de pofmouwen nog veel ‘poffender’: groter en met een ‘pof’ eindigend bij de pols. Dit zijn de eerdergenoemde schapenboutmouwen, in het Engels heel beeldend de leg-of-mutton sleeves genoemd, komend uit de zestiende eeuw. Deze mouw begint net onder de schoudernaad en eindigt bij de elleboog, met daaronder een strakke mouw. Tussen 1830 en 1860 had je ook nog de bishop sleeves, een zachter pofmouwtje van schouder tot pols.

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Gedurende de tijd hebben de pofmouwen vaker een comeback gemaakt. Denk aan het kleine pofmouwtje in de jaren twintig en vijftig van de twintigste eeuw: heel beschaafd en bijna truttig. In de sixties en seventies kwamen de bishop sleeves terug, op een hippie-achtige manier gemaakt van transparante materialen. Of denk aan de wat grotere rock-‘n-roll-pofmouwen uit de jaren tachtig van diezelfde eeuw.

Deze revival anno 2024 is echter op een andere manier out there. Het is een romantische pofmouw, zoals te zien bij Chanel, maar wel eentje die, ingegeven door Poor Things, enorm volume heeft. Wees niet bang te poffen, lijkt deze mouw te zeggen. And we’re here for it.