De nonchalant-chique stijl waar model Leia Sfez op social media bekend om staat, schittert ook in haar Parijse appartement. Een familiehuis vol charme, eigenzinnigheid en een vleugje humor. “Je moet jezelf niet té serieus nemen. Gewoon doen wat bij jou past, dan blijft het leuk en oprecht.”
In gesprek met model Leia Sfez
Waar de Opéra Garnier pronkt met haar vergulde zalen, waar dure warenhuizen hun deuren openslaan naar brede winkelboulevards en waar vele celebrity’s een thuis hebben gevonden, het negende arrondissement van Parijs, woont model Leia Sfez (30). Met haar lange kastanjebruine haren, Jane Birkin-pony en elegante uitstraling lijkt Leia de ultieme iconische Parisienne.
Maar zodra we het daarover hebben, zwaait ze met haar hand. “Ah, non, non, non! Ik heb een hekel aan het cliché van de Parisienne.” Ze glimlacht, maar ze meent het. “Dé Parisienne bestaat niet. Het is een concept, een verzinsel. Met zo’n beeld sluit je vele Parijzenaren uit. Mensen met uiteenlopende achtergronden en stijlen die hier kriskras door elkaar bewegen, en elkaar ook inspireren. Voor mij is dát het ware Parijs.”
Leia kan het weten: ze is geboren en getogen in de stad, groeide op met een jongere broer en zus in het rustige, kindvriendelijke zeventiende arrondissement. Vier maanden geleden verhuisde ze met haar echtgenoot Gary (31) en hun drie kinderen, India (10), Leeo (6) en Gaspard (1,5), vanuit een buitenwijk naar het artistieke negende arrondissement. Eigenlijk waren ze op zoek naar een groot huis met tuin buiten de stad.
Ondemocratisch ingedeeld
“Gary wilde vooral meer ruimte, bomen, groen”, vertelt Leia. “Maar toen we dit appartement zagen, was er geen weg meer terug. Ik was op slag verliefd. Ik dacht nog dat ik Gary urenlang zou moeten ompraten, maar hij was die tuin bij binnenkomst al vergeten.” Ze lacht onbevangen. Leia praat zoals ze is: snel, gepassioneerd, met humor.
Het Parijse appartement is wat Leia noemt ‘klassiek Haussmannian’ – naar de bekende Boulevard Haussmann. Een woning vol geschiedenis, met hoge plafonds, gipsen rozetten en een open haard. Toch werd het zeven maanden lang grondig verbouwd voor ze er hun intrek namen. Leia: “Ik vond het vooral ondemocratisch ingedeeld: er was een enorme slaapkamer voor de volwassenen en piepkleine kamers voor de kinderen. Zo zit onze familie niet in elkaar. Eerlijk is eerlijk: als wij een ruime kamer hebben, dan krijgen de kinderen die ook.”