Recent speelde ze zelfs de hoofdrol in enkele campagnes voor Zara Kids, met haar zoon aan haar zijde. “De eerste shoot was een ramp. Clyde was nog maar drie en had de concentratiespanne van een druif. Ik moest professioneel zijn en de klant tevredenstellen, en tegelijkertijd Clyde in de gaten houden en zorgen dat hij niet overspannen raakte. Ik was aan het einde van die dag bekaf. De tweede keer ging al veel beter en deze shoot met Vogue Living ging zelfs supergoed. Hij is een prof aan het worden en geniet van de aandacht en het creatieve proces.”

‘Destination unknown’

Reizen voor haar werk doet Coralie Joos sinds de komst van haar zoon alleen nog in Europa. “Voorheen reisde ik enorm veel, naar veel verdere bestemmingen, zoals Nieuw-Zeeland of Japan. Wel altijd vanuit Parijs, waar ik woonde, en nooit langer dan twee maanden achtereen, want dan knaagde het te veel aan mijn gevoel van thuis. Ik ben altijd best een honkvaste persoon geweest en heb nooit uit een koffer willen leven.”

Het was niet niks voor een meisje van zestien, vertelt ze, om moederziel alleen het vliegtuig in te stappen, destination unknown. “Door het modellenwerk ben ik snel volwassen geworden. Ik leerde in rap tempo Engels spreken, op tijd komen, alleen vliegreizen maken en de metrokaart van Londen lezen. Dat is voor een meisje van die leeftijd niet bepaald vanzelfsprekend. Ik deed het omdat het er nu eenmaal bij hoorde. En, zoals ik al zei, omdat ik het modellenwerk altijd echt leuk gevonden heb.”

Rennen of stilstaan

Tegenwoordig kiest Coralie Joos haar klussen nog zorgvuldiger dan vroeger, want elk moment dat ze aan het werk is, is een moment weg van haar gezin. “Het uitdagende aan modellenwerk is dat het enorm onvoorspelbaar is, ik weet nooit hoe morgen eruit zal zien. De ene week heb ik zeeën van tijd, terwijl ik de week daarop moet proberen tien werkdagen in zeven dagen te proppen. Het is óf rennen, óf stilstaan.

Ik heb inmiddels geleerd hoe ik daarmee moet omgaan. Dat ik niet hoef te stressen als ik een week geen werk heb, maar erop kan vertrouwen dat het heus wel weer komt. Sterker nog, dat ik die rustige periodes niet alleen mag accepteren, maar mag omhelzen.” Tegenwoordig vult ze die lome dagen met uitrusten, yoga, klusjes in huis en schilderen. Zo verzamelt ze haar krachten voor de hectiek die ongetwijfeld snel weer komen gaat en besteedt ze ook die stille uren nuttig en met plezier.

In haar twintig jaar als model zag ze de modewereld flink veranderen. “Je bent tegenwoordig niet alleen model, maar ook presentatrice en actrice. Je moet wel, want op social media wordt veel gewerkt met bewegend beeld. Daarbij zijn de budgetten aanzienlijk kleiner. Twintig jaar geleden werd een team van tien man, inclusief assistenten en producenten, met een envelop vol cash naar een tropisch eiland gestuurd. Als model lag je de eerste drie dagen op het strand, voor het opbouwen van een natuurlijk bruine teint, terwijl de fotograaf locaties zocht. Tegenwoordig werk ik zelden langer dan een dag voor een klant, want alles moet snel en doeltreffend.”

Coralie Joos: tweede carrière 

Aan de andere kant zag ze de cultuur van de modewereld zachter worden, inclusiever ook. “Als er nu iets vervelends gebeurt op de set, kun je dat – als je zou willen – meteen via Instagram de wereld in slingeren. Of je post een tweet waarmee je de opdrachtgever ten overstaan van de hele wereld ter verantwoording roept. Toen ik zestien was, was daar geen sprake van.

Met mijn mobiele telefoon kon ik destijds alleen bellen en sms’en en als ik iets rottigs meemaakte en mijn agent belde, zei die: ‘Ik zit aan de andere kant van de wereld, wat wil je dat ik eraan doe?’” De laatste tijd gaan Coralies gedachten steeds vaker uit naar een tweede carrière, naast het model-zijn. “Ik wil graag iets doen waarbij ik zelf de regie in handen heb. Ik teken, schilder, maak keramiek en ben opgeleid als textielontwerper, en heb ook een tijdje een eigen merk gehad, met joggingbroeken, hoody’s en T-shirts. Verder hou ik van looks samenstellen en mooie beelden creëren, dus op termijn zal ik wellicht stylist worden, of artistic designer.”

Voor de bijl

Haar man Gerald Sergent (35) leerde Coralie zes jaar geleden kennen op de set van een fotoshoot, waar hij als marketing- en communicatiemanager van het merk aanwezig was. “Hij had me hoogstpersoonlijk uit de stapel potentiële modellen gevist en geboekt voor de klus. Ik deed hem denken aan zijn idool Charlotte Gainsbourg, vertelde hij me achteraf.”

Voor die eerste shoot zou Coralie Joos door een auto met chauffeur naar de studio gebracht worden. Toen de auto voorreed, kwam Gerald vanachter het stuur tevoorschijn. “Goh, leuke chauffeur, dacht ik meteen. Dat hij in werkelijkheid manager bij het merk was, wist ik natuurlijk niet. Toen hij aan het einde van de dag vroeg of ik die avond met hem uit eten wilde, zei ik ja. Hij wilde alles over me weten, waar ik vandaan kwam, waar mijn interesses lagen. Ik voelde me veilig bij hem en vond het heerlijk dat geen enkel onderwerp taboe was. En hij was grappig, én had mooie ogen.” Dan lachend: “Ik wist het eigenlijk meteen, vanaf het eerste moment dat ik hem zag. Ik wist gewoon: dit is mijn man.”

Een jaar later werd zoontje Clyde geboren, weer een jaar later gaf het stel elkaar hun jawoord tijdens een intieme ceremonie op Île de Ré, het eilandje aan de Franse westkust. “Op het strand, met alleen onze ouders en beste vrienden, een steengoeie dj en groot zeebanket. Heel ongedwongen en low key, precies zoals wij zijn.”

‘The best of both worlds’

Dat ze van Parijs naar Nantes zou verhuizen, stond voor Coralie vrijwel meteen vast: “Ik was daar echt aan toe. In Parijs rende ik altijd van casting naar casting, van winkel naar café. Werk was gevoelsmatig altijd dichtbij. In Nantes draait het leven om Gerald en Clyde, om familie en samenzijn. Heerlijk vind ik dat. Ik hoef Parijs nooit te missen, want heb een piepklein appartement aangehouden bij Canal Saint-Martin, waar ik slaap als ik in de stad ben voor werk of afspraken met vrienden. Daardoor ervaar ik the best of both worlds, een enorme luxe.”

Nantes, zo vertelt Coralie, ligt dicht bij de kust en is een echte industriestad, met veel fabrieken en een levendige muziekscene. “Modieus is het zeker niet”, lacht ze. “Integendeel, het is een echte gezinsstad, met veel speeltuinen en voorzieningen voor kinderen. Nantes is lang niet zo experimenteel als Parijs en de mensen kleden zich veel klassieker. Clyde en ik stonden vanmorgen op het punt de deur uit te gaan naar school. Ik had een Adidas-joggingpak aan, een grote oranje bomberjas en opvallende Fila-gympen. ‘Mama’, zei hij, ‘moet je er nou echt altijd zo anders uitzien dan de andere moeders?’ Ja Clyde, zei ik, want dit is wie ik ben. Ach, over twintig jaar zal hij terugdenken aan zijn moeder die er altijd zo cool uitzag. Hoop ik dan maar, haha.”

In eerste instantie trok Coralie Joos in bij Gerald, in zijn appartement in het centrum van Nantes. Maar na een maand of drie, rond de tijd dat ze zwanger raakte, gingen ze op zoek naar een huis voor hen samen. “We wilden geen doorsneehuis, maar iets speciaals, en vonden uiteindelijk een loft in een oude fabriek. De originele architectuur is nog bijna volledig intact. Aan grote delen van het gebouw is zelfs helemaal niets gedaan, zoals de grote hal beneden. De vloeren zijn daar van beton, er zitten scheuren in de muren en de metalen constructie is op veel plekken zichtbaar. Het gebouw oogt heel rauw, wat wij te gek vinden.”

Typisch Frans

Zes maanden hebben ze verbouwd. “Al onze vrienden waarschuwden ons voor de stress van een verbouwing. Je relatie overleeft die niet, riepen ze, maar wij vonden het heerlijk! We hebben urenlang zitten schetsen en brainstormen met onze architect, wat zo leuk was, dat ze inmiddels een goede vriendin is. Zij heet ook Coralie, dus het voelde als een … how do you say … a sign of the life.”

Met name het toevoegen van nieuwe materialen was broodnodig, want de ruimte was kaal en niet erg gezellig. “We hebben veel plywood gebruikt, multiplex dat een zachte uitstraling heeft, en in de keuken bedekten we een hele wand met donkergroene keramische tegels. Verder wilden we zo min mogelijk veranderen.” Het resultaat is een lichte ruimte, met veel wit en zwartmetalen details. Ook wat de inrichting betreft houden Coralie en Gerald het graag simpel. “We hebben een grote plofbank en een lekker kleed, maar dat is het wel zo’n beetje. Ook dat is weer typisch Frans, denk ik, less is more is zo ongeveer ons levensmotto.”

Kraaiennest

Het gezin woont op driehoog en kijkt door de vele hoge ramen uit over de stad. Coralie: “Mijn lievelingsplek is het grote kookeiland, dat pal voor de hoge keukenramen staat. Ik werk daar en rook er soms stiekem uit het raam een peuk als Clyde op school is. In de zomer zetten we de ramen helemaal open, waarna de geluiden van buiten het huis vullen. Het is fijn om boven de stad te wonen, om de reuring beneden in de verte te zien, maar er geen actief onderdeel van te zijn. We kunnen hier in ons ondergoed rondlopen en doen wat we willen – niemand die het ziet.”

De dagen vullen zich hier met wandelingetjes van en naar school, boodschappen doen, speelafspraken en date nights voor papa en mama, terwijl Clyde thuis is met een oppas. In het weekend gaat het gezin eropuit: “Het liefst rijden we, als het ook maar even kan, naar de kust. Afgelopen weekend was het heerlijk lenteweer en hebben we drie dagen op het strand doorgebracht. Mijn moeder heeft een klein appartement op Île de Ré, waar we met z’n drietjes kunnen slapen. We spelen op het strand, vangen garnalen, maken fietstochten en barbecueën met verse vis. Simpelweg samenzijn, daar gaat het om.”

Vroeger, voor de geboorte van Clyde, stonden dit soort weekenden in het teken van tochtjes op de motor, vrijen op het strand en uitslapen tot de zon hoog aan de hemel stond. Een ander leven, bien sûr, maar, benadrukt Coralie, écht veel is er niet veranderd sinds de komst van hun zoon: “We hebben nu een gedeelde agenda en moeten natuurlijk veel meer organiseren dan vroeger. Ook reizen naar tropische bestemmingen, waar we allebei erg van houden, doen we tegenwoordig minder. Maar verder zijn Gerald en ik nog steeds onszelf: autonome personen met een eigen leven. En boven alles geliefden.”

Styling: Charissa Hogerheijde