Jaren geleden liepen ze apart van elkaar naar een Amsterdams café. Ieder met een lijf vol zenuwen, nieuwsgierigheid en verlangen. Erin van Dongen en Joey Zeelen hadden nog geen enkel idee wat hun eerste date teweeg zou brengen. Tot ze elkaar ontmoetten en wisten: dit hoort zo te zijn. Ze droegen dezelfde kleding, vonden dezelfde dingen leuk, deelden dezelfde dromen. En sindsdien ook hetzelfde bed.
Verlangen naar iets groters
De grote stad kan een baken van vrijheid zijn. Van onbegrensde mogelijkheden, kleurrijke types en avonturen tot laat. Erin van Dongen (28) en Joey Zeelen (33) vonden zichzelf in hun gezamenlijke liefde voor dat laatste. De twee hebben inmiddels een leven opgebouwd in Amsterdam. Gevuld met fijne carrières en nog fijnere feesten, maar komen oorspronkelijk van onder de rivieren. “Limburg is een prettige plek. Ik heb er een prima jeugd gehad, maar ik verlangde al jaren naar iets groters”, vertelt Joey. “Ik wilde prikkels, een nieuw begin. Toen ik in Amsterdam kwam en ineens queer mensen en mensen van kleur ontmoette, veranderde mijn wereldbeeld volledig. Deze plek heeft me veranderd, misschien wel gevormd.”
Erin: “Ik voelde me lange tijd niet senang in Den Bosch. Hoewel ik er een geweldige jeugd had, vonden mensen me gek. Ik kom er ook niet graag terug; ik voel me bekeken en beoordeeld als ik door de straten loop. Dat doet nog steeds iets met me. Laatst gingen Joey en ik er op bezoek en wilden we ’s avonds naar de kroeg. Werd ik geweigerd door de bewaker omdat hij vond dat ik rare kleding droeg. Stond ik daar, in mijn Bottega Veneta-laarzen en een pak van Ottolinger. Ik word er nog steeds niet begrepen.”
Erin verliet de stad na haar puberteit en stortte zich op haar modellenwerk. “Als model kwam ik op de gekste plekken, verdiende ik veel centen en vloog ik de wereld over. Maar ik had totaal geen structuur in mijn dagen en leefde in een waas. Ik werd er egoïstisch van, was gewend om alles te krijgen wat ik wilde en dat anderen naar mijn pijpen dansten. Ik was niet mezelf door mijn werk, vond mezelf te dik – terwijl ik destijds nog tien kilo dunner was – en had geen begrip van geld. Joey heeft me met beide benen op de grond gezet. Door hem voel ik me nu gelukkiger dan ooit.”
Joey: “We zijn weleens uit elkaar gegaan, maar toch konden we niet zonder de ander. Als je ergens in gelooft en denkt dat je goed bij elkaar past, moet je in elkaar blijven investeren. We wisten: wij horen samen te zijn. We hebben allebei onze mankementen, maar nu we die hebben geaccepteerd gaat het heel goed. Ik zou niet anders willen. Met haar is er never a dull moment.”
De twee ontmoetten elkaar drie jaar geleden op een datingapp. Joey was net één dag terug uit Londen, waar hij zes jaar had gewoond en gewerkt, en had wel zin in het single leven dat zijn nieuwe stek hem zou bieden. “Ik zag hem op die app en wist: die is van mij”, aldus Erin. Het klikte, een eerste date volgde dagen later. “We droegen allebei exact hetzelfde. Een jeans, een doorschijnend shirt, een trenchcoat en leren schoenen. Dat verzin je toch niet? Ik dacht meteen: dit is ’m, ik ga hem kapen.” Joey: “Na tien minuten zaten we elkaar al af te lebberen.”
Het stel deelt een passie voor mode, zijn beroemd en berucht in het nachtleven en houden beiden van interieurontwerp. Hoewel hun smaak enigszins verschilt, wisten ze het eens te worden over het appartement waar ze twee jaar geleden kwamen wonen. Een magische plek aan de Herengracht. “We wonen precies tussen de Dam en de Jordaan in.” Het lukte ze om, midden in het centrum, toch een baken van rust te creëren. Met zijn houten vloeren, hoge plafonds en enorme ramen is het een huis waar je niet snel weg wil. Het appartement ademt historie, is een bonte viering van kunst en een explosie aan vintage designklassiekers.
Erin is curator bij Whoppah, het onlineplatform waar je tweedehands design op de kop kunt tikken. Dat lijkt een droombaan, maar is minder handig voor je bankrekening, vertelt ze. “Ik cureer elke dag zo’n driehonderd items. Daar zitten altijd wel twee stuks bij die ik móét hebben. Dan app ik Joey, maar hij negeert me inmiddels volledig. Ik heb nogal wat items op mijn wensenlijst staan, maar een mooi bad staat al jaren op nummer één. Dat is de enige plek op aarde waar ik echt tot rust kom. Ik wil er zelfs zo graag een dat ik soms onder onze douche in een rubberen teil zit. Ik doe er alles aan om hetzelfde gevoel van een bad na te bootsen. Het is mijn droom om er ooit een te hebben. Ik zie mezelf al mijn dagen afsluiten in zo’n ding met rode wijn en een peuk – heerlijk.”
Hobbytatoeëerder
Joey groeide op met kunst en esthetiek. “Mijn moeder was vroeger model en interieurstylist, ze was altijd met kleding en het huis bezig. Een oog voor schoonheid zit in ons bloed, dat kun je niet leren.” Dat oog helpt hem bij zijn werk als head of agency van Crowd DNA, een strategisch bureau dat grote merken helpt met hun campagnes. En ook als hobbytatoeëerder kent hij het belang van moois. Joey houdt van knappe (en soms dure) spullen, maar zijn motto is: geld heb je niet nodig. “Ook als je genoodzaakt bent bij een kringloop te winkelen, kun je er nog inspirerend uitzien. Misschien wel juist.”
Erin knikt. “Bovendien: smaak hebben voor kleding of het interieur zijn twee totaal verschillende dingen. Ik zie vaak genoeg mensen die er goed gekleed uitzien, maar in een inspiratieloos huis wonen. Interior design is een vak apart.” De liefde voor interieurdesign ontstond bij Erin tijdens haar modellenwerk. “Ik bezocht ateliers, werd ondergedompeld in de mooiste sets en decors. Daar begon het te borrelen. Maar toen ik tijdens de pandemie in een vintagewinkel ging werken en ik daar voor het eerst een leren Mario Bellini-bank zag, begon er een obsessief gevoel te ontstaan. Daar moest ik iets mee. Ik ben stage gaan lopen bij designer Sandra Keja Planken. Zij leerde me zoveel over ontwerpen: bij haar is mijn liefde voor interieur echt begonnen.”
Bij elkaar geraapt zooitje
Erins favoriete items in huis komen ook bij Sandra vandaan. “De manier waarop zij met kleuren en vormen werkt is ongeëvenaard. We hebben twee vazen en twee kleden van haar in huis. Met zulke items weten we ons te onderscheiden, dat vind ik belangrijk. Ik zie zo veel beeldige interieurs, maar de meeste zijn makkelijk te kopiëren. En dat is nou precies wat ik wil vermijden.” Haar grote truc voor een eigen signatuur: “Mixen. Bij ons is het een bij elkaar geraapt zooitje: van dure schilderijen gemixt met goedkope foto’s tot een designbank waar een vintage kruk naast staat. Het is de mengelmoes die werkt.”
Joey is vooral fan van stapels boeken in huis. “Een collectie aan kunst- en koffietafelboeken geeft me rust. Eigenlijk wil ik onze verzameling een nog prominentere plek geven, met planken aan de muur om ze te etaleren.”
Een andere favoriet in huis: de keuken. Hoewel die niet per se fungeert als keuken. Joey: “Het is een heerlijke plek. Met het uitzicht op de binnentuin, die op een zomerdag bijna Italiaans aanvoelt, krijgt de ruimte iets dromerigs. Koken doen we er niet, maar als we vrienden op bezoek hebben, gooien we de ramen open, zetten we muziek op en drinken we met elkaar aan tafel tot laat.” Erin: “We organiseren ook geen grote diners voor vrienden. Dat kunnen we helemaal niet: niemand wordt vrolijk van wat we ze voorschotelen.”
De oplossing: afhaal- of ovenmaaltijden. “We halen bijna dagelijks af”, vertelt Erin. “Soms gooi ik broodjes bapao in de magnetron of bak ik vega-schnitzels en lepel ik daar een avocado bij uit. Ik ben een culinair monster.” Joey lacht. “Zelf koken doen we niet, nee. Als we thuiskomen na een drukke dag willen we alleen maar chillen. Dan hebben we geen zin om nog in de keuken te ploeteren.”
Dag, Mokum
Wie een voet in het huis van de twee zet, blijft staren naar de hoge muren die van boven tot onder met kunst behangen zijn. Het stel is een groot liefhebber van eigenzinnig werk. Joey: “Van indringende portretten tot abstracte schilderijen: als iemand bij ons binnenkomt, willen ze eerst een halfuur de muren bestuderen. Ik hou ervan, van mij mag de hele toko volgehangen worden. Het is fantastisch dat je – zelfs in de meters afstand van de wc naar de woonkamer – iets nieuws ontdekt in een van de werken die je hebt opgehangen. Een van mijn favorieten is een beeld, gemaakt door Duran Lantink en Jan Hoek, waarop Zuid-Afrikaanse trans vrouwen zijn gefotografeerd.”
Erin deelt dezelfde liefde voor artsy muren. “Provocerende kunst is mijn favoriet. We hebben een foto gekocht van een vrouw die je van achter ziet, naakt voorovergebogen op een bank. Echt, het kan me niet gek genoeg. Ook ben ik fan van abstracte schilderijen. Kaspar Dejong, een vriend van ons, maakt de mooiste.” Joey: “Hij werkt met heel uiteenlopende materialen: van graffiti tot gips. Daardoor worden zijn werken gelaagd. We hebben er al een, met wazen van zalmroze en geel, maar we willen voor ons nieuwe huis eigenlijk nog een groter doek hebben.”
Dat lees je goed: hoewel de twee in een droom van een appartement wonen, hebben ze besloten de stad
te verlaten voor hun eerste koophuis. In Zaandam wisten ze er een op de kop te tikken, met magnetron uiteraard, waar ze warm van werden. “We wilden een loft met karakter en die hebben we gevonden”, vertelt Joey. “De jaren aan de gracht waren top, maar we verlangden naar iets nieuws. Naar meer ruimte, meer lucht. We wilden de stad uit, maar tegelijkertijd dichtbij genoeg zijn om makkelijk terug te komen. Vanaf ons nieuwe huis zijn we binnen een kwartier in het centrum.”
Erin: “In Amsterdam wonen was lange tijd een droom. We hebben hier veel meegemaakt, maar het is niet meer de stad die het ooit was. Ik woon al sinds mijn zeventiende in het centrum. Nu, met de talloze toeristen en de troep, is het niet meer te doen. Bovendien: wanneer ik onze hond Izzy uitlaat, besef ik pas hoe beklemmend het is om niet snel in de natuur te kunnen komen.” Eind dit jaar verhuizen de twee naar hun nieuwe loft. Ze moeten het alleen nog eens worden over het interieur. Erin: “We hebben hier nu vooral primaire kleuren en funky items, maar ik wil meer naar het brutalisme toe. Met hout, beton, doorleefde stukken en donkerte.” Terwijl Joey vooral houdt van hun huidige stijl. “Felle kleuren, veel kunst: heerlijk. Maar goed, Erin is de expert van ons tweeën: zij is de hele dag met interieur bezig.”
‘You only live once’
Goed, een nieuw huis is al een grote stap, ware het niet dat de twee óók nog hebben besloten om in het huwelijksbootje te stappen. Joey vroeg Erin afgelopen mei ten huwelijk. Maar dat ging niet van een leien dakje. “We besloten naar Engeland op vakantie te gaan om oude vrienden van Joey op te zoeken. Little did I know dat Joey had bedacht me tijdens die trip ten huwelijk te vragen”, aldus Erin. “We gingen er met de overnight ferry heen: dat was al een hele ervaring op zich. We konden er zuipen en naar het casino, waarna we sliepen en wakker werden in Engeland. Daarna reden we naar het noorden, waar we Bristol en Leeds bezochten. We hebben veel gegeten, gewinkeld, gehiket. Toen we na een helse wandeling op de top van een berg kwamen, schoot ineens door mijn hoofd: zou hij me hier ten huwelijk willen vragen? Maar dat gebeurde niet.”
Joey: “Ik verzamelde stiekem al dagen moed om het te doen. Daar, met uitzicht op de mistige ravijnen, durfde ik haar toch niet te vragen.” De twee besloten, nu ze op vakantie waren, de dag erna voor het eerst naar een driesterrenrestaurant te gaan. Erin: “Ik bestelde allemaal dingen zonder de kaart te zien. Bleek ik de duurste wodka van de wereld te drinken en de duurste gerechten van de kaart te hebben gekozen. Joey zei voorafgaand aan het diner per se te willen betalen. Toen kwam de rekening, zo’n duizend euro hoger dan we hadden ingeschat. Hij kon er niet van slapen.” Joey: “Ach, die rekening was hoog, maar het eten goed. You only live once. Ik wilde Erin eigenlijk in dat restaurant ten huwelijk vragen, maar ook dat lukte me niet.”
Groot feest
Op de allerlaatste avond van hun trip, na talloze wandelingen, dat peperdure diner en een onvergetelijke roadtrip door de Engelse countryside, belandden de twee met de vrienden van Joey in Bristol. En of het in hun Amsterdamse keuken is of in een ander land: de twee weten overal waar ze komen – en binnen mum van tijd – er een groot feest van te maken.
“We hielden een kroegentocht die eindigde in The Bell, een gore, maar sfeervolle pub”, vertelt Erin. “Op het moment dat de helft van de groep bier haalde, op de wc zat, buiten rookte of simpelweg niet oplette, ging Joey ineens op zijn knieën. Hij zei: ‘Deze vakantie was heerlijk en ik hou van je. Wil je met me trouwen?’ Ik zei meteen ja, heb uit extase alle vreemden in de kroeg geknuffeld en ben daarna dronken op een auto gesprongen om door heel Bristol te schreeuwen dat we gingen trouwen.”
De trouwdag is eerder dan ze oorspronkelijk in gedachten hadden. “Omdat mijn vader dementie heeft, hebben we besloten de huwelijksdag naar voren te halen. We willen trouwen als hij zich nog goed voelt”, vertelt Erin. “Daarom hebben we onze huwelijksdag verplaatst naar februari, terwijl we eigenlijk pas volgend jaar december wilden trouwen. Het voelt ergens wat snel, maar ik wil dat papa zich zo goed mogelijk voelt wanneer ik het jawoord geef. Bovendien zitten we nu nog in de rock-’n-rollfase van ons leven, zonder kinderen, nog jong en mooi. Dit is het moment.”
Over rock-’n-roll gesproken: de huwelijksdag wordt, zoals je misschien al had verwacht, allesbehalve traditioneel. Een witte jurk? Nee. Een nette zaal versierd met bloemen? Ook niet. “We trouwen in Garage Noord, een plek waar we graag eten en uitgaan. De dresscode: Vivienne Westwood. Ik wil dat mensen zonnebrillen en oversized pakken dragen, zichzelf zijn en het leven vieren. Ja, er mag gerookt en gedronken worden tijdens de dienst, waarna we dansen en de liefde vieren tot we niet meer kunnen. Ik kan nu al niet wachten.” Joey: “Ik zei het toch? Never a dull moment.”
