“Ze stond altijd aan haar tekentafel te werken. We mochten vaak mee naar de set of de loods in Aalsmeer waar de decors waren opgeslagen. Soms verhuisde tijdelijk een tafel of stoel naar ons huis, of vice versa. We hadden geen designhuis hoor, we hadden ook Ikea-banken en kleden, maar de mix was altijd goed. Daar had mijn moeder feeling voor. En dat is kennelijk wat je meekrijgt, ook mijn oudste zus heeft er gevoel voor. We houden ook allemaal van mooie kleren en sieraden. Mijn moeder kocht bij Pauw en de Hobbit, ze was altijd even stylish met mannenoverhemden op paardrijbroeken en All Stars eronder. Nog steeds ziet ze er heel goed uit. Hoewel ze nu weleens aan ons vraagt: kan dit nog wel?”

Loeisterk 

Ze lacht vertederd. “Mijn vader had dat juist helemaal niet, die zag er niet uit. Die kocht tijdens de Dolle Dwaze Dagen van de Bijenkorf gruwelijke pakken of knipte opeens zijn prachtige dikke haar heel kort. Dan gruwde mijn moeder.”

Ze was 18 toen haar vader stierf, haar zusjes 13 en 22. “Leukemie. Hij was in een half jaar weg, een boom van een kerel. Dat was zwaar, maar we hebben het samen krankzinnig goed gedaan. Mijn moeder boekte een week Ibiza en daar hebben we heel veel gepraat. Ze hadden een goed huwelijk, maar mijn vader was ook lastig en sfeerbepalend; dat werd óók benoemd. Ik heb nooit een zielig hoopje moeder gehad. Ze had haar werk, leuke vrienden, mannen achter zich aan. Ze kreeg een nieuwe liefde met wie ze nog steeds is. En met hem een mooi nieuw leven. Maar ze ging pas met hem samenwonen toen mijn jongere zusje het huis uitging. Ze wilde er echt voor ons zijn. En omdat zij zo loeisterk was, waren wij het ook. Momenteel logeert ze bij me, en dat vind ik heerlijk. Mijn huis is superschoon als ik thuiskom, ’s avonds hebben we fijne gesprekken waar ik echt van opknap.”

Naar Bali

Na de middelbare school ging Anne Claus reizen door Azië, daarna rechten studeren en in de horeca werken. Ze werd verliefd op Roger Peetoom, horecaondernemer en zoon van kapper Rob Peetoom, die ze leerde kennen in de Republiek, een strandtent in Bloemendaal die Roger zojuist had overgenomen. Dat was negentien jaar geleden. “In de zomer studeerde ik en deed ik wat modellenwerk, dat was leuk en makkelijk geld verdienen, in de winter gingen we een maand naar Bali. In Indonesië lieten we dingen maken en zochten we meubels uit, containers vol verscheepten we naar Nederland. Spullen voor de strandtent, soms iets voor thuis. Al met al een heerlijk leven. Ik ben altijd nog blij dat we dat hebben gedaan voordat de kinderen kwamen. Maar ik voelde ook wel wat gêne over dat modellenwerk, ik had toch niet voor niks rechten gestudeerd?”

Ze werd salesmanager bij een jeansmerk, maar na een jaar of twee was ze daar klaar mee. “Voor het eerst in mijn leven wist ik niet goed wat ik met mijn leven aan moest. Ik was begin dertig, Finn was net geboren, soms deed ik nog een modellenklus, maar wat wilde ik nog meer?” Toen liep Roger Marius Haverkamp tegen het lijf. Marius had een aannemersbedrijf, Flow, en ze begonnen samen een zaak, Van ’t spit. Dat moest een gezellige vreetschuur worden waar je lekker kip kon eten.

“Het sprak vanzelf dat ik het interieur voor mijn rekening nam: vloeren en tegeltjes uitzoeken, de stijl bepalen. Daarna volgde Pazzi, een pizzeria die de sfeer moest krijgen van een oud Italiaans tentje. Dat ging me ook goed af. Ik merkte dat ik een mooi, kloppend geheel van iets kan maken. Elke dag ging ik op mijn fiets naar de bouwlocatie, kijken hoe het werk werd uitgevoerd. O, een plint die niet goed aansluit, hoe los je dat op? Van Marius heb ik leren verbouwen.”

Vallen en opstaan

Morgan & Mees werd het volgende project. “We hebben lang gedacht over de doelgroep: het moest een buurtfunctie hebben, niet te hoogdrempelig zijn, maar ook niet studentikoos. Onze moeder moet er willen eten, maar wij zelf ook. Een beetje huiskamer-achtig, tijdloos, met een paar goeie designstukken. We houden niet van die trendgevoelige zaken, met zo’n conceptje waarvan je voelt dat het even snel wordt uitgerold. Al onze horecazaken ontstaan organisch. Dat betekent niet dat je niet moet nadenken over het concept, zoals nu in dat Rotterdamse Bauhaus-pand. Dat moet aansluiten bij de huisstijl van Morgan & Mees, maar die kun je niet klakkeloos herhalen in zo’n modernistisch gebouw. Daar kun je niet een klassieke visgraat in leggen.” Op een dag ging de telefoon bij Anne: of ze ook voor particulieren werkte. “Stond ik opeens een heel huis te verbouwen en in te richten.”

Wat ze maar zeggen wil: ze heeft nooit op een dag besloten: ik word ontwerper. Ze is er ook niet voor opgeleid. Alles heeft ze moeten leren from scratch, en met vallen en opstaan. “Ik werkte met veel buitenlandse designers, ik dacht dat die beter waren. Maar al is het een creatief vak, uiteindelijk draait alles om communicatie: met aannemers, interieurbouwers, leveranciers, klanten. Het kwam erop neer dat ik alles zelf deed, ik was ontwerper en psycholoog tegelijk – bij een verbouwing gaat altijd van alles mis, financieel is het soms een strop voor mensen, je moet ze kunnen opvangen en moed inpraten. Offertes maken: ook zoiets. Het is een proces van jaren voor je dat onder de knie hebt: dat je niks vergeet, dat je de dingen die je niet kunt overzien op nacalculatie doet, dat je zakelijk durft te zijn. En dan moet je weten dat ik superongeorganiseerd ben!” (Op de achtergrond wordt driftig ‘ja’ geknikt door vier meiden.)

Klassiek of loeistrak?

Nog maar een kopje thee. “Een jaar of twee geleden dacht ik: de fik erin. Ik werk me de pestpleuris, ik doe te veel alleen. Ik was dag en nacht bezig, ik sliep niet meer. Toen ben ik mensen gaan zoeken die dingen kunnen die ik niet kan of niet leuk vind. We hebben nu een team van een vrouw of zes: naast mij drie designers, een projectmanager en een stagiair. Ze vangen veel op; ik doe alleen nog maar waar ik goed in ben. We accepteren ook alleen nog maar totaalprojecten. Want wat is er leuker dan van a tot z een project afleveren? We hebben gisteren een huis op de gracht opgeleverd, daar ben ik twee jaar mee bezig geweest. We beginnen met de plattegrond, het elektra- en lichtplan, de installatietekeningen – kortom alle documentatie die een aannemer nodig heeft om te calculeren. En dan moet de basis zó mooi worden afgewerkt dat als het klaar is je er bijna geen bank meer neer hoeft te zetten.”

De lastigste vraag die mensen haar kunnen stellen is die naar de typische Anne Claus-signatuur. “Jezus, mijn stijl … Hoe moet ik die omschrijven? Modern, neutraal, niet kleurrijk, ik hou van natuurlijke materialen en een rustige basis. Maar de architectuur van het gebouw is vaak leidend: een woonhuis in Amsterdam-Zuid of een strandtent als de Republiek, dat is wezenlijk anders. De Republiek moet een verlengstuk zijn van de duinen en de natuur, veel aardse kleuren dus.

Gouden keuken

Terwijl we in een huis in Zuid een gouden keuken met groen marmer hebben gemaakt. Ik begin altijd met een moodboard, met schetsen, beelden, referenties. Daarmee kun je polsen wat de smaak van de mensen is, zorgen dat de koppen dezelfde kant opstaan. Zo’n huis uit 1900: gaan we het klassiek houden, of het juist loeistrak trekken met deuren tot aan het plafond? Je moet je klanten meenemen in je denkproces, aan de hand van beelden samen bedenken waar je naartoe wil. En als er dan iemand komt die een gouden keuken wil, dan doe ik dat. Dan maken we het goud iets bronziger, de muren mooi zachtgrijs, en dan wordt het helemaal te gek.”

De stress die met haar beroep komt kan ze tegenwoordig beter hanteren. Drie keer in de week een sportlesje, niet meer ’s avonds na tienen werken. “Ik voel het nu beter als mijn ademhaling omhooggaat, er te veel adrenaline in mijn lijf zit, als ik me ‘opgeschoten’ voel. De meiden sturen me tussen de middag ook weleens de straat op: ga jij maar een stukje fietsen. En we stoppen hier altijd om halfzes. Dan ren ik naar de supermarkt, want we koken eigenlijk altijd zelf. Altijd vers, van afhaaleten houden we niet.”

Minder hectisch

Nu de jongens, Finn en Joe groter worden, wordt het leven thuis ook minder hectisch. Ze kunnen meer zelf, en Joe fietst tegenwoordig alleen van school naar huis. Roger neemt ze ook vaak na schooltijd mee naar het strand als hij aan het werk is in de Republiek, dat in 2020 ingrijpend is verbouwd toen het eindelijk een vergunning kreeg voor een jaarrond paviljoen.

“Daar zijn we ontzettend druk mee geweest. Samen met architect Heiko Hulsker hebben we een prachtig restaurant neergezet, kleuren ontwikkeld voor het stucwerk en de houten vloeren, de hardhouten en rotanmeubels en lampen ontworpen en laten maken in Indonesië, Filipijnen en Thailand. Er kwam een ontzettend mooi lichtplan in van PSLab, met spots die vanaf vijf meter hoogte nog steeds een prachtig sfeerlicht geven. Het ontwerp is open, je kijkt zo de keuken in. En het eten is écht goed, wat op het strand toch uitzonderlijk is. Het slaat ontzettend goed aan, ook met slecht weer zitten we vol.”

Ochtendkoffie

Thuis, dat is sinds anderhalf jaar het driedubbele benedenhuis in de Amsterdamse Helmersbuurt, dat van onder tot boven door Anne Claus is verbouwd. Het souterrain is uitgegraven en nu het domein van de jongens. De beletage werd één grote ruimte. “De meeste huizen hier hebben een gang met deuren, maar wij hebben alles opengegooid. Via de voordeur en een klein halletje stap je zo in de woonkamer. We hebben ook nog een stuk aangebouwd.” Door de gigantische glazen pui doet de tuin van zestig vierkante meter echt mee als verlengstuk van de leefruimte. “Elke dag sta ik daar wel de bamboe op te binden of de grassen aan te harken. Tegen het raam hebben we een boom geplant, een sunburst, en we hebben er mooie stepping stones laten leggen. Daar zit ik vaak ’s ochtends mijn koffie te drinken.”

Op de eerste verdieping slapen Anne en Roger aan de achterzijde, via hun kastenruimtes loop je naar de badkamer aan de straatkant. Van kasten heb je nooit genoeg, vindt Anne. “Mijn stelregel: vijftien procent van de ruimte moet kast zijn. Dat is ideaal, dan kun je alles wegwerken. Knutsel- en tekenspullen, opladers, kussens, beddengoed: alles ligt bij ons in kasten. Ik ben altijd aan het opruimen, ik flikker alles weg, tot het neurotische toe. Dat heb ik van mijn moeder. Ik sta soms zelfs op te ruimen bij vriendinnen. Aan het strand hebben we een piepklein strandhuisje, dat ziet er ook uit als een hotelkamer.”

Een opgeruimd huis maakt zen, zegt ze, net als haar avondritueel. Elke avond gaat ze rond halfelf een kwartiertje in bad. “Altijd een lekkere olie in het water, altijd de kaarsen aan, nog even een serie kijken op tv, en daarna lekker slapen.”

Styling: Valerie van der Werff.

Dit interview werd eerder gepubliceerd in het september/oktobernummer van Vogue Living 2022.