Dankzij haar economiestudie durft ze een eigen onderneming wel aan. In de garage van haar ouderlijk huis opent ze de productiekeuken voor Bunch, waarmee ze het begrip traiteur een nieuwe invulling geeft. Haar afhaalrestaurant wordt een plek waar je smaakvol vers eten haalt met veel specerijen en verse kruiden. Maaltijden, maar ook apéro-boxen om mee te borrelen en complete diners voor groepen.

Bazart

Alles wordt vers gesneden en bereid, tot en met de specerijenmixen aan toe. De pita’s komen van een Israëlische bakker en in de keuken werkt een bonte bunch, van Palestijnen tot Afghanen en Vlamingen. Margaux is net met Bunch gestart en ligt ook net in een scheiding, als ze Oliver ontmoet. Margaux, knipogend: “Ik dacht: leuk, zo’n jong mannetje als rebound.” Maar eigenlijk kennen ze elkaar al veel langer, want haar beste vriendin, fotograaf Marie Wynants, gaat met zijn beste vriend, Mathieu Terryn, frontman van de Belgische band Bazart.

Margaux: “Maar Oliver was mij nooit echt opgevallen. Ik was 29, hij 23: hij was gewoon nog een jonkie.” Na een show met Bazart in Brussel verandert er iets. Margaux blijkt niet bestand tegen de charmes van de muzikant. Die avond besluit ze hem te zoenen, maar niet voordat ze eerst aan zijn manager heeft gevraagd of het wel een goed idee is. “Toen hij daar zo op dat podium stond was het opeens niet meer die baby, die arme student.” Ineens ziet ze hem in een ander licht, als een gepassioneerd iemand met mooie kleren en goede smaak. Margaux: “En iemand die graag zijn job doet is mooi hè.” Na het optreden gaan ze uit, zij zoent hem zoals van tevoren bedacht en daarna gaat het rap. Oliver trekt al snel in bij Margaux, die op dat moment nog samenwoont met vriendin Marie. Ze wonen bijna vier jaar met z’n drieën, totdat Oliver zijn eigen appartement in Antwerpen koopt.

Artisjok als trouwboeket

Vorig jaar trouwden ze. Margaux: “Ik was helemaal niet van plan om weer te trouwen, maar bon, het is wel het mooiste compliment als iemand de rest van zijn leven met je wil delen. En dus zegt ze ja. ‘Met veel liefde.” Oliver: “Het ging heel last minute. Jij was toen al drie maanden zwanger, maar niemand in onze omgeving wist het nog.” Anderhalve week voor de plechtigheid huren ze Bar du Port af, een maritiem cafeetje in de haven van Antwerpen waar ze vaak na het werk te vinden zijn. Margaux: “We hebben er een oestermannetje neergezet en we aten garnalenkroketjes.”

Voor een boeket is het te laat, maar vriendin Marie vindt iets dat chef Margaux veel beter past: een enorme eetbare distelbloem – oftewel een artisjok. Na de borrel gaan ze naar zijn appartement. Oliver: “Daar stond een enorme tafel klaar met eten dat onze vrienden van het Antwerpse restaurant Middle Eats voor ons gekookt hadden.” Margaux: “En toen hebben we gezegd dat we zwanger waren.” Een emotioneel moment, ze zijn namelijk de eerste twee uit hun vriendengroep die een kindje krijgen. “Mijn ouders, jouw ouders, onze grootouders: iedereen begon te wenen.”

Wars van smalltalk

Zong Oliver voor zijn geliefde op hun trouwdag? “Neu”, begint hij te lachen, “ik zing graag, maar liever alleen of op een podium. Margaux: “Hij is heel introvert hè?” Oliver: “Op het podium heb je afstand, dat maakt het makkelijker. Je speelt ook een bepaalde rol.” Waar Margaux sociaal is, makkelijk contact maakt en erop los babbelt, is Oliver verlegen en wars van smalltalk. Valt er een stilte? Lekker laten vallen denkt hij dan.

Oliver speelde altijd al piano en schreef op zijn tiende al songteksten. Op zijn vijftiende wint hij het Junior Eurovisiesongfestival en besluit hij professioneel muzikant te worden. Na een muziekstudie wint zijn band Warhola een prestigieuze rockprijs en niet veel later vraagt zijn beste vriend Mathieu hem voor zijn rockband Bazart, die razendpopulair is in België. Frontman van de ene band; producer en gitarist-toetsenist van de andere. Oliver: “Het is best lastig combineren, zeker toen ik twee elpees tegelijkertijd uitbracht.” Bescheiden zegt hij dat het “af en toe een beetje puzzelen is” met twee bands, een vrouw en een zoontje van bijna één. Margaux: “Oliver werkt heel hard, en dan doet hij ook nog veel met Abel. Hij haalt hem van de crèche als ik in de file sta, gaat met hem naar de dokter.”

Houvast 

Volgens Margaux cijfert hij zichzelf volledig weg en doet hij alles voor haar en Abel. “Hij is echt ons houvast.” In hun dagelijks leven gaat het net als bij hun trouwerij: chaotisch, last minute en toch alles willen doen. En ze doen ook alles. Nadat Margaux zich de eerste jaren drie slagen in de rondte heeft gekookt vanuit de garage, neemt ze nu de volgende stap. Sinds kort heeft ze een grotere keuken op een andere locatie. Bunch groeit en alles verloopt volgens plan.

Ze zijn zelfs met het team op inspiratiereis naar Tel Aviv gegaan, om de smaken te proeven waar Margaux destijds verliefd op werd. “Allee bon, het gaat goed hè. Maar er komt ook stress bij.” Zoals zes dagen per week werken, de logistiek, de investeringen en de verschillende culturen in de keuken. Voor dat laatste heeft ze overigens heel bewust gekozen. “Mijn team is mijn familie.” Bunch zit inmiddels in Antwerpen, Knokke en Gent en Margaux is ook bezig met Brussel. “Als het concept in meerdere steden goed werkt, is het straks makkelijker te verkopen.” Want daar wil ze uiteindelijk naar toe.

Muziekwalhalla

“Maar eerst gaan we in Los Angeles wonen”, grijnst Margaux. “LA is het walhalla op muziekgebied en cruciaal voor Olivers muziekcarrière.” Hij beaamt dat. “Als muzikant moet ik er nú alles uithalen. Op mijn veertigste zou het te laat zijn.” Ze gaan op en neer reizen tussen België en Amerika. Margaux: “Bunch en Olivers bands gaan natuurlijk gewoon door.” Ze zijn nu een aantal keer in LA geweest, zelfs een maand met Abel. In die tijd hebben ze een netwerk opgebouwd van platenmaatschappijen en muzikanten.

Oliver: “Voor de muziek waar ik mee bezig ben, is Los Angeles de place to be. Nou ja, Londen ook wel, maar LA heeft een beter klimaat.” Margaux, stralend: “Daar overwinteren is wel leuk hè? We willen ook een tweede kindje, dus als ik daar mijn moederschapsverlof zou kunnen doen …” Ja? Willen ze een tweede? Oliver: “Pfff, dat weet ik nog niet hoor.” Hij is wat voorzichtiger. Margaux: “Hij is nogal geschrokken doordat Abel vorige maand heel ziek werd toen wij met z’n tweetjes in New York zaten.” Het besef van de verantwoordelijkheid als ouder dringt dan goed tot ze door – de impact van de liefde voor een kind.

Seks, kruiswoordpuzzels en rock-’n-roll

Is er in hun drukke levens nog tijd voor rock-’n-roll en zo? Margaux: “Met de komst van Abel is dat een stuk minder, maar hij geeft ons ook structuur.” Oliver: “Vroeger gingen we veel meer uit, de focus ligt nu meer op ons professionele leven.” Tijd voor elkaar maken ze wel altijd. Waar Oliver ook een optreden heeft, hij rijdt ’s nachts altijd terug naar huis om samen te slapen, al moet hij de volgende dag weer om zes uur op. Na een drukke week zijn ze het liefst samen. Margaux: “We snakken er dan naar om met z’n tweeën te zijn.”

Oliver: “Onze zondag is heilig. Dan doen we niks.” Ja, een kruiswoordpuzzel, de verslaving van Margaux. Oliver: “Elke zaterdag koop ik daarvoor de krant voor haar.” Ze gaan steak met frites eten bij hun favoriete bistro, De Pottenbrug, of lekkere dingen shoppen bij versmarkt Cru. ’s Avonds maakt Margaux dan kip met aardappelkroketten – een ding in België.

Terug naar Gent 

Maar het maakt niet uit wat ze maakt, vindt Oliver: “Margaux kan echt heel goed uit de frigo koken. Ze rommelt dan wat en ineens staat er een zot gerecht op tafel.” Hij snapt daar niks van, maar hij kan dan ook totaal niet koken. Andersom hoef je Margaux niks over zijn metier te vragen. “Ik hoor niet eens of muziek vals is. Maar ik word wel heel erg happy als Oliver piano voor me speelt.” Als ze maar samen zijn. Oliver: “Ook als we ruzie hebben blijven we samen. Onze liefde is er gewoon altijd.”

Antwerpen, Los Angeles, Knokke, Brussel…Waar zien ze zichzelf over vijf jaar? Niet in LA, in ieder geval. Margaux: “Om daar een paar jaar te wonen en Oliver te steunen met zijn muziek, vind ik prima.” Zolang de kinderen klein zijn en ze daar van het strandleven kunnen genieten is Amerika oké, maar ze zou er niet willen settelen. “Het is te ver van mijn familie, aan wie ik erg gehecht ben.” Margaux heeft altijd geweten dat ze uiteindelijk terug wil naar het huis in Gent. “Hier ben ik geboren, dit huis ís mijn familie. Ik vond het geweldig om er op te groeien, dat wil ik voor mijn kindjes ook.”

Productie en styling Valerie van der Werff.

Dit interview werd eerder gepubliceerd in het januari/februarinummer van Vogue Living 2023.