Het is duidelijk dat Christiansen graag met zorg aandacht geeft en dat elk detail telt. Van de rode tegels uit Marokko, die als een red brick road van het hek naar de voordeur kronkelen, tot de salievelden en het badhuis met tegels in dezelfde kleur als de Balearische Zee. “Iemand vergeleek de plek eens met een Disneypretpark, wat ik beschouw als een megacompliment”, zegt Christiansen, die Walt Disney noemt als een van zijn grootste helden.

Op zijn website beschrijft hij zijn estate als een ‘radical celebration of pleasure’. “Ik bedoel dat niet sexy”, legt hij uit, “maar heel letterlijk: je zintuigen staan hier altijd aan. De geuren en kleuren van de planten en bloemen. De geluiden van de vogels en het gemekker van de geiten. En vergeet ook de zon niet, want in LA is het altijd mooi weer. De wereld hangt tegenwoordig aan elkaar van de algoritmes en artificiële intelligentie. Mensen worden daar daas van. Het is bijna een statement, een daad van verzet, om bewust te genieten van een heet bad of een bord met goed eten. Dat is wat ik bedoel met radicaal genot. Het jezelf toestaan te genieten van de mooie dingen die het leven te bieden heeft. Beter nog, die de natuur te bieden heeft. Flamingo Estate heeft me geleerd weer te proeven, ruiken en voelen.”

Langzamer leven

En dat was broodnodig. Voordat het Californische landgoed in beeld kwam, woonde en werkte Christiansen– die opgroeide op een suikerrietboerderij op het platteland van Australië – in Manhattan. Hier was hij oprichter en eigenaar van Chandelier Creative, een advertising agency met klanten als Hermès, Khaite en Adidas. “Ik ben hiernaartoe verhuisd om de modewereld te ontvluchten”, zegt Christiansen.

“Twintig jaar lang draaide mijn leven om materie en het in stand houden van een succesvol bedrijf, met alle stress die daarbij hoort. Na die twintig jaar was ik moe, uitgeput, ongezond en te dik. En eenzaam, zó eenzaam. Ik was alleen maar bezig met dure spullen verkopen: parfums, horloges, designertassen. Spul dat niemand werkelijk nodig heeft. Daar verzon ik marketingverhalen omheen die gewoon niet waar waren. De verhuizing was een afscheid van twintig jaar te hard werken. Voor mensen die ik diep vanbinnen niet respecteerde.”

Moeder Natuur

Voor Flamingo Estate hoeft hij niets te verzinnen, alles is simpelweg wat het is: “Wij geloven dat Moeder Natuur het laatste echte ‘luxehuis’ is. Het enige wat mijn team en ik nog willen, is haar eer aandoen. Onze badkamerproducten bijvoorbeeld zijn in geen enkel opzicht schadelijk voor het milieu. Je zou ze bij wijze van spreken kunnen eten. Om ons watergebruik te optimaliseren, stroomt al het water dat we binnenshuis gebruiken direct de tuin in.

Toen ik hier net woonde gebruikte ik nog handzeep van een heel bekend en populair merk. Je weet wel, uit die donkerbruine pompfles, maar al snel merkte ik dat mijn rozen daarvan verwelkten. Nu gebruik ik alleen nog onze eigen producten, waar niets in zit dan puur natuur. Nu zijn mijn rozen weer gelukkig.” Christiansen benadrukt het nog maar eens: Flamingo Estate is voor hem veel meer dan vier muren en een stuk land alleen. “Het is mijn redding geweest.”

Dirty John

Nog voordat hij ook maar dacht aan het starten van een agrarisch bedrijf of überhaupt aan verhuizen naar Los Angeles, was daar ineens dat huis. En de excentrieke 94-jarige eigenaar ervan, John. Christiansen: “Ik ontmoette John via een vriendin van me, in de periode dat ik nog aan het sappelen was in New York. Ze vertelde over een oude man die helemaal alleen midden in LA woonde en bijen hield.

Ze zei dat ik zeker eens bij hem langs moest gaan, want ik hield toch ook bijen? De eerste keer dat ik bij John op bezoek ging deed hij het hek voor me open in een rode satijnen kamerjas en string met luipaarddessin. Ik dacht: wacht maar oude man, als je denkt dat je me kunt laten schrikken, think again! Dirty John, zoals ik hem liefdevol ging noemen, en ik ontwikkelden een dierbare vriendschap. We maakten wandelingen over het terrein en keken hoe de bijen het deden, maar hij nodigde me nooit uit om binnen te komen. Achteraf ben ik gaan begrijpen waarom.”

Crazy people

Christansen beschrijft Flamingo Estate, zoals het landgoed en huis toen ook al heetten, als een verwaarloosd, verwilderd geheel. “De tuin was volledig overwoekerd, als een soort Narnia. Maar het was een hidden treasure, dat zag ik meteen. Langzaamaan viel ik er als een blok voor. Jarenlang heb ik een foto van het huis als screensaver op mijn laptop gehad. Ik beloofde mezelf: ooit woon je hier.”

Op een dag spraken Christiansen en John over het onderhoud van het huis en dat dat voor een oude man toch wel erg veel begon te worden. Christiansen: “Hij vroeg ‘Wil jij het niet kopen?’ Ik zei dat ik niets liever zou willen, maar dat ik dat absoluut niet kon betalen. Hij vroeg ‘Hoeveel wil je ervoor geven?’ Ik noemde een bedrag, ongeveer de prijs van een mooi horloge, en hij accepteerde het on the spot.

Maar, zei hij, je moet beloven dat je het renoveert én je mag het huis niet vanbinnen zien voordat de papieren getekend zijn. Nou, dat was niet voor niets. Hij bleek een hoarder te zijn en het hele huis lag van onder tot boven vol met honderdduizenden oude filmrollen. Het was al die jaren een adult film studio geweest!”

Er is op Flamingo Estate in vijftig jaar tijd verschrikkelijk veel gewipt, aldus Cristiansen. “Het is makkelijk daar grappen over te maken – het ís ook grappig – maar ik zie tegelijkertijd in dat het ook toen al een home for radical pleasure was. Een hedonistische plek, waar crazy people en freaks naartoe kwamen om te ontspannen. Een veilige haven waar alles geaccepteerd was: seks, maar ook kunst, muziek en vrijheid. Het was een centrum voor activisme. Dit huis heeft zo veel gezien en meegemaakt – ik vind het geweldig om elke dag met die energie omringd te zijn.”

Niet lullen, maar poetsen

Christiansen renoveerde het vervallen woonhuis in samenwerking met het Franse architectenbureau Studio KO, zijn ouders hielpen met het herstellen van de tuin. En toen brak corona uit. “Mijn agency lag direct op z’n gat, want werken op een set, met fotografen en stylisten, was uitgesloten. In die periode ontmoette ik in LA een boerin die op het punt stond haar boerderij kwijt te raken, omdat ze leverde aan restaurants en alle horeca door covid gesloten was.

Mijn ouders verloren ooit hun boerderij, dus ik heb met eigen ogen gezien hoe tragisch dat is. Ik wilde haar helpen. We zijn samen dozen met verse groenten en fruit gaan verkopen, wat direct een doorslaand succes was. Het eerste weekend verkochten we driehonderd dozen, het tweede weekend zeshonderd. En toen was er ineens een bedrijf. Zonder opzet, het wás er gewoon ineens. Toch wist ik direct zeker: hier ben ik al die tijd naar op zoek geweest.”

Inmiddels draait Flamingo Estate een jaaromzet van ruim tien miljoen dollar en produceert het team honderdvijftig productsoorten. Hoewel Christiansen al twintig jaar in de creatieve industrie werkt, noemt hij de boeren en makers met wie hij nu samenwerkt de creatiefste mensen ter wereld. “Het is een ander soort creativiteit. Alles speelt zich in het hier en nu af, niemand van mijn teamleden zit voortdurend op z’n telefoon. Ze houden zich liever bezig met welke kruiden en planten een geneeskrachtige werking hebben, zoals salie voor kalmte en bijvoet voor een goede nachtrust. Ik heb voor het eerst het gevoel dat ik iets bijdraag en met iets cruciaals bezig ben. Ons motto is ‘how hard can it be?”

Toen we boeken wilden uitbrengen en geen uitgever konden vinden, zijn we het zelf gaan doen. En toen iemand het idee opperde zelf olijfolie te gaan maken, dacht ik: ach, we proberen het gewoon. Covid bood hierbij een soort beschermende laag. Iedereen was immers aan het experimenteren, wat de druk van de ketel haalde en maakte dat ik meer risico durfde te nemen. Hard werken is het wel – boeren zijn de hardst werkende mensen op aarde – maar daar heb ik nooit mijn neus voor opgehaald. Vergeet niet, ik ben Australiër en dus een echt niet-lullen-maar-poetsen-type.”

Kritiek

Het succes van Flamingo Estate is niet in het minst te verklaren door Christiansens marketingachtergrond. “Toen de pandemie losbarstte en mijn advertisingteam zonder werk zat, heb ik ze aan het werk gezet met groenten en fruit. ‘Jij daar, je beheerde eerst het account van Hermès, maar nu ga je met paddenstoelen aan de slag!’ We fotografeerden tomaten en honing zoals we voorheen kostbare horloges en designerparfums vastlegden: als luxe-artikelen.”

Het is een strategie die aanslaat. Oprah Winfrey riep zijn Roma Heirloom Tomato Candle uit tot een van ‘Oprah’s favorite things’, waarna de verkoop van de geurkaarsen steeg naar vijfentwintighonderd stuks per uur. Goop, het lifestyle-imperium van Gwyneth Paltrow, prees hun mest aan (‘the finest poop in LA’).

En beroemdheden als Julianne Moore, Kelly Wearstler en Ai Weiwei laten Richard bijen in hun tuin plaatsen, zodat klanten een potje ‘privéhoning’ van hun held kunnen aanschaffen. Maar met het succes komt ook kritiek. Want 75 dollar voor een zak mest, 80 dollar voor een pot gedroogde spicy aardbeien en 250 dollar voor celebrityhoning – waarvan de opbrengst overigens wel gaat naar een goed doel dat de celeb zelf kiest – is veel mensen te gortig. Op deze manier, zeggen critici, kunnen alleen de allerrijksten zich het gezonde en onbespoten voedsel van Flamingo Estate veroorloven.

Belangrijke discussie

“Die kritiek komt van mensen die ignorant zijn en geen idee hebben wat het kost om goed eten te produceren”, zegt Christiansen. “Onze aardbeien zijn duur ja, maar niet omdat ik er nou zo veel aan verdien. Ze zijn duur omdat ze van de allerbeste aardbeienboerderij in Noord-Amerika komen. Een plek waar geen gebruik gemaakt wordt van illegale arbeid en zorgvuldig om wordt gegaan met het watergebruik.”

Hij zucht. “Het is een belangrijke discussie, ik kan het er dagenlang over hebben. Het echte antwoord is dat onze voedselketen nog nooit zo kapot is geweest als nu. We vliegen groenten de wereld rond, met alle uitstoot van dien. De prijzen in onze supermarkten worden laag gehouden, zodat boeren nauwelijks marge hebben en bijna niet kunnen leven van hun harde werk. Het is een onhoudbare situatie. Mensen hebben simpelweg een onrealistisch beeld van wat gezond eten hoort te kosten. Ik word kwaad als mensen klagen over onze prijzen”, gaat hij verder.

“Want ondertussen betalen diezelfde mensen zonder morren een fortuin voor een designertas, waarvan het overgrote deel aan de strijkstok van de grote modebazen blijft hangen. Ikzelf draag nooit dure horloges, doe alles op de fiets en heb geen kast vol designerkleren. Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Mijn grootste luxe zijn mijn huis en tuin. Als mensen me een verjaardagscadeau willen geven zeg ik altijd: geef maar een boom. Dat is het enige wat ik wil.”

Leven met de natuur

Inmiddels heeft Christiansen afstand gedaan van het reclamebureau en moet hij er niet aan denken ooit terug te verhuizen naar New York. “In New York zijn mensen alleen maar aan het werk, killing themselves to life. In LA daarentegen, leven de mensen op vol volume. Echt waar, sinds ik hier woon heb ik weer ruimte om te ademen. En dan te bedenken dat ik niet eens een rijbewijs heb! Een doodzonde hier. Maar ik heb geen rijbewijs nodig, want ik ga toch nooit ergens heen. Mijn enige uitje is een bezoek aan onze geiten aan de andere kant van de tuin.”

Leven in en met de natuur is levensveranderend, zegt hij: “Veel mensen wonen in de stad en bezoeken de natuur af en toe, als een soort dagtrip. Wat ik nu weet, is dat je op die manier de natuur niet tegen je hoort fluisteren. Neem de blauweregen, een plant die altijd doorzet en groeit, ongeacht de kwaliteit van de grond waarin ze staat. Doorzetten, niet opgeven – dat zijn lessen die de natuur je kan leren.

Hetzelfde geldt voor de bomen. Elke winter verliezen ze hun bladeren. Ze moeten wel, om nieuwe energie op te doen en het jaar erna sterker terug te keren. Het zou gezond zijn om zelf ook zo naar het leven te kijken. Te beseffen: ik kan niet altijd excelleren, het kan niet altijd zomer zijn. Soms moet je je terugtrekken in jezelf en opladen, om daarna met hernieuwde kracht terug te komen. Openstaan voor wat de natuur me te vertellen heeft en daarvan leren is momenteel mijn grootste geluk.”

Styling: Renu Kashyap

Dit interview werd eerder gepubliceerd in het juli/augustusnummer van Vogue Living 2024.